by May Thingyan Hein on Tuesday, November 6, 2012 at 8:56am ·
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ႏို၀င္ဘာ ၆၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
အပိုင္း(၁၂)
ေနာက္ က်ေနာ္တို႕ကို အေမေတြနဲ႕ ျပန္မထည္႔ေပးလိုက္ၾကဘူး၊ အဲဒါကလည္း ဗဟိုကခြင္႔ျပဳခ်က္မရလို႕ဆိုၿပီး ျငင္းၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႕ မိဘေတြကလည္း စိတ္ဓါတ္က်ၿပီး ျပန္သြားၾကရတယ္။
မိဘေတြနဲ႕ျပန္မထည္႔လိုက္ေပမဲ႕မိဘေတြနဲ႕ အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီး ေတာင္းပန္တဲ႕အတြက္ က်ေနာ္တုိ႕ မိဘလာတဲ႕ ၇ ဦးကို ေထာင္ထဲမွာေတာ႕ မထားေတာ႕ဘူး၊ သံေျခက်ဥ္းေတြဘာေတြနဲ႕လည္း မဟုတ္ေတာ႕ဘူး။ ယူနီေဖာင္းေတြဘာေတြျပန္ထုတ္ေပးၿပီး ယာယီတဲၾကီးထဲမွာ ေျပာင္းေနရတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ႕ ရဲေဘာ္လို ျပန္ထားတယ္ေပါ႕ေလ။
ေနာက္ က်ေနာ္တို႕ ၇ ေယာက္ရယ ္ၿပီးေတာ႕ မိုးေဇာ္ထြန္းနဲ႕ခင္ေမာင္ေဇာ္ရယ္ အရင္ လႊတ္ေပးလုိက္တဲ႕ ၂ေယာက္ေပါ႕၊ သူတို႕နဲ႕ေပါင္းၿပီး အဲဒီတဲၾကီးထဲမွာ ၇ ေယာက္ထားၾကတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕လည္း ဒီလုိပဲ ေနရတာေပါ႕။ အဲဒါေပမဲ႕ တရက္ၾကေတာ႕ ေမလ ၂၀ ရက္ေန႕ေလာက္ထင္တယ္၊ က်ေနာ္တို႕လညး္ ၀ါးေတြဘာေတြ ခုတ္ေနတုန္း ျမင္႔သိန္းက ေျပာတယ္။ သူတို႕ ေျပးၾကေတာ႕မယ္တဲ႕။
သူက ေျပာတာ အားလံုး ေျပးမယ္တဲ႕ ေထာင္ထဲမွာ လံုး၀ မထႏိုိင္တဲ႕ သူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီ လူေတြပါ အကုန္ပါေအာင္ေခၚသြားမယ္၊ ရေအာင္ေခၚသြားမယ္တဲ႕… က်ေနာ္႕ကို အဲလုိ လာေျပာတယ္။ အဲလိုျမင္႔သိန္းလာေျပာေတာ႕ လံုျခံဳေရးယူတဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြ အနားေရာက္လာလို႕ စကားက ျပတ္သြားတယ္။
အဲဒီေန႕ က်ေနာ္ တဲျပန္ေရာက္ေတာ႕ က်န္တဲ႕ သူေတြကို ေျပာတယ္။ သူတို႕ ေျပးေတာ႕မယ္တဲ႕။ သူတုိ႕ ေျပးရင္ က်ေနာ္တို႕က ေသမွာကိုး။ သူတို႕ ထြက္ေျပးတယ္ဆိုရင္ ေသခ်ာတယ္ က်ေနာ္တို႕ကိုေတာ႕ အရွင္ မထားေလာက္ဘူးေပါ႕။
ေနာက္တခ်က္က လံုး၀ မထႏိုင္ေတာ႕တဲ႕ သူေတြ၊ က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ႕ သူေတြလည္း ရွိေတာ႕ ေျပးမယ္ဆိုတာ မလြယ္ဘူးဆိုတာ သိတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ေနာက္ေန႕ ေတာထဲသြားၿပီး ျပန္တိုင္ပင္မယ္ဆိုၿပီး အဲဒီေန႕ည အိပ္လိုက္ၾကတယ္။ ေျပာရရင္ အိပ္လို႕လည္းေကာင္းေကာင္း မေပ်ာ္ပါဘူး။
အဲဒါနဲ႕ ခဏေနၾကေတာ႕ ေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႕က ေက်ာ္ထင္ဦးတုိ႕ ေရာက္ခ်လာၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕ကို ထခိုင္းတယ္၊ ျပႆနာေတာ႕ တက္ၿပီးေပါ႕ ေထာင္ထဲက လူေတြအကုန္ေျပးသြားတာကိုး စုစုေပါင္း ၅၅ ေယာက္ေျပးၾကတာေလ။
သံေခ်ာင္းကလည္း ေဒါသထြက္ၿပီး အကုန္သတ္ေပါ႕၊ အဖြဲ႕ ၂ ဖြဲ႕ခြဲလိုက္ၿပီး သတ္ခိုင္းတယ္။ ေသနပ္ဒင္ေတြ ျဖတ္ၿ ပီး လိုက္ခိုင္းတယ္။ တရုတ္ျပည္ထဲကေန လိုက္မဲ႕ အဖြဲ႕ေတြက ေသနပ္ေတြ ဖြက္ယူျပီး လုိက္ၾကေပါ႕။ သံေခ်ာင္က အကုန္လိုက္ခိုင္းတာ။ လက္ပစ္ဗံုးေတြ ဘာေတြလည္း ယူသြားၿပီး ေတြ႕တဲ႕ ေနရာမွာ ပစ္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေကအိုင္ေအကိုလည္း ဖုန္းဆက္ၿပီးေတာ႕ ဗ်ဴဟာ ၂ ဘက္ကေန ပိတ္ခိုင္းထားတယ္။
အဲ ေအာင္ႏိုင္တို႕ သံေခ်ာင္းတို႕ကလည္း ေၾကာက္လန္႕တၾကားျဖစ္ေနတာေပါ႕ မိုးကလည္း မလင္းေသးဘူး။ အေမွာင္ထဲမွာဆိုေတာ႕ အေမွာင္ထဲကေန ထြက္လာၿပီးေတာ႕မ်ား ျပန္လုပ္မလားဆိုၿပီးေတာ႕ ေပါ႕။ ေအာင္ႏုိင္ဆိုရင္လည္း အမ္ ၂၀ ေလးကိုင္ၿပီးေတာ႕ အေမွာင္ဘက္ကို ဟိုးဘက္ ထိုးခ်ိန္ ဒီဘက္ ထိုးခ်ိန္လုိက္ လုပ္ၿပီး ဂနာမျငိမ္ျဖစ္ေနတာ။
ေနာက္ သန္းေဇာ္က ေတာင္ထိပ္ကေနၿပီးေတာ႕ ဟာ ဟိုဘက္က မီးေရာင္ေတြျမင္တယ္ သူတုိ႕ လူေတြကို လာၾကိဳတာ ျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီးေတာ႕ ေျပာၾကေတာ႕ က်ေနာ္႕ စိတ္ထဲမွာ ဒီေကာင္ေတြကေတာ႕ ျပႆနာရွာၿပီ လို႕။ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ႕ ေျပးတဲ႕ သူေတြကလည္း ဒီအတိုင္း အလြတ္ေျပးၾကရွာတာ၊ ဟိုဘက္ကပဲ အခ်ိတ္အဆက္နဲ႕ လာေခၚလို႕ ေျပးသလိုမ်ိဳး သူတုိ႕က လုပ္ခ်င္ေသးတာ။
က်ေနာ္တုိ႕မွာလည္း စိတ္ထဲကေန ဆုေတာင္းေနတာ ေျပးတဲ႕အဖြဲ႕ လြတ္ေစခ်င္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႕က ၉ ေယာက္နဲ႕ ၅၅ ေယာက္ လဲမယ္ဆိုရင္လည္း လဲေပ်ာ္တယ္ေလ။ ႏို႕မို႕ရင္ သူတို႕လည္း ေသ က်ေနာ္တို႕လည္း ေသမယ္ဆိုေတာ႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လြတ္ပါေစေပါ႕။
အဲလုိနဲ႕ မနက္ ၁၀ နာရီ ၁၁ နာရီေလာက္ထင္တယ္ ျပန္မိလာၿပီ ျပန္မိလာၿပီ ဆိုတဲ႕ သတင္းေတြၾကားေတာ႕ စိတ္ထဲ မေကာင္းဘူး။ ဒီေကာင္ေတြကေတာ႕ ၾကိဳးေတြရွာဘာေတြရွာၿပီး ေအအိုင္ေအ ဘက္ကို သြားျပန္ဖမ္းၾကတယ္။
ဘယ္ဟုတ္ မလဲ ျပန္မိလာတယ္ဆိုတာက ေနာက္ကေန လိုက္ဖမ္းတဲ႕အဖြဲ႕ကို တရုတ္ရဲက ေတြ႕လို႕ျပန္ဖမ္းၿပီး ျပန္ပို႕ေပးတာ။
က်ေနာ္တုိ႕လည္း စိတ္ထဲ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္တယ္။ သူတုိ႕ကို လြတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ျပန္မိတယ္ဆိုရင္ သူတုိ႕လည္း မစားသာဘူး က်ေနာ္တို႕လည္း ေကာင္းေကာင္းဒုကၡေရာက္ၿပီေလ၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕လို႕ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္တယ္။
ေနာက္ တကယ္သူတို႕ လြတ္သြားေတာ႕မွ စိတ္ထဲ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ေနာက္သူတို႕ အစိုးရနဲ႕ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ေျပာၾက ဆိုၾကတဲ႕ အသံေတြ ၾကားရတယ္။
ဟာ…ဒီအသံကေတာ႕ အိုေက ေျပာေနတာ။ ဒါကေတာ႕ တိုးၾကည္ ေျပာေနတဲ႕ အသံ…။ အဲလို ေလးေတြ ျဖစ္ရတယ္။ အမွန္တရားေတာ႕ ေပၚၿပီေဟ႕ ဆိ္ုၿပီးေတာ႕ ၀မ္းသာၾကတယ္။ ၿပီးေတာ႕သူတုိ႕ အသံေလးေတြ ၾကားရေတာ႕ ေတာ္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာၾကတယ္၊ ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ အေျခအေနကေတာ႕ ဘာဆက္ျဖစ္မယ္ဆိုတာ မသိဘူး။
က်ေနာ္တုိ႕ ၉ ေယာက္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ျပန္ထားတယ္။ ေနာက္ အဲဒီေန႕က ၅၅ ဦးလြတ္သြားတဲ႕ အတြက္ ၾကိဳးတုပ္ခံခဲ႕ရတဲ႕ တာ၀န္က် ကင္းသမားရယ္၊ တာ၀န္မွဴးလွမ်ိဳးေအာင္ရယ္ကို သူတို႕ ေသဒဏ္ေပးၾကတယ္။
ေသဒဏ္ေပးတဲ႕ အသံေတြလည္း က်ေနာ္တို႕ ၾကားေနၾကရတယ္။ ေနာက္ သန္းေဇာ္တို႕ အဖြဲ႕ သန္းေဇာ္အပါအ၀င္ ၃ ဦးကို ၾကိမ္ဒဏ္၊ အခ်က္ ၃၀ စီေပးသံၾကားရတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႕ တဲထဲကေန ျမင္ရတာေပါ႕ေလေနာ္။ေသဒဏ္ေပးလုိက္ၿပီးေတာ႕ ၾကိမ္ဒဏ္ေပးၿပီးေတာ႕မွ ကင္းသမားကို အာသံကုန္းဘက္ကို တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ ေခၚသြားတယ္ ေနာက္လွမ်ိဳးေအာင္ကိုလည္း တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ ေခၚသြားတာေတြ႕ရတယ္။ သူတို ႏွစ္ေယာက္စလံုး လမ္းေတာင္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။
သူတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ကို တေယာက္တလွည္႔ ကုန္းေပၚ ေခၚသြားတာ ေတြ႕ရတယ္၊ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ပဲ ၿပီးေတာ႕ ေသနပ္သံတခ်က္ ၾကားရတယ္။ ဒါက က်ေနာ္တို႕ မ်က္စိနဲ႕ ျမင္ေတြ႕ခဲ႕ရတာပဲေလ။အဲလုိနဲ႕ က်ေနာ္တို႕လည္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႕ပဲ ေနခဲ႕ရတယ္။
တရက္ၿပီး တရက္ေနရင္းနဲ႕ ဇူလိုင္လ ေလာက္မွာေတာ႕ မ်ိဳး၀င္းက တိုက္ပြဲက်သြားတယ္။
၁၉၉၂ခုႏွစ္၊ ဇြန္လိုင္လ ဆားေမာ္ဘက္မွာ အစိုးရတပ္နဲ႕ တိုက္တဲ႕ တုိက္ပြဲမွာက်သြားတယ္လို႕ က်ေနာ္တို႕လည္း ၾကားရတာပဲ။ အခ်ိဳ႕ကလည္း မ်ိဳး၀င္းက ေနာက္က်ည္မွန္တာလို႕လည္း ေျပာၾကတယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ႕ အဲဒါကို ေသခ်ာ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ေျပာတာကေတာ႕ ေျပာၾကတယ္။ သက္ေသ အေထာက္အထားရွိလား ဆိုတာလည္း မေျပာႏုိင္ဘူး။
အဲဒီလိုနဲ႕ စက္တင္ဘာလေလာက္မွာေတာ႕ မငယ္(မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္)ကို ေကအိုင္ေအက ေခၚလို႕ မငယ္က ေကအိုင္ေအဘက္ကို ရဲေမ တေယာက္အေနနဲ႕ ေရာက္သြားတယ္။ ေနာက္ လပိုင္းေလာက္ေနေတာ႕ ကိုညီညီကိုလည္း အရာရွိငယ္ေတြကို အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးဖို႕ ဆိုၿပီးေတာ႕ ေခၚရင္းနဲ႕ သူလည္း အဲဒီဘက္ကို ေရာက္သြားတယ္။
က်ေနာ္တို႕ ၇ ဦးက်န္တယ္။ အဲဒီ ၇ဦးမွာကလည္း အလုပ္ကေလးေတြလည္း လုပ္ရတယ္၊ ေန႕ကင္းညကင္းနဲ႕လည္း ထားတယ္။ အလုပ္ျပန္ခိုင္းတာလည္း ရွိတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ႕ ၃ ေလး ရက္ေလာက္ လုပ္ၿပီးေတာ႕ သြားမလုပ္ေတာ႕ဘူး၊ မင္းတုိ႕ ငါတုိ႕ကို လုပ္ခ်င္တာသာ လုပ္ၾကေတာ႕ ဆိုၿပီး ေနလိုက္တယ္။ သြားကို မသြားေတာ႕ဘူး သူတုိ႕ခိုင္းတာကို လုပ္ေပးဖို႕လည္း စိတ္မပါေတာ႕ဘူး။
အဲလုိအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္နဲ႕ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး(ကိုေၾကာင္)ကို ဒုတပ္ၾကပ္ဆိုၿပီးေတာ႕ ရာထူးေတြဘာေတြ တိုးေပးၿပီး ျပန္ခိုင္းဖို႕ ၾကိဳးစားေသးတယ္။ အဲဒီလို က်ေနာ္တုိ႕ကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာကို သူတို႕ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနတယ္လို႕ က်ေနာ္ ခန္႕မွန္းမိတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ႕ အလုပ္ကို လုပ္မေပးေတာ႕တာ။
အဲလိုနဲ႕ ေနလာရင္းနဲ႕ ၁၉၉၃ ၊ မတ္လမွာ ဘိုဘိုတို႕ မိဘေတြျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဘို႕ဘို႕ အေမနဲ႕ ညီညီေအာင္ရဲ႕ အေမ ေရာက္လာၾကတယ္။
အရင္တုန္းက ေနာက္တေခါက္လာရင္ျပန္ထည္႔မယ္လို႕ ေျပာထားတဲ႕အတြက္ ျပန္လာတယ္ဆိုၿပီး အေမ ၂ေယာက္က ေျပာၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအာင္ႏိုင္က ဥကၠ႒ျဖစ္ၿပီးေနၿပီ၊ သူကလည္း ျပန္ေတာ႕ မထည္႔ခ်င္ဘူး ေနပါဦး ကိုသံေခ်ာင္းလည္း မရွိဘူး ခရီးသြားေနလို႕ လုပ္ေနတုန္းပဲ သံေခ်ာင္း ခရီးကေန ျပန္ေရာက္လာၿပီး ဒီကေလးေတြကို အေမေတြနဲ႕ ျပန္ထည္႔ေပးမယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားတာ။
ဘိုဘို၊ ၀ဏေဇာ္နဲ႕ ညီညီေအာင္တုိ႕ကို ျပန္ထည္႔လိုက္ေတာ႕က်ေနာ္တို႕ ၄ ဦးပဲ က်န္ေတာ႕တယ္။ ဘိုဘိုက သူမသြားခင္မွာသူ႕အေမနဲ႕ တိုင္ပင္ၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္တို႕လက္ထဲကို ပိုက္ဆံထည္႔ေပးခဲ႕တယ္။ ေျပးခဲ႕ဖုိ႕လည္း အတန္တန္မွာတယ္။
က်ေနာ္ကလည္း ေအးကြာ ေျပးခဲ႕မယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္၊ ကိုေၾကာင္ကေတာ႕ မလိုက္ခ်င္ေသးဘူးေနဦးမယ္လို႕ လုပ္ေနေသးတာ။
ဘိုဘိုတို႕အေမဆီက ေပးခဲ႕တဲ႕ ပိုက္ဆံေတြရယ္ ၿပီးေတာ႕ ဘုိဘုိ႕အေမက ရင္က်န္ဆိုတဲ႕ျမိဳ႕ကေလးမွာ ကူညီႏိုင္တဲ႕ ဆိုင္ကေလးေတြကို မွာထားခဲ႕မယ္လို႕ ေသခ်ာမွာထားခဲ႕တာကိုး။
အဲလိုနဲ႕ ေနတုန္းမွာ ဘုန္းၾကီးတပါးက မစိုးစိုးလြင္တို႕အေမနဲ႕ပါလာတာ ရွိတယ္။ အဲဒီဘုန္းၾကီးတပါးကို သူတို႕က အရပ္၀တ္လဲၿပီးေတာ႕ စစ္တယ္။ အဲဒီေတာ႕က်ေနာ္တို႕ကလည္း အေျခအေနမေကာင္းတာကို သိၿပီး ေျပးခ်င္တယ္။
အဲလုိနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕လည္း ျမန္ျမန္ေျပးၾကမယ္လို႕ တုိင္ပင္ၿပီးေတာ႕ ဧၿပီလ ၈ ရက္ေန႕ညမွာ ေျပးဖို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦးကိုေတာ႕ မေျပာေတာ႕ဘူး၊ သူက မလိုက္ခ်င္ဘူး ဆိုေတာ႕ သူ႕ကို ထားခဲ႕တာေပါ႕။
၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၈ ရက္ေန႕ ည ၂နာရီမွာ ABSDF ေျမာက္ပိုင္းကေန က်ေနာ္တုိ႕ ေျပးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပ္မွာလည္း လူနည္းေနေတာ႕ ကင္းေတြ မရွိေတာ႕ဘူး တဲထဲက ထြက္တာကို မမိရင္ေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕ လႊတ္မယ္ေပါ႕ အဲလုိလည္း ၾကိဳေလ႔လာထားၾကတယ္ေလ။
တပ္အလယ္ေခါင္ကေန ေမွာင္ရိပ္ခိုၿပီးေတာ႕ထြက္တယ္၊ ေက်ာင္းသား ဂိတ္ကို ေရွာင္တယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ေကအိုင္ေအ ဂိတ္ကို ေရွာင္ၿပီးေတာ႕ လွ်ိဳေတြထဲကေန ထြက္ၾကတယ္။ တရုတ္ရြာေလး တရြာကိုျဖတ္ဆင္းၿပီး တရုတ္ျပည္ထဲေရာက္သြားၾကတယ္။
စမားျမိဳ႕ေလးကို လမ္းအတိုင္း သြားခဲ႕ၾကတယ္။ အဲဒီကေန ျမိဳ႕ျပင္ေလးထိ ေရာက္ၿပီး မနက္ ၅နာရီကားနဲ႕ ရင္က်န္ျမိဳ႕ကို ကားနဲ႕လိုက္သြားတယ္။ ရင္က်န္ကိုေရာက္ေတာ႕ ေစာေစာက ေျပာခဲ႕တဲ႕ ဘိုဘိ္ုတို႕ အေမေျပာေပးခဲ႕တဲ႕ ဆိုင္ေလးကို သြားတယ္။
အဲဒီ ဆိုင္ကလည္း ဘယ္သူမွ မကူညီရဲဘူး။အရင္တခါတုန္းကလည္း ဒီနားက ရာကြတ္ပိုင္ဆိုတဲ႕ကုလားကို ေက်ာင္းသားတပ္က ေခၚစစ္လိုက္တာ ေသသြားတယ္ေပါ႕ေလ၊ အဲဒါေၾကာင္႕ မကူညီရဲပါဘူး ဆိုၿပီး ျဖစ္ေနၾကတယ္။
ေနာက္ ရင္က်န္မွာ ဖြင္႔ထားတဲ႕ ေက်ာင္းသားတပ္က ဆိုင္က ေမာင္ညႊန္႕နဲ႕လည္း လမ္းမွာေတြ႕တယ္၊ သူကေတာ႕ အေျခအေနကို မသိေတာ႕ ဆိုင္ကိုလိုက္ခဲ႕ေလ လုိ႕ေခၚေနေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႕ကေတာ႕ ဒီကေန အျမန္ထြက္မွကို ျဖစ္ေတာ႕မွာလို႕ သိလုိက္တယ္။
ရင္က်န္ျမိဳ႕ကေက်ာ္ရင္ ဂိတ္ၾကီး တဂိတ္ရွိတယ္၊ အဲဒီဂိတ္ၾကီးက လူစီးကားေတြဆိုရင္ စစ္တယ္၊ တရုတ္ပတ္စပို႕မပါရင္ ဖမ္းၿပီး က်ေနာ္တို႕ကို တပ္ကို ျပန္ပို႕ႏိုင္တယ္၊ ေကအိုင္ေအဘက္ ျပန္ေရာက္သြားႏို္င္တယ္ ဆိုေတာ႕က်ေနာ္တုိ႕က အဲဒီဂိတ္ကို ဒီအတိုင္းမျဖတ္ရဲဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တပ္ထဲ ျပန္ေရာက္လို႕ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ သိတယ္။
အဲလုိနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ဆက္ေလွ်ာက္ရင္း ေရႊလီဘက္ထြက္တဲ႕ဘက္ ေထာလာဂ်ီစီးၿပီး ဆက္ထြက္သြားၾကတာ။ေနာက္မွ ကုန္ကားၾကီး တစီးနဲ႕ အဲဒီဂိတ္ကို ျဖတ္ခြင္႔ရခဲ႕တာ။ ကုန္ကားေတြကိုေတာ႕ ဂိတ္ၾကီးေတြက မစစ္ဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႕ ျဖတ္ႏိုင္ခဲ႕တာ။
အဲလုိနဲ႕ ညေန ၃ နာရီမွာ က်န္ေဟာင္ကို ေရာက္သြားတာ ေရႊလီတက္မယ္လို႕ စဥ္းစားေပမဲ႕ ပိုက္ဆံကလည္း မရွိေတာ႕ဘူး၊ အဲဒီမွာ လြယ္ၾကယ္လြယ္ၾကယ္လို႕ ဗမာလို ပီပီသသ ေအာ္တဲ႕ အသံၾကားရေတာ႕ အရမ္း၀မ္းသာသြားၾကတယ္။
အဲဒါနဲ႕ အဲဒီ ကားနဲ႕တက္လိုက္သြားၾကတာ၊ ၁၀ မိနစ္ေတာင္ မေမာင္းရပါဘူ းေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရားပြဲလိုပဲ စည္ကားေနလိုက္တာ။ ေနာက္ အစိုးရတပ္ရွိတယ္ဆိုေတာ႕ ငါတို႕ေတာ႕ လြတ္ၿပီေပါ႕။ စိတ္ထဲမွာလည္း ေအးသြားတယ္။ ေရႊရင္ေအးေလး ဘာေလး ၀ယ္ေသာက္ၾကေသးတယ္။
အဲဒီမွာ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ဖို႕ ေျပာတယ္၊ အစိုးရတပ္လည္း ရွိတယ္ အဲဒီမွာ အလင္း၀င္မလား၊ တရုပ္ျပည္ထဲမွာပဲ လုပ္စားမလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ေတာင္ပိုင္းကို သြားမလား ၾကိဳက္တာေရြး ကိုယ္႕ဟာကို ဆံုးျဖတ္။
တရုတ္ျပည္ထဲမွာ လုပ္စားရင္ ေက်ာင္းသားတပ္နဲ႕ ေကအိုင္ေအက အခ်ိန္မေရြးလ ာဖမ္းသြားႏိုင္တယ္။ ေတာင္ပိုင္းသြားရင္လည္း ဒီလို မၾကံဳဘူးလုိ႕လည္း မေျပာႏိုင္ဘူး၊ ေတာင္ပိုင္းသြားဖို႕ ဆိုတာလည္း ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ ေနာက္ဆံုး သြားစ၇ာတလမ္းပဲ ရွိေတာ႕တယ္။ အဲဒါနဲ႕ အစိုးရ တပ္ရွိတဲ႕ ဆီကိုပဲ ၀င္ခဲ႕ရတယ္။
အဲဒီမွာ ခလရ ၂၃၇ လြယ္ၾကယ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ဗိုလ္မွဴးေမာင္ေမာင္ေ႒းဆိုတဲ႕ နာမည္ကို မွတ္မိတယ္ေပါ႕ေလ၊ အဲဒီကေန ဧၿပီ ၁၀ ရက္ေန႕မွ က်ေနာ္တို႕ကို ဗန္းေမာ္ကို ပို႕ေပးခဲ႕တယ္။
ဗန္းေမာ္ ခလရ ၄၇ ကို ေရာက္သြားတယ္။ ဗန္းေမာင္ ဗ်ဴဟာကိုေရာက္သြားတယ္၊ အဲဒီမွာလည္း လိုက္ပို႕တဲ႕ တပ္ၾကပ္ၾကီးနဲ႕ လြဲတဲ႕အခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင္႕မွန္းမသိဘူး လက္ခံတဲ႕ သူက က်ေနာ္တုိ႕ကို အခ်ဳပ္ထဲ ထည္႔ထားလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ဳပ္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားတပ္သင္တန္းကေျပးလာတဲ့၂ေယာက္၊KIA ကလက္ပစ္ဗံုးတလံုးနဲ႕ အလင္း၀င္လာတဲ႕ တေယာက္၊ ဦးမထူးေနာ္တပ္က တေယာက္၊ အဲဒီလူ ၄ယာက္နဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ ၃ ေယာက္ေပါင္းၿပီး ၇ေယာက္။ ေနာက္ တပ္ေျပးေတြဘာေတြကလည္း အဲဒီထဲမွာ ၇ေယာက္ေလာက္ရွိေသးတယ္။
အဲဒီမွာ ၁၀ ရက္ေလာက္ၾကေတာ႕ ရဲကို လြဲမွာ တရားရံုးတင္မွာ ဆိုေတာ႕ အဲဒါဆိုရင္ မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီးေတာ႕ အိမ္ကို ဆက္သြယ္ခြင္႔ရဖို႕ ၾကိဳးစားရတယ္။ ေနာက္ အိမ္ကို အေၾကာင္းၾကားလို႕ရတယ္။ေနာက္တရားရံဳးတင္ ရမန္ေခၚၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕ကို ဗန္းေမာ္ေထာင္ထဲ ထည္႔ထားခံရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ အလုပ္ေတြဘာေတြလည္း လုပ္ရတယ္ဗ်ာ။
အေဖတို႕ကလည္း က်ေနာ္တုိ႕ABSDF ကေန ထြက္ေျပးလာတာကို ဖမ္းဆီးၿ့ပီး ေထာင္ထဲထည္႔တာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အထက္ကို စာတင္ထားတယ္ဆိုတာကို အေဖက က်ေနာ္႕ဆီကို စာေရးလုိက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေထာင္ထဲမွာ အိမ္က စာလာရင္ လာေပးေတာ႕ က်ေနာ္ ဖတ္ရတယ္။
အဲဒါနဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရးကလည္း လာစစ္ေသးတယ္၊ ေထာက္လွမ္းေရးကိုလည္း ေရာက္တယ္၊ အဲဒီေန႕ပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႕လာမွာ ဒီေကာင္ေတြကို တေနရာသြားထားမွ ျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႕ကို ရဲစခန္းထဲ သြားထည္႔ထားျပန္ေရာ။
အဲဒီလိုနဲ႕ ရဲစခန္းထဲမွာ ၃ ရက္ၾကတယ္။ ၃ရက္ၿပီးေတာ႕ ေထာင္ထဲျပန္ထည္႔တယ္။ ေထာင္ထဲမွာ အလုပ္ေတြ ဘာေတြျပန္လုပ္ေပါ႕ဗ်ာ။ အဲလိုနဲ႕ ေနရင္းနဲ႕ ေနာက္ၾကေတာ႕မွ ေထာက္လွမ္းေရးက တခါျပန္လာထုတ္တယ္။
အဲဒီလို လာထုတ္မွ က်ေနာ္တို႕ တကယ္ထြက္ရတာဗ်။ က်ေနာ္တုိ႕ကို သေဘာၤနဲ႕ တင္ၿပီး ျပန္ပို႕ေပးတယ္။ အဲလုိနဲ႕ပဲ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ႕ရတာပါပဲ။
………
မိတ္ေဆြမ်ား အားလံုး အိမ္မက္ဆိုးမ်ားကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
No comments:
Post a Comment