by May Thingyan Hein on Thursday, January 3, 2013 at 5:38am ·
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ဇန္န၀ါရီလ ၃၊ ၂၀၁၃၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
အပိုင္း(၂၁)
၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၉ ရက္ေန႕ (ေသာၾကာေန႕)။ အဲဒီေန႕ မနက္ ၈ နာရီမွာ က်မနဲ႕အကိုပီထြန္းတုိ႕ ကားတစီးငွားျပီး ယင္က်န္းျမိဳ႔ကေန ထြက္လာခဲ႕တယ္။
ေနလည္ပိုင္းမွာ ေရႊလီျမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္။ေရႊလီမွာက ပီထြန္းနဲ႕ သိတဲ႕ ထမင္းဆိုင္ တဆိုင္ရွိတယ္။ အဲဒီဆုိင္ေလးမွာ က်မ ခဏေလးနားတယ္၊ နားတုန္းက အကိုပီထြန္းက က်မကို အဲဒီဆိုင္ေလးမွာ ခဏ ထားထားခဲ႕တယ္။ ဆိုင္အတြင္းထဲမွာ ကိုယ္႕ရွမ္းေတြနဲ႕ပဲ ေျပာၿပီးေတာ႕ က်မ အဲဒီထဲမွာပဲ ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ႕သိပ္ရႈပ္တယ္၊ ဗကပ ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသား ရွိတယ္။ အစိုးရလူေတြ ရွိတယ္။ ကုန္သည္ေတြ ရွိတယ္။တကယ္႕ကို အင္မတန္ ရႈပ္ေထြးေနတဲ႕ ေနရာေလေနာ္။ လူတေယာက္ကို ဘယ္လိုမဆို လုပ္လို႕ရတဲ႕ ေနရာ။
အဲဒီဆိုင္ကေန ညေနက်ေတာ႕ အကိုက လာေခၚတာနဲ႕ လိုက္သြားတယ္၊ ေနာက္ အိမ္တအိမ္ကို ေရာက္ေတာ႕ အကိုက ရွမ္းအမ်ိဳးသားတေယာက္နဲ႕မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မက ငယ္တာေပါ႕ ငယ္ေတာ႕ ဦးေလး အရြယ္ေလာက္ရွိတယ္ ပီထြန္းမိတ္ဆက္ေပးတ႕ဲ သူကေလ။
အဲဒီအမ်ိဳးသားၾကီးနဲ႕ အကိုနဲ႕က ရွမ္းစကားေတြေျပာၾကနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ၾကနဲ႕ေပါ႕၊မိတ္ဆက္ေပးေတာ႕ ဘယ္သူမွန္းလဲ မသိဘူး က်မကေလ ေနာက္ေတာ႕မွ သိရတာကသူ မိတ္ဆက္ေပးခဲ႕တာက SSPPက ဗိုလ္မွဴးၾကီး စိုင္းလိတ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အဲဒီအဖြဲ႕မွာ သူက အၾကီးဆံုးပါပဲ။
ေနာက္ပီထြန္းနဲ႕ ေထြရာေလးပါး စကားေျပာၾကတာေပါ႕။ ရွမ္းေတြအေၾကာင္း ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း ရွမ္းျပည္နယ္အေၾကာင္း ရွမ္းအဖြဲ႔အစည္းေတြ အေၾကာင္း အစံုေပါ႕။ ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း၊ အစိုးရ အေၾကာင္း ေတြေပါ႕။
သူေနတဲ႕ အိမ္မွာပဲ က်မ ေနတယ္၊ ဒါဟာ က်မအတြက္ အလံုျခံဳဆံုးပဲေလ။ အဲဒီမွာပဲ တည္းခိုတာေပါ႕ေနာ္။ အဲဒါ သူ႕အိမ္လား ဘာလားေတာ႕ က်မလည္း ေသခ်ာမသိဘူး။
ဗိုလ္မွဴးနဲ႕ က်မ စကားေတြလည္း ေျပာျဖစ္ခဲ႕တယ္။ ဗိုလ္မွဴးၾကီးအိမ္မွာပဲ က်မ တလနီးပါးေလာက္ ၾကာေအာင္ တည္းခိုခဲ႕ပါတယ္။ အဲဒီကေန ေရွ႕ဆက္သြားဖို႕ က်မ စဥ္းစားရၿပီ။
ဒီေနရာကေန က်မအတြက္ အလံုျခံဳဆံုး၊ ေဘးအကင္းဆံုး လမ္းကို ပီထြန္းနဲ႕ အတူ စဥ္းစားၾကတယ္။ က်မမွာ ပတ္စပို႕မရွိဘူး၊ ျဖတ္သန္းဖို႕ အခက္အခဲရွိတယ္။ က်မအကို ပီထြန္းကေတာ႕ပတ္စပို႕ရွိေတာ႕ သူက က်မနဲ႕အတူ ေလွ်ာက္လိုက္လို႕မရဘူး။ ဒါေပမဲ႕ သူကလည္း က်မကို ေဘးကင္းၿပီး လံုျခံဳဖို႕အတြက္ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားေပးတယ္။
ဒီကေန ျဖတ္ထြက္ဖို႕ က်မအတြက္ လမ္းျပေပးမဲ႕ သူက အေရးၾကီးေနၿပီေလ။သူက စိတ္ခ်ရတဲ႕ လမ္းနဲ႕ စိတ္ခ်ရတဲ႕ လမ္းျပရွာဖို႕အတြက္ သူလည္း ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရတယ္ ေနာက္ေတာ႕ မန္စီျမိဳ႕ကို သြားၿပီး လမ္းသြားရွာေပးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္ သူ လမ္းရွာေပး လမ္းျပရွာတာနဲ႕ ၁၀ ရက္ေလာက္ ၾကာတယ္။ ေနာက္ေတာ႕ သူျပန္ေရာက္လာတယ္။လမ္းျပေတြ႕ၿပီတဲ႕ လမ္းလည္းေတြ႕ၿပီတဲ႕ ရွမ္းတေယာက္ကလည္း ကူညီေပးတယ္။
သူျပန္လာေတာ႕ ေျပာတယ္။ ေတြ႕ၿပီတဲက ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကေန သြားရမယ္တဲ႕။ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနား ဆိုေတာ႕ က်မ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။
တကယ္ေတာ႕ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားဆိုတာက က်မရဲ႕ အဖိုး၊ က်မ အေမရဲ႕ အေဖ ဇာတိေပါ႕၊ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက အဖိုးက ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကေန က်ိဳင္းတံုဘက္ကို လာတာ အဖြားနဲ႕ေတြ႕ၿပီးေတာ႕မွ အေၾကာင္းပါတာေတြေပါ႕။
အကိုက ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကို သြားရမယ္ဆိုေတာ႕ ေအာ္…ငါ ငယ္ငယ္က သြားခဲ႕ဖူးတဲ႕ ေနရာပဲ ရွမ္းရြာေလးပဲေပါ႕ေနာ္၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးေနတယ္ေလ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနား ဆုိၿပီး ရွမ္းသမိုင္းေတြမွာလည္း ရွိတယ္၊ က်မတို႕ ရွမ္းလူမ်ိဳးကလည္းေတာ္ေတာ္က်ယ္ျပန္႕တာပဲ။ က်မတို႕ မသိတာေတြ အမ်ားၾကီး ခုထိလည္း မသိေသးပါဘူး။ဘာပဲေျပာေျပာ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကို သြားရမယ္ဆိုေတာ႕ စိတ္၀င္စားတယ္၊ ဟုတ္ၿပီေပါ႕ ပီထြန္းေပါ႕ သြားမယ္ေပါ႕ ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
၁၉၉၃ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၈ ရက္ (ၾကာသာပေတးေန႕)မွာ ျပန္ထြက္လာၾကတယ္။ ကားတစင္းငွားျပီးတရုပ္ႏိုင္ငံ ယူနန္ျပည္နယ္ ေရႊလီျမိဳ႕မွ မနက္စာစားျပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်မနဲ႕ပီထြန္းနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ။
ေရႊလီကေန ထြက္ၿပီဆိုေတာ႕ ယူနန္စတိတ္ကိုျဖတ္ဖို႕အတြက္ ရိုးရိုးနဲ႕ မရေတာ႕ဘူး၊ တလအတြင္း သြားလာခြင္႔ဆိုတာ ေစ်းလည္း ပိုၾကီးတယ္ ၊ အဲဒါနဲ႕မွ ျဖတ္သန္းခြင္႔ ရေတာ႕မွာ။ သိတယ္မဟုတ္လား ေစ်းၾကီးတယ္ တရုပ္ေငြ ေတာ္ေတာ္ေပးရတယ္ ဒါေပမဲ႕ တလအတြင္း တရုပ္ယူနန္ျပည္ၾကီးထဲမွာ သြားခ်င္တဲ႕ ေနရာ သြားလို႕ရတယ္။ အဲဒါကို ၀ယ္ၿပီး ဆစ္ေဆာင္ပန္းနား ေရာက္ေအာင္သြားၾကတာ။လမ္းခရီးမွာ ၂ ညၾကာတယ္။
၂ဝ.၃.၁၉၉၃ (စေနေန႕) မြန္းလြဲပိုင္း ၃ နာရီခန္႕မွာ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကိုေရာက္ရွိတယ္။ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားက ျမန္မာနယ္စပ္ က်ိဳင္းတုံ ဘက္နဲ႕ တအားနီးသြားတယ္။ အပစ္အခတ္ ရပ္ဆဲထားတဲ႕ ၀တပ္ေတြနဲ႕ သြားနီးတယ္။
ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကို ေရာက္ၿပီး က်မကို ယိုးဒယားႏိုင္ငံေခၚေဆာင္သြားေပးမဲ့လမ္းျပ အိမ္ကိုလိုက္ရွာၾကပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အဖြားက က်မကို ရွမ္းလိုဘဲေျပာဆိုခဲ့တဲ့အတြက္ ရွမ္းစကားေျပာဆိုႏိုင္တာက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသြားတယ္။ ဒီဆစ္ေဆာင္ပန္းနားျမိဳ႕ကေလးမွာ က်မတို႕ရွမ္း ႏြယ္ဘြားေတြေနထိုင္တဲ့အတြက္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ရွမ္းစကားေျပာဆိုၾကတယ္။ ။က်မလမ္းျပဟာ လည္းရွမ္းလူမ်ဳိးျဖစ္လို႕ရွမ္းစကားေျပာေတာ့ က်မအတြက္အေတာ္ဘဲဆက္ဆံေရးလြယ္ကူခဲ့ပါတယ္။
သူ႕ရွမ္းအမည္ကိုစိုင္းခမ္းပမ္းအေနနဲ႕သိရျပီးတရုပ္အမည္ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကေန အနီးဆံုးနဲ႕အျမန္ဆံုးခရီးတခုကက်ဳိင္းတံု-တာခ်ီလိတ္လမ္းက တဆင့္ယိုးဒယားနယ္စပ္ မယ္ဆိုင္ကိုဝင္ ဖို႕ပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ဒီလမ္းအတြက္ အဲ့ဒီအခ်ိန္က စစ္အစိုးရနဲ႕အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးယူထားတဲ့ ဝတပ္ကိုျဖတ္ရမွာဆိုေတာ႕က်မက ေၾကာက္တယ္။
ဆိုေတာ့ ပီထြန္းနဲ႕သိကၽြမ္းတဲ့ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားမွာေန ေနတဲ့ ဝတပ္မွဗိုလ္ၾကီးတဦးနဲ႕(အမည္မမွတ္မိေတာ့ပါ။)က်မတို႕ ဝတပ္စခန္းကိုေရာက္ၾကတယ္။ ဟာ ၀တပ္က ေတာ္ေတာ္ၾကီးတယ္။ တပ္စခန္းဟာရြာၾကီးတရြာေလာက္ကို ျဖစ္ေနတာ၊ လူအင္အားေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ေျပာရရင္ KIA ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ထက္ပိုမိုၾကီးမားတာေတြ႕ရတယ္။ ႏွစ္ထပ္ျပင္ေထာင္အိမ္ေတြ ၊ေစ်းဆိုင္ေလးေတြနဲ႕ေတာ္လွန္ေရးတပ္နဲ႕ေတာင္သိပ္မတူဘဲရြာအၾကီးစားၾကီးပဲ။
ေနာက္ က်မတို႕ ယိုးဒယားနယ္စပ္ေရာက္သြားဖို႕ တာခ်ီလိတ္လမ္းက ဝင္နိုင္ဖို႕လမ္းေၾကာင္းကိုအနီးကပ္သြားၾကည္႔ၾကတယ္။ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းကို သြားၾကည္႔ေတာ႕ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းျဖတ္ဖို႕ စစ္အစိုးရဂိတ္ႏွစ္ခုကိုျဖတ္သန္းရမယ္။
ၿပီးေတာ႕ သူတို႕ပိုင္နယ္ေျမထဲကေန ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႕ သြားရမွာ ၅ နာရီေလာက္ၾကာမယ္ ဆိုေတာ႕ က်မ လန္႕ေနၿပီ။ က်မ ဘယ္လိုမွ စစ္ေဆးခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါနဲ႕ပီထြန္းက စဥ္းစားဦးဆိုေတာ႕ စဥ္းစားၾကတယ္။
ေနာက္ ေတာ႕ က်မ ပီထြန္းနဲ႕ တိုင္ပင္ၿပီး ေလာႏိုင္ငံ လမ္းကို ေရြးလိုက္မိတယ္။ ဒီလမ္းက က်မအတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္လိမ္႔မယ္လို႕လည္း ထင္မိခဲ႕တယ္။ ပီထြန္းကေတာ႕ တရုတ္ျပည္ ဗီဇာရက္ကုန္လို႕ က်မ တေယာက္တည္း ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားမွာ ေနခဲ႕ရတယ္။ဆိုေတာ့က်မလည္း လမ္းျပအိမ္ကိုမွာပဲ တည္းခိုဘို႕ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ စိုင္းခမ္းပမ္းရဲ႕ဇနီးနဲ႕သူ႕သား သမီးေတြသိပ္ေဖာ္ေရြပါတယ္။ စိုင္းခမ္းပမ္းရဲ႕၂ပတ္က လက္ေတြ႕မွာ၃ပတ္ျဖစ္သြားတယ္။
ဒီလိုနဲ႕က်မလမ္းျပစိုင္းခမ္းပမ္းနဲ႕ခရီးထြက္ခြာဖို႕ျပင္ဆင္ေတာ႕တယ္။
၁၂.၄.၁၉၉၃ (တနလၤာေန႕)မွာ ဆစ္ေဆာင္ပန္းနားကေန ကားနဲ႕ ထြက္လာၾကတယ္။ တရုပ္နယ္စပ္မုန္းမန္းကို ေရာက္တယ္။ မုန္းမန္းမွာ ၂ ညေနခဲ့ ရတယ္။ေလာႏိုင္ငံဝင္ခြင့္လက္မွတ္ျပဳလုပ္ရတယ္။
၁၄.၄.၁၉၉၃(ဗုဒၵဟူးေန႕)မွာေတာ႕ က်မ တရုပ္ႏိုင္ငံ မုန္းမန္းမွထြက္ျပီး ေလာႏိုင္ငံ မုန္းဆင္(Muang Sing)ကိုေရာက္ၿပီ။
မုန္းဆင္မွာ က်မတို႕ ေလာဝ္နယ္ခံ ပုလိပ္အိမ္မွာဘဲတည္းခိုခဲ့ၾကတယ္၊ အဲဒီက ရဲ အမ်ိဳးသမီးကိုယ္တိုင္က က်မရဲ႕ လမ္းျပအျဖစ္ လိုက္ေပးမွာပါ။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပပါမည္။
မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေလးစားခ်စ္ခင္လ်က္ပါ။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
No comments:
Post a Comment