by Maw Kun Magazine on Wednesday, January 23, 2013 at 2:07am ·
တြင္းကိုတူးခိုင္းမည္။ ၿပီးလွ်င္ တြင္းႏႈတ္ခမ္းတြင္ ဒူးႏွစ္ဖက္ေထာက္ ခိုင္းမည္။ ဦးေခါင္းေနာက္စိကို ေပါက္ျပား ႏွင့္႐ိုက္မည္။ ၿပီးလွ်င္ လည္ကုပ္ကို ျပတ္ ေအာင္ ဓား သို႔မဟုတ္ ေပါက္ဆိန္ႏွင့္ ခုတ္မည္။ တစ္ခုခုႏွင့္ လုပ္ၾကေတာ့မည္ ဆိုတာ ေသခ်ာပါၿပီ။
ထြန္းဦးခိုင္(ေ႐ႊဘို) ေရးသည္
လူသတ္ကုန္းႏွင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္
သူ၏အမည္မွာ ကိုလွေရႊျဖစ္ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူတူ ျပန္ လာေသာ ကိုေအာင္၀င္း (ျမစ္ႀကီးနား)၊ ကိုဂ်ဳိးျဖဴ (မၲေလး)တို႔လည္း အဖမ္းခံ ရပါသည္။ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ သူငယ္ ခ်င္းမ်ားအလုပ္သြားလွ်င္ ထိပ္တံုးခတ္ ခံရေသာသူမ်ားသာအခ်ဳပ္ထဲတြင္ က်န္ ရစ္ပါသည္။ ေန႔လယ္ခင္းအခ်ိန္မ်ား တြင္ တိတ္ဆိတ္ေနပါသည္။ ေလက တအား တိုက္ေသာေၾကာင့္ အ၀တ္မ်ား ၿခံဳထားရပါ သည္။ အခ်ဳပ္ထဲတြင္ ဘယ္သူဘယ္ေနရာမွာရွိသည္ကိုကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ လူေတြက အေယာက္ ခုနစ္ဆယ္ေလာက္ရွိပါသည္။ ညေရာက္လွ်င္ လံုၿခံဳေရးကင္းမွဴးက သီခ်င္း ဆိုခိုင္းပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ ညာဘက္အစြန္ ေထာင့္ မည္းေမွာင္ေနေသာ ေနရာမွ “နတ္သွ်င္ေနာင္” သီခ်င္းဆိုသံ ထြက္ေပၚ လာပါသည္။ ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ျဖင့္ အသံ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ အစကေတာ့ ဘယ္သူမွန္း မသိပါ။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ကို စိန္၀င္း (အမရပူရ)ဟု သိရပါသည္။ ညတိုင္းလိုလို သူက ဆိုရပါသည္။
ေနာက္ ကိုစံမ်ဳိးလည္း မၾကာမၾကာ ဆိုရပါသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အသံက လည္းေကာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိ ေနပါသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ရက္ေတြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို မေျပာင္းလဲေသာ ပံုစံ ခြက္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ ခဲ့ၾကရပါသည္။ ေရွ႕ဆက္ခရီးကလည္း မွန္း ဆရန္ ခက္ခဲၿပီး မေသခ်ာ မေရရာေတာ့ဟု ရိပ္မိေနၾကမည္ ထင္ပါသည္။
စစ္သင္တန္းကို အတူတူတက္ခဲ့ၾက ၿပီး ရွိအတူတူ၊ မရွိအတူတူ စားၿပီး အတူတူ အိပ္ခဲ့ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေသနတ္ က်ည္ဆန္ေတြၾကားမွာ မိမိအသက္ကိုပင္ ထည့္မတြက္ဘဲ အတူတူျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ပညာေရးတစ္ပိုင္းတစ္စ ႏွင့္ ယုံုၾကည္ခ်က္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြ သူ တို႔အားလံုးကို ေထာက္လွမ္းေရးသူလွ်ဳိဟု အမည္တပ္ၿပီး အေျခအျမစ္မရွိေသာ သံ သယအေတြးမ်ား၊ ယုတ္ညံ့ေသာ စိတ္ ဓာတ္မ်ားႏွင့္ အကြက္ဆင္ၿပီး ေသတြင္းထဲ တြန္းပို႔ခဲ့ၾကသည္။
တစ္ေန႔ ေန႔လယ္ေလာက္တြင္ အလုပ္ကို ေစာေစာသိမ္းလာသည္ကို ထူးဆန္းစြာ ေတြ႕ရသည္။ ခဏေနေတာ့ လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္မ်ားကလည္း အရင္ ေန႔ေတြကထက္ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္ လာသည္ကို သတိထားမိသည္။ “ကိုယ့္ ေနရာ ကိုယ္ထိုင္ၾက၊ မ်က္ႏွာကို အ၀တ္ စည္းထားၾက”ဟု အမိန္႔ေပးေနၾကသည္။ “ဒီေန႔ မင္းတို႔ေတြ စခန္းေျပာင္းၾက ရမယ္။ စခန္းသစ္ကိုသြားလို႔ရွိရင္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ ေအာင္ ထမင္းကို ၀ေအာင္စားထားၾက” ဟုေျပာပါသည္။ ခဏေနေတာ့ တန္းစီး လုပ္သူေတြက ထမင္းအိုးေတြ သယ္လာၿပီး ထမင္းေကၽြးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြလည္း ထမင္းကိုသာ စားေနရတာ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထူးဆန္းေနသည္ဟု ထင္မိ ပါသည္။
အေတြးရင့္သန္သူ၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ေတြးတတ္သူမ်ားကေတာ့ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ထမင္းစားျခင္းဟု သိေနၾကပါသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကို အ၀တ္စည္းခိုင္းပါသည္။ ကၽြန္ ေတာ္ကေတာ့ သမၺဳေဒၶဂါထာ၊ စက္ႀကီး တစ္ဆယ့္သံုးစက္၊ အ႒ာနေမတံဂါထာ၊ ဇလြန္ျပည္ေတာ္ျပန္ဂါထာတို႔ကို စိတ္ထဲ ကေန အမွတ္ရတိုင္း ရြတ္ဖတ္ေနမိပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အမည္အေခၚခံရ ေသာသူက အျပင္ထြက္ၿပီး တန္းစီမည္ဟု အမိန္႔ေပးသံကို ၾကားရပါသည္။ စာသင္ ေက်ာင္းက အတန္းတင္ စာေမးပြဲေအာင္ စာရင္း ေၾကညာခ်က္နဲ႔ကေတာ့ ဆန္႔က်င္ ဘက္ျဖစ္ပါသည္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုခ်ဳိႀကီး (မၲေလး)၊ ကိုသာဓု၊ ကိုေအာင္ ဖုန္း၊ ကိုေမာင္ေမာင္ႂကယ္၊ ဦးစိန္ (ရန္ကုန္)၊ ကိုေအးျမင့္၊ ကိုေမာင္ေမာင္ (ကသာ)၊ ကိုရန္ေအာင္ (မၲေလး)၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္မင္း (ကန္႔ဘလူ)၊ ကိုရဲေသြး (တပ္ကုန္း)၊ ကိုေဌးျမင့္၀င္း၊ မခင္ခ်ဳိဦး၊ ကိုသက္ႏိုင္ (ရန္ကုန္)၊ အမည္ အေခၚခံရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ သူတို႔အရပ္ ေဒသၿမိဳ႕ရြာမ်ား၌ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ ရဲရင့္ျပတ္သားစြာ ျဖင့္ ဦးေဆာင္ခဲ့ေသာ စစ္မွန္သည့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ ၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ေနာက္ေက်ာဘက္ တြင္ တန္းစီေနသံမ်ားကို ၾကားေနရပါ သည္။ “သြားၾကမယ္ေဟ့” ဟု အသံကို ၾကားရၿပီးေနာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ လမ္းေလွ်ာက္ေသာ စစ္ဖိနပ္သံကို ၾကား ရပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးကို စခန္းသစ္ဆီသို႔ ေခၚ ေဆာင္သြားၾက၏။
တကယ္ေတာ့ စခန္းအသစ္ကို မဟုတ္ဘဲ လူသတ္ကုန္းဆီ တေရြ႕ေရြ႕ တန္း စီၿပီး ေလွ်ာက္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၏ မာေက်ာေသာ စိတ္ဓာတ္ကို ဦးၫႊတ္မိ ပါသည္။ ကာယကံရွင္သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ရင္ထဲမွ စိတ္ခံစားမႈကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေျပာျပရန္ အလြန္ခက္ခဲပါသည္။ က်န္ရစ္ ခဲ့ေသာ ေဘးမွ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ လမ္း ေလွ်ာက္ႏိုင္မည္ မထင္ေပ။ အားလံုး တိတ္ ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ စိတ္ကို တည္ ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကရသည္။
အခ်ိန္ မမွတ္မိေတာ့။ ေသနတ္သံ ႏွစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေနာက္ထပ္ ေသနတ္သံ မၾကားရေတာ့။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာပါၿပီ။ ေတာထဲတြင္က်င္လည္ခဲ့ရ ေသာ အေတြ႕အႀကံဳေတြအရ မွန္းဆမိ လိုက္ပါသည္။ တြင္းကိုတူးခိုင္းမည္။ ၿပီး လွ်င္ တြင္းႏႈတ္ခမ္းတြင္ ဒူးႏွစ္ဖက္ေထာက္ ခိုင္းမည္။ ဦးေခါင္းေနာက္စိကို ေပါက္ျပား ႏွင့္႐ိုက္မည္။ ၿပီးလွ်င္ လည္ကုပ္ကို ျပတ္ ေအာင္ ဓား သို႔မဟုတ္ ေပါက္ဆိန္ႏွင့္ ခုတ္မည္။ တစ္ခုခုႏွင့္ လုပ္ၾကေတာ့မည္ ဆိုတာ ေသခ်ာပါၿပီ။
အေတြးႏွင့္ပင္ တုန္လႈပ္မိပါသည္။ ယံုၾကည္ခ်က္တိုင္း ၿပီးဆံုးတဲ့အထိ လုပ္ ေဆာင္မည္ဟု သႏိၷ႒ာန္ခ်ထားေသာ ရည္ မွန္းခ်က္သည္လည္း ခရီးလမ္းတစ္၀က္ တြင္ က်ဳိးပ်က္သြားပါေတာ့သည္။ ယံုၾကည္ ခ်က္အတိုင္း ေပးဆပ္ထားေသာ ဘ၀ေတြ ကိုႏွေျမာလိုက္ပါဘိ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျမန္ဆန္လွသည္။
ဇာတ္ခံုေပၚတြင္ ကန္႔လန္႔ကာကို ဆြဲတင္လိုက္သလို အေျပာင္းအလဲက ျမန္ သည္။ ဘယ္လိုမွ ေတြးထင္မထားသည့္ ကံၾကမၼာႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕လိုက္ရသည္။ အခ်ဳပ္ ေဆာင္တစ္ခုလံုး တုန္လႈပ္စြာျဖင့္ တိတ္ ဆိတ္ေနၾကသည္။
ထိုေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္း ေကာင္း အိပ္မရၾကေပ။ ေသဆံုးသြားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူတို႔သည္ စစ္မွန္ ေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည္ကို လာေရာက္ေျပာၾကဟန္တူပါ သည္။ အိပ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ၀င္ပူးၿပီး ေအာ္ဟစ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လန္႔ႏိုးၾကပါသည္။ ေလးေယာက္၊ ငါး ေယာက္ေလာက္ အပူးခံရပါသည္။ အခ်ဳပ္ ေဆာင္လည္း ေျဗာင္းဆန္သြားပါေတာ့ သည္။ ထိုေန႔ညကေတာ့ သက္ျပင္းအခါခါ ခ်ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့သည္။
သံုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ ေတာ္တို႔ကို သံႀကိဳးျဖင့္ေျပာင္းၿပီး ခတ္ပါ သည္။ ထိပ္တံုးျဖင့္ မေနရေတာ့ပါ။ ေျခ ေထာက္ေတြကို သံႀကိဳးခတ္ၿပီးေတာ့မွ အျပင္ထြက္ၿပီး အလုပ္လိုက္လုပ္ရပါေတာ့ သည္။ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္သာ အလုပ္နားရ ၿပီး က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနရပါ သည္။ သစ္ပင္ခုတ္ျခင္း၊ ခုတ္လွဲထားေသာ သစ္ပင္မ်ားကို ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ကာ ခက္ခက္ ခဲခဲ လူအားျဖင့္ ၀ိုင္းၿပီးဆြဲရပါသည္။ တိုင္ အတြက္ အသံုးလိုလွ်င္ ခုတ္လွဲၿပီးေသာ သစ္ပင္မ်ားကို ပခံုးေပၚတြင္ထမ္း၍ လိုတဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္း သြားၿပီး ပို႔ေပးရပါသည္။
စခန္းတစ္ခုလံုးအတြက္ ထင္းေခြ ေပးရပါသည္။ အေဆာက္အအုံေဆာက္ရန္ လိုအပ္လွ်င္လည္း သြားၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ေပးရပါသည္။ အသတ္မခံရဘဲ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြသည္လည္း ဘယ္ေန႔ မ်ားလဲဆိုၿပီး ထိတ္လန္႔ ေနရပါသည္။ အျပင္သို႔ထြက္ၿပီးအလုပ္လိုက္လုပ္ရေတာ့ လူမရွိေသာ ေနရာေရာက္မွသာ အခ်င္း ခ်င္း စကားေျပာခြင့္ရပါေတာ့သည္။ လူ လာတာျမင္ရလွ်င္ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ကိုယ့္ အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ေနရပါသည္။
စကားေျပာခြင့္ရမွသာ သူငယ္ခ်င္း ေတြ အသတ္ခံရေသာေန႔မွာ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၂)ရက္ေန႔မွန္း သိရပါ ေတာ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေဖာ္လုပ္ ဖက္အခ်င္းခ်င္း ရန္သူဟု သတ္မွတ္ခံရ ျခင္းသည္ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုး ၿပီး ဘ၀မွာ အထိနာလွပါသည္။ ဒီလိုအျဖစ္ ဆိုးမ်ဳိးကို ေက်ာင္းသားတပ္အတြင္းမွာ ေပၚေပါက္၍ ကြဲၿပဲရျခင္း၏ အဓိက အေၾကာင္းရင္းမွာ မေျပာပေလာက္ေသာ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာ၊ အခြင့္အေရး၊ ခံစားရ မႈအေပၚ အရင္းခံ၍ စတင္ေပၚေပါက္လာရ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္တန္းဌာနခ်ဳပ္မွာ အေနမ်ား ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္မွလာေသာ ဂြမ္းကပ္ေစာင္ မ်ားကို ခင္းၿခံဳၿပီးအိပ္၊ ျခင္ေထာင္ ေထာင္၊ ခုတင္ေဘးမွာ မီးဖိုဖို၊ လက္ဖက္ရည္ခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ လက္ဖက္ရည္၊ အရက္ေသာက္ ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ အရက္ေသာက္၊ အသားဟင္း ႏွင့္ထမင္းစား၊ အေႏြးထည္ဂ်ာကင္အက်ႌ ေကာင္းေကာင္းေတြ၀တ္၊ ပိုက္ဆံေတြ ကိုသံုး၊ မိမိလုပ္ခ်င္သလို လုပ္ခြင့္ရၿပီး ဘ၀အေနေခ်ာင္ေသာ၊ အာဏာရွင္ကို တိုက္ရင္းျဖင့္ အာဏာ႐ူးသြားေသာ ေဖာက္ျပန္ေရးသမား ေကာ္မတီ၀င္ေတြ ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ သည္။
ထိုေကာ္မတီ၀င္မ်ားမွာ ဒုဥကၠ႒(၁) ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ဒုဥကၠ႒ (၂) သံေခ်ာင္း၊ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ေဒါက္တာ ေအာင္ႏိုင္၊ အတြင္းေရးမွဴး (၁) မ်ဳိး၀င္း၊ အတြင္းေရးမွဴး (၂) လွဆိုင္း၊ ေနဒြန္း၊ ေအာင္ႀကီး၊ စိန္ေအးတို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ၎င္းေကာ္မတီက ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၂)ရက္ ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၁၅)ဦးကို တစ္ေန႔တည္း၊ တစ္ခ်ိန္တည္း၊ တစ္ ေနရာတည္းတြင္ ရက္စက္စြာ ေခါင္းျဖတ္ သတ္ျဖတ္ရန္ အမိန္႔ေပးခဲ့ပါသည္။
ႏွစ္ေယာက္ကိုသာ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ သတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ဳပ္ ေဆာင္မွ ေသနတ္သံႏွစ္ခ်က္ကို ၾကား လိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ စစ္ေၾကာရာတြင္ လက္လြန္ၿပီး ေသဆံုးသြားေသာ ေက်ာင္း သားေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုပါ ထည့္ေပါင္း လိုက္လွ်င္ စုစုေပါင္း (၃၉)ေယာက္ျဖစ္ပါ သည္။ စစ္ေၾကာရာတြင္ ကိုယ္ထိလက္ ေရာက္႐ိုက္ႏွက္ၿပီး အဓိကပါ၀င္ခဲ့ၾကသူ မ်ားမွာ သန္းေဇာ္၊ ေဇာ္ေဇာ္မင္း၊ ေအာင္စိုး ျမင့္၊ ေသာၾကာ၊ တျခားအမည္မသိရေသာ စစ္႐ံုးတြင္ တာ၀န္က်ေနသူမ်ားလည္း ပါ၀င္ႏွိပ္စက္ခဲ့ၾကပါသည္။
တစ္ေန႔ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္တြင္ တန္း စီရမည္ဟု ေျပာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သြားပါသည္။ စိုးရိမ္စိတ္လည္း ျဖစ္ သြားပါသည္။ ဘာမ်ားထပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ ၾကဦးမွာလည္းဟုထိတ္လန္႔ေနမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြကိုတန္းစီခိုင္းၿပီး ဗႀွီၤ ေတာင္ပိုင္းမွလာေသာ ေဒါက္ တာႏိုင္ေအာင္က တစ္ေယာက္စီကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္သြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အျဖစ္ မွန္ကို သိလိုက္ရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္ ထဲမွ အလံုးႀကီးက်သြားၿပီး စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားပါသည္။
အခ်ဳပ္ေဆာင္တြင္ အသက္မေသ၍ က်န္ရွိေနခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ ခ်င္းမ်ားသည္ အစားဆင္းရဲ၊ အေန ဆင္းရဲ ျဖင့္ ႐ုန္းကန္ေနၾကရပါသည္။ ေရခဲေသာ ေဒသတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ကိုယ္စီ အေႏြးထည္မရွိၾကပါ။ ဟိုအ၀တ္ပတ္ ဒီအ၀တ္ပတ္ျဖင့္ ပတ္ထားရပါသည္။ ေလကလည္း လူကို လြင့္ထြက္မတတ္ တ ၀ုန္း၀ုန္းေနေအာင္ တိုက္ခတ္ေနပါသည္။ ဒီၾကားထဲ မိုးကရြာလိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ မတိတ္၊ တိတ္ျပန္ေတာ့လည္း ဆီးႏွင္းေတြကက် ျဖင့္ ရာသီဥတုဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံေနၾက ရပါသည္။
ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနရတဲ့သူေတြမွာ ေတာင္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနေအာင္ ခ်မ္းၾက ပါသည္။ မျပည့္မစံုဘဲ ေနေနရသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ ေျပာမျပ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းၾကပါသည္။ ဒီၾကားထဲ သန္႔ရွင္းေရး ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ရေတာ့ ယားနာေတြက ေပါက္ဆို ေတာ့ အေနရအထိုင္ရ အလြန္ခက္ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကတခ်ဳိ႕ သူငယ္ခ်င္း ေတြဆိုလွ်င္ တစ္ကိုယ္လံုး နီးပါး ေပါက္ၾက ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သံႀကိဳးခတ္ခ်ည္ၿပီး ေနာက္ ေနရာေျပာင္းၿပီး အိပ္ရသည္။ အရင္တုန္းက အခ်ဳပ္ေဆာင္၀င္ေပါက္၏ ညာဘက္တန္းမွာ အိပ္ရၿပီး ယခုေတာ့ အ၀င္ေပါက္၏ ဘယ္ဘက္အတန္း အစြန္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း၏ အတြင္းဘက္ ငါးေယာက္ေျမာက္ေလာက္မွာ အိပ္ရသည္။
မံုရြာသားမ်ားျဖစ္ေသာ ျမင့္ေဇာ္၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး၊ ေအာင္မြန္၊ မၲေလး သားေတြက မၲလာ၊ ကိုဇင္တို႔တစ္ေတြႏွင့္ ကပ္လ်က္ အိပ္ၾကရသည္။ ကိုဇင္ဆိုလွ်င္ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းပါ။ အထု အေထာင္းခံရေသာ ဒဏ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ စုတ္ျပတ္သတ္ေနပါသည္။ ရာသီဥတုဒဏ္ ကလည္း ခံရေသးေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ သိပ္ မမႈေတာ့ေပ။ ျဖစ္ေလရာဘ၀မွာ ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ေနဆိုသလို သူထင္သလို ေနပါ သည္။ ဆံပင္ေတြကလည္း ဆီလိမ္းမထားရ ေတာ့ၾကမ္းၿပီး နီေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ ေန ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆံပင္ေတြက အေပၚ သို႔ေထာင္ေနပါသည္။ ေထာင္ေနရတဲ့အထဲ ဘယ္ကအ၀တ္စမွန္းမသိ ေခါင္းမွာခ်ည္ ထားလိုက္ေသးသည္။ ေဘာင္းဘီေတြမွာ လည္း အ၀တ္စေတြ ခ်ည္ထားေသးသည္။ သေဘာေတာ့ေကာင္းသည္။ သူ႕ကို ဘာ ေျပာေျပာ ဟုတ္ကဲ့ပဲ ေျပာသည္။ ကိုဇင္နဲ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က တက်က္က်က္၊ မင္းဟိုဘက္တိုး၊ ငါ ဒီဘက္ တိုးနဲ႔ ရယ္ရပါသည္။
ညအိပ္လွ်င္ အနာေတြကယားေတာ့ ကုတ္တဲ့အခါ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက အိပ္ မရေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်ဳပ္ေဆာင္ သို႔ ေလးရက္ငါးရက္တစ္ႀကိမ္ ေဆးကု ေပးပါသည္။ ေဆးသင္တန္းတက္ထား ေသာ မိန္းကေလးမ်ားလာၿပီး ကုေပးပါ သည္။ သူတို႔ထဲမွ စကားေျပာသံခပ္၀ဲ၀ဲျဖင့္ ကခ်င္တိုင္းရင္းသူေလး ခါးေတာင္ကို ေတာ့ အမွတ္ရေနမိသည္။ သူမက အလြန္ သေဘာေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပၚ အႏြံအတာအလြန္ခံပါသည္။ စိတ္ ရွည္သည္းခံပါသည္။ သူေရာက္လာၿပီဆို လွ်င္ ဘယ္သူဘာျဖစ္သလဲ၊ ေနမေကာင္း ဘူးလား၊ ေခါင္းကိုက္ေနလား အၿမဲေမး ေလ့ရွိပါသည္။ သူက လူေစ့ေအာင္ ေမးပါ သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦးဘာျဖစ္သလဲ၊ ျမင့္ ေဇာ္ ဘာျဖစ္သလဲ၊ မႏၲလာဘာျဖစ္သလဲ၊ ေအာင္မြန္ဘာျဖစ္သလဲ စသျဖင့္ အၿမဲ ေမးေလ့ ရွိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ထြန္းဦးခိုင္က် ေတာ့ သူ မေခၚတတ္ပါ။ ထြန္းထြန္းခိုင္ ဘာျဖစ္သလဲ၊ ေနေကာင္းသလား၊ ေစ တနာပါပါျဖင့္ သူေရာက္တိုင္း ေမးပါသည္။ ကိုဇင္ကိုက်ေတာ့ က႐ုဏာျဖင့္ ဆူေလ့ရွိ သည္။ ကိုဇင္ေရ ...အဲလိုမေနနဲ႔၊ ၾကားလား၊ သန္႔သန္႔ ရွင္းရွင္းေန၊ ေျပာလည္းေျပာ ေဆးလည္းကုေပးလုပ္ေပးပါသည္။ ကိုဇင္ ကိုေတာ့ သူေရာက္တိုင္း ေဆးလိမ္းေဆးကု အၿမဲလုပ္ေပးပါသည္။ သူငယ္ ခ်င္းေတြကို သူဆူလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲၿပံဳးပါသည္။ ၿပံဳး႐ံုပဲတတ္ႏိုင္ပါသည္။ တဟားဟားႏွင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရယ္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ဘ၀ ဆိုေတာ့ သူမ်ားမၾကားေအာင္ဘဲ ၿပံဳးရပါ သည္။ မခါး၏စိတ္ ေစတနာကို ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ရေနပါသည္။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ ခ်ိန္မွာ ဆပ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ဆပ္ခ်င္ပါ သည္။ ထိုဆပ္ခြင့္ရမယ့္ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ ခ်ိန္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ေတြ လြတ္ ေျမာက္မွရပါလိမ့္မည္။ ထိုဘ၀ေတြ လြတ္ ေျမာက္ဖို႔အတြက္လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ လမ္းစ ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ အေကာင္ အထည္ ေပၚ မလဲဟု ေစာင့္ဆိုင္းေနရသည္။
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္ ပါေဂ်ာင္
တစ္ေန႔၌ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ေန စဥ္ ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ ကို ႏိႈးၾကပါသည္။ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔ ႏိုးသြားေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ မထရဲပါ။ အိပ္မက္မက္ေနတာလားဆိုၿပီး ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနပါသည္။ အကယ္၍ အိပ္ ေနရာမွ ထထိုင္လိုက္ပါက အေစာင့္မ်ား က ထြက္ေျပးရန္အတြက္ အိပ္ေနရာမွ ထ ထိုင္တာလားဆို ၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ ႐ုိက္တတ္ပါသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး စစ္ေမးရန္အတြက္လာ ၿပီး ႏိႈးေနတာလားဆိုၿပီး စိုးရိမ္စိတ္ ၀င္မိပါသည္။ ညာဘက္ေစာင္းလ်က္ အိပ္ခ်င္ဟန္ ေဆာင္ေနလိုက္ပါသည္။
အသံ ခပ္အုပ္ အုပ္ျဖင့္ ေဟ့ေကာင္ ထြန္းဦးခိုင္ ထ,ထ ဆိုၿပီး ဆက္တိုက္ႏႈိးသံ ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားရပါသည္။ စိတ္ထဲ တြင္လည္း သကၤာမကင္းျဖစ္မိပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ၏ လႈပ္ရွားသံသဲ့သဲ့ကို လည္း ၾကားရေသာအခါ မ်က္လံုးကို ပိတ္စည္းထားေသာအ၀တ္ကို လက္မျဖင့္ အသာလွန္ၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ရာ အကုန္လံုး ငုတ္တုတ္ထထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိပ္ေနရာမွ အျမန္ ထထိုင္လိုက္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာမွ အ၀တ္စကို ခၽြတ္ လိုက္ၿပီး လက္တြင္ခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳး ကို မိမိဘာသာ အျမန္ေျဖရပါသည္။ ေဘး က သူငယ္ခ်င္းေတြက “ေဟ့ေကာင္ ျမန္ ျမန္လုပ္၊ တခ်ဳိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ အျပင္ေရာက္ေနၿပီ”ဟု ခပ္တိုးတိုးျဖင့္ သတိေပးပါသည္။
ႀကိဳးေျဖၿပီးေသာအခါ ေခါင္းအံုးၿပီး အိပ္ေသာ ေဘာင္းဘီရွည္ တစ္ထည္ကို ယူၿပီး သံေျခက်င္းအသံမ ျမည္ေစရန္ အတြက္ အေပၚမွထပ္ၿပီး ၀တ္ပါသည္။ ထို႔ ေနာက္ အ၀တ္စျဖင့္ ေျခသလံုး၊ ေပါင္တို႔ ကို သံေျခက်င္း မလႈပ္ခတ္ေစရန္အတြက္ ေျခေထာက္ ႏွစ္ဖက္စလံုးကိုခ်ည္လိုက္ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်ဳပ္ေဆာင္ အေပါက္၀သို႔ ျမန္ျမန္သြားပါသည္။ အေပါက္၀ေဘးတြင္ အေစာင့္မ်ားကို ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္ကို သူတို႔ ေဘးမွျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း မီးပံုမီး၏အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ခပ္၀ါး၀ါးသာ ေတြ႕ ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်ိန္မရ၍ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ႏိုင္ပါ။ သူငယ္ ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းထားသည္ကိုလည္း အမွတ္ တမဲ့ ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။
ေမွာက္ထား ေသာ လက္ဖမိုးကို လွန္လိုက္ၿပီး လက္ဖ ၀ါးေျပာင္းလိုက္သလို အျဖစ္အပ်က္ေတြက အလြန္ျမန္လွပါ သည္။ အခ်ဳပ္ေဆာင္အျပင္သို႔ အျမန္ သြားၿပီး စစ္ဖိနပ္ကို ကိုယ္ႏွင့္ေတာ္ေအာင္ အျမန္ေရြးရပါသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ စစ္ဖိနပ္မ်ား ျပန္႔က်ဲေနပါသည္။ မိမိ အရင္ေရာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေရြးထားပံုရပါသည္။ ကၽြန္ ေတာ္ကလည္း မိမိေျခေထာက္ႏွင့္ေတာ္မည့္ဖိနပ္ကို ည အေမွာင္ထဲတြင္ ရွာေဖြရပါသည္။ ကံအား ေလ်ာ္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ကို ေတာ္မည့္ စစ္ဖိနပ္ကို ေရြးမိပါသည္။ ကိုယ္လုပ္သမွ်ကို ေသေသသပ္ သပ္ျဖစ္ ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရပါသည္။ အမွားအယြင္း တစ္စံုတစ္ရာျဖစ္ေပၚပါက သူ ငယ္ခ်င္း ေတြအကုန္လံုး မလြတ္ေျမာက္ဘဲ အသက္ ေသဆံုးသြားႏိုင္ပါသည္။
စစ္ဖိနပ္စီးၿပီးေသာအခါ သူငယ္ ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔သြား ရမည့္လမ္းကို ၫႊန္ျပပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ခပ္သုတ္သုတ္ အသံမထြက္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြားပါသည္။ အရင္ေရာက္ႏွင့္ ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြက တန္းစီၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရပါ သည္။ ထိုအခါက်မွ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္က် ေနတာကို သတိထားမိပါသည္။ ကၽြန္ ေတာ္လည္း ေနာက္မွလိုက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ရပ္ၿပီးေစာင့္ေနရပါ သည္။ ေရခဲေသာေဒသ၏ ညသန္းေခါင္ ယံတြင္ တိုက္ခိုက္ေသာေလသည္ အလြန္ ေအးပါသည္။ ဆီးႏွင္းမ်ားလည္း က်၍ ေနပါသည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္သို႔ လွမ္း ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ႏွင္းမႈန္ေတြၾကား တြင္ မႈန္၀ါး၀ါးသာ ျမင္ရပါသည္။ အားလံုး တိတ္ဆိတ္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ေနေသာ ေနရာမွ ေအာက္ခ်ဳိင့္ထဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ သဲသဲကြဲကြဲ ဘာမွမျမင္ရဘဲ တဲတခ်ဳိ႕ ကိုသာ မွန္းဆၾကည့္မိပါသည္။ ဘယ္ေန ရာမွာ ဘာရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေသေသ ခ်ာခ်ာမသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူငယ္ ခ်င္းမ်ား၏ ဦးေဆာင္မႈေနာက္သို႔သာ လိုက္ပါအသင္ရွင္ခြင့္ရသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ဦး ေဆာင္ သူမွာ ကိုစိုးေလး၊ ကိုျမင့္သိန္း၊ ကို၀င္းျမင့္၊ ကိုေက်ာ္ဇင္၊ ကိုဒႆ၊ ကိုေပၚဦး၊ ကိုထင္ လင္းေအာင္ (ငေကာက္)၊ ကို ထိန္လင္း၊ ကိုအီႏြတ္၊ ကိုေက်ာ္မ်ဳိး၊ ကိုထြန္းဇံ (တာေကာ)၊ တျခားအမည္ မမွတ္မိေသာ သူငယ္ခ်င္းတို႔ျဖစ္သည္။ သူတို႔ဦးေဆာင္ေဖာက္ထြက္မႈေၾကာင့္သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ အသက္ရွင္သန္ခြင့္ရျခင္း ျဖစ္ ပါသည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ လြတ္ေျမာက္ ေအာင္ေတာ့႐ုန္းကန္ရမည္ဟု ေတြးမိပါ သည္။ စိတ္ခ်ရေသာေနရာ မေရာက္ မခ်င္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခရီး ဆက္ရပါ ေတာ့မည္။ ေရွ႕ဆက္ ခရီးဘယ္လို ႀကံဳ ေတြ႕ရမည္ဆိုတာ ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ မသိ ပါ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ လြတ္ ေျမာက္ရန္အတြက္ ျမန္ျမန္ေ၀းေ၀း ေရာက္ေအာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခရီး ဆက္ရပါမည္။
အေတြးမ်ား၀င္ေနခ်ိန္မွာ ေနာက္ ဆံုးမွလိုက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္း မ်ား၏ အခ်ဳပ္ေဆာင္ထဲမွာ ဘယ္သူမွ မက်န္ ေတာ့ဘူး၊ စထြက္လို႔ရၿပီ စသည့္ အေၾကာင္းၾကားခ်က္ကို ေရွ႕သို႔ ထပ္ဆင့္ အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါသည္။ ထို႔ ေနာက္ စထြက္မည္ဆိုေသာ အေၾကာင္း ၾကားခ်က္ႏွင့္အတူ ေနာက္က်တဲ့ ေျခ ေထာက္ သစၥာေဖာက္ဟု ခံယူရင္း သုတ္ ေျခတင္ၾကပါေတာ့သည္။ ေကအိုင္ေအ မ်ားေနေသာ ေတာင္ကုန္းေအာက္ဘက္ မွ လမ္းမႀကီးကိုျဖတ္ၿပီး လွ်ဳိႀကီးထဲ ဆင္းၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေအာက္ ေဆး႐ံုအနီးမွေဖာက္ထြက္ၿပီး ရွားေဟာ့ ပါလမ္းအတိုင္း ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္း သုတ္ေျခတင္ၾကပါ ေတာ့သည္။
လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေျပးေနရင္းမွ ကၽြန္ေတာ္၏ေခါင္းထဲ တြင္ အေတြးတစ္ခု ေတြးေနပါသည္။
ABSDF ေျမာက္ပိုင္း ပါေဂ်ာင္ တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားလူ သတ္ပြဲ ေသြးေခ်ာင္းစီးမႈႀကီးသည္ ထိုစဥ္ က တာ၀န္ယူခဲ့ေသာ အသိဉာဏ္မဲ့ေသာ၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိေသာ၊ ေဖာက္ ျပန္ေရးသမား ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္မ်ားႏွင့္ ထိုေကာ္မတီ၏ေနာက္လိုက္ လူတစ္စု တို႔၏ ယုတ္ညံ့ေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ။
(မွတ္ခ်က္ - ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ေတြ႕ ခြင့္ရ လွ်င္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းကို ေလးေလး နက္နက္ေျပာရန္ စဥ္းစားထားေသာ္ လည္း ခတ္ခ်ဳိရြာဇာတိ ကခ်င္တိုင္းရင္းသူ ေဆးဆရာမေလးမခါးသည္ ေအးခ်မ္း ေသာ အမိရင္ခြင္ျပန္ေရာက္ၿပီး ငယ္ရြယ္ ႏုပ်ဳိေသာ အရြယ္မွာပင္ ေလာကအလွ တရား ေတြကို ရွာေဖြ မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဘ၀တစ္ပါးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားသည့္ အတြက္ ႏွေမ်ာတသရင္း သူငယ္ခ်င္း ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘံုဘ၀ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရာက္ပါေစလို႔ ႏွလံုးသားထဲမွ ေလးေလး နက္နက္ ဆု ေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။)
No comments:
Post a Comment