by May Thingyan Hein on Monday, December 10, 2012 at 8:13am ·
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
စကား နိဒါန္း
( လက္ရွိ မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး က်မေရးသားေနတဲ႕႕ အေပၚမွာ သတင္း႒ာနအခ်ိဳ႕က ေ၀ဖန္လာတာ ရွိပါတယ္။
က်မဟာ မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္တုိ႕၊ ကိုိုစိုးလင္းတို႕ ကိုရဲလင္း တုိ႕ စတဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေျပာဆိုတာေတြကိုပဲ တဖက္တည္း အျမင္နဲ႕ ေဖာ္ျပေပးေနတာလားလို႕ ေ၀ဖန္ပါတယ္။
က်မအေနနဲ႕ ခုလိုမနန္းေအာင္ေထြးၾကည္တို႕ရဲ႕ အသံေတြတင္မကပါဘူး၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္တို႕ ကိုသံေခ်ာင္းတို႕ရဲ႕ အသံေတြကိုလည္း ေဖာ္ျပေပးသြားခ်င္ပါတယ္။ သူတုိ႔ဆီက အင္တာဗ်ဴးရေအာင္လည္း က်မ ၾကိဳးစားမွာပါ။
ကိုမ်ိဳး၀င္းကေတာ႕ ေသဆံုးၿပီ ျဖစ္လို႕ ေမးမရေတာ႕ေပမဲ႕ လက္ရွိ ခ်င္းမိုင္မွာ ေနထိုင္ေနတဲ႕ ကိုေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္၊ သာယာ၀တီေထာင္ထဲက ကိုသံေခ်ာင္း စသူေတြကိုလည္း အင္တာဗ်ဴးခြင္႔ရရင္ ဗ်ဴးသြားမွာပါ။ လက္ရွိ ျပည္တြင္းမွာ ရွိေနတဲ႕ ABSDF ေျမာက္ပိုင္း ကိစၥေတြမွာ စစ္ေဆးခဲ႕ၾကတဲ႕ ကိုစိန္ေအး၊ ကိုသန္းေဇာ္ စသူေတြကိုလည္း လိုက္လံ ရွာေဖြၿပီး အင္တာဗ်ဴး ခြင္႔ရဖို႕အတြက္ ၾကိဳးစားခဲ႕ပါတယ္။
ဒီကိစၥေတြနဲ႕ ပါ၀င္ ပတ္သက္ခဲ႕သူေတြကို ရရင္ ရသေလာက္ ရွာေဖြၿပီး အင္တာဗ်ဴးလုပ္သြားဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ႕တာ ဒီေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြ စေရးေတာ႕မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ၿပီးကတည္းက ျဖစ္ပါတယ္။
က်မအေနနဲ႕ ဘယ္သူ မွန္တယ္၊ ဘယ္သူ မွားတယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ခြင္႔ရွိသူမ်ား မဟုတ္တဲ႕ အတြက္၊ ဆံုးျဖတ္တဲ႕ အလုပ္ကို ျပည္သူေတြ လုပ္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ေဖာ္ထုတ္ ေရးသားျခင္း အလုပ္ကိုပဲ က်မ လုပ္ႏိုင္တာပါ။
ဘာေၾကာင္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်မကေတာ႕ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ကို ဆက္လ်က္ ေမးျမန္း ေရးသား သြားမွာပါပဲ)
အပိုင္း(၁၅)
အေမတုိ႕ ဆီကို စာေ၇းေပးၿပီး တလၾကာေတာ႕ အေမတို႕ ေ၇ာက္လာတယ္။ မတ္လ ၁၉ ၇က္ေန႕မွာ အေမတို႕ ေ၇ာက္တယ္ absdf ေျမာက္ပိုင္း ပါေဂ်ာင္ကိုေလ။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၉ ရက္ေန႕မွာ စာေရးေပးလိုက္တာ၊ အဲဒီေန႕မွာပဲ ကိုစိုး၀င္းသန္းကို သတ္ပစ္လိုက္ၾကတာ၊ အဲဒီေန႕ကလည္း မွတ္မွတ္ရရပဲ။
အဲဒီမွာ မိဘဆိီကို စာေ၇းေပးလိုက္တာက က်မ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ရယ္၊ ညီညီေအာင္၊ ဘိုဘို၊ ေက်ာ္ႏိုင္ဦး၊ ကိုရဲလင္း၊ ၀ဏေဇာ္ရယ္၊စမားညီညီရယ္တို႔ ေတြက ေရးေပးလိုက္တယ္။
ေနာက္မွ သိရတာက စမားညီညီရဲ႕ အကို ကိုေမာင္ေမာင္က ယူသြားေပးတယ္၊ မိဘေတြကို ေခၚလာေပးတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွ သိရတာ။
အေမတို႕ ေရာက္လာေတာ႕ က်မက ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ခံစားရတယ္။ ၀မ္းသာတာကေတာ႕ အေမနဲ႕ ေတြ႕ရမွာကို ၀မ္းသာတယ္။ ၀မ္းနည္းၿပီးေတာ႕ စိတ္ပူတာက အေမ႕အတြက္ကို စိတ္ပူတယ္။ အဲလိုမွာ အေမတို႕ ေရာက္လာၾကတယ္။
အေမတုိ႕ ေရာက္ေရာက္ျခင္း က်မတုိ႕နဲ႕ မေတြ႕ရဘူး။ ေနာက္ က်မတို႕ ၇ ဦးစလံုး မိဘေတြနဲ႕ တျပိဳင္တည္း ေတြ႕ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတြ႕ရတဲ႕ ေန႕ေတြကလည္း မတူၾကဘူး။ က်မ ဆိုရင္ ေမေမနဲ႕ မတ္လ ၂၀ ရက္ေန႕မွာ ေတြ႕ရတာ။ က်မတို႕ ေထာင္ထဲမွာရွိေနတုန္းဘဲေပါ့ ။
တကယ္ေတာ႕က်မက ထင္ထားတာ ေမေမနဲ႕ ေတြ႕ရင္ ေမေမက က်မကို ေျပးၿပီးေတာ႕ ဆီးဖက္ၿပီး ၾကိဳမယ္လို႕ ထင္ထားခဲ႕တာ။ တကယ္တမ္းမွာေတာ႕ အဲလို မဟုတ္ဘူး။ က်မ အေမ႕ ဆီကို သြားေတာ႕ အေမက က်မကို စိမ္းစိမ္းၾကီး ၾကည္႔တယ္။ အေမက။
အဲဒီမွာ က်မက အေမ႕နားကို ကပ္သြားၿပီး အေမလို႕ ေခၚရင္း အေမ႕လက္ကို ကိုင္လိုက္တယ္။ အေမက က်မ လက္ကို မသိမသာ တြန္းထုတ္ၿပီး ခပ္စိမ္းစိမ္းပဲ ၾကည္႔တယ္။ အေမ အဲလို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႕ က်မ ၀မ္းနည္းၿပီး ငိုခ်င္သြားတယ္။
ေနာက္ အေမက ေျပာတယ္။ ဒါ သူ႕သမီး မဟုတ္ဘူးတဲ႕။ အဲလို ၾကားလိုက္ရေတာ႕ ရင္ထဲမွာလည္း ဘယ္လုိမွန္းမသိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမနဲ႕ ေတြ႕တဲ႕ အခ်ိန္မွာ က်မ မ်က္ႏွာကို မီးနဲ႕ထိုးၾကတုန္းက က်န္ခဲ႕တဲ႕ မီးေလာင္ဒဏ္ရာေတြ ရွိေသးတယ္ေလ၊ မ်က္ႏွာမွာလည္း ။ ၿပီးေတာ႕ ေထာင္ထဲမွာ ေနၿပီး အာဟာရ ေကာင္းေကာင္း မျပည္႔ေတာ႕ လူကလည္း ေဖာေဖာၾကီး ျဖစ္ေနတာကိုး၊ အဲလို ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့သူ႕ သမီးကို ေတြ႕ေတာ႕ အေမက ဘယ္မွတ္မိပါ႕မလဲ။ အဲဒီမွာ အေမက ငိုတယ္။ ၿပီးေတာ႕ သူ႕သမီး မဟုတ္ဘူး လုိ႕ ေျပာတယ္။
အေမ ငိုတာကို က်မ သိတယ္။ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ၿပီး ငိုတာ။ သူ႕သမီးကို ဒီလိုအေနအထားနဲ႕ ေတြ႕ရလို႕ ငိုတာ။ အဲဒါနဲ႕ က်မက မဟုတ္ဘူး အေမ သမီးပါ၊ အေမ႕ သမီးပါလုိ႕ ေျပာရတယ္။ ေနာက္ ရွမ္းလို ေျပာလိုက္တယ္။
က်မ အဲလို ရွမ္းလို ေျပာလိုက္ေတာ႕ အေမက ငုိေနရင္းနဲ႕ ေတြသြားရွာတယ္။ ေနာက္ က်မရဲ႕ဒီ ခါး ေနာက္ေက်ာမွာ အမွတ္ရွိတယ္ ။အဲဒါကို အေမၾကည္႔ၿပီးေတာ႕မွ က်မကို သူ႕သမီးလို႕ သူ လက္ခံသြားတယ္။ ေနာက္ယံုသြားတယ္။
ဒီေလာက္ၾကီး က်မ ျဖစ္ပ်က္ေနလိမ္႔မယ္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ေတြ႕ရလိမ္႔မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင္႕မထားဘူးေလ။ အေမ စိတ္ထိခိုက္တာကို ေတြ႕ရေတာ႕ က်မလည္း ငိုခ်င္လိုက္တာ၊ အေမ က က်မ မ်က္ႏွာကို ၾကည္႔လိုက္ က်မကို ၾကည္႕လိုက္နဲ႕ သူ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ က်မလည္း ရင္ထဲမွာ စို႕နင္႔ေနတာနဲ႕ ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ သန္းေဇာ္တို႕ ေအာင္ႏိုင္တုိ႕ကလည္း ၀ိုင္းၾကည္႔ေနၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ႕ က်မကို သန္းေဇာ္တို႕ ေအာင္ႏုိင္တုိ႕ ေရွ႕မွာပဲ သမီးတဲ႕ ျပန္လိုက္ခဲ႕ေတာ႕ တဲ႕ အဲလို ေခၚရွာတယ္။ က်မကလည္း အေမ လို႕… သမီး ျပန္လိုက္ခဲ႕မယ္ လို႕… သမီးတုိ႕ ျပန္လိုက္ခဲ႕မယ္လို႕ အဲလို ေျပာတာေပါ႕ေနာ္။ ၿပီးေတာ႕ ေပ်ာ္တာေပါ႕။ အေမနဲ႕ ျပန္လိုက္ရမယ္ထင္ၿပီးေတာ႕ ေပ်ာ္တယ္။
သိတယ္မဟုတ္လား အေမေတြက တကယ္ပဲေရာက္လာၾကၿပီ က်မတုိ႕လည္း ျပန္ရေတာ႕မယ္ေပါ႕၊ က်မတုိ႕ျပန္ရင္ ေနာက္တသုတ္ရဲ႕ စာေတြကို ယူသြားရမယ္လို႕သူတုိ႔ပဲ ဒီ ABSDF-NB ကေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္ေတြက က်မတို႕ကို ေျပာထားခဲ႕တာေလ။ အဲဒီေန႕က က်မ အရမ္း ေပ်ာ္တယ္။ဒါသူတို႕ေပးထားခဲ့တဲ့ကတိေလ ။
ေနာက္ က်မတုိ႕ကို အေမနဲ႕ ေတြ႕ၿ႔ပီးေတာ႕ ေထာင္ထဲကို ျပန္ထည္႔တယ္၊ ေထာင္ထဲမွာလည္း ေထာင္သားအခ်င္းခ်င္းေျပာၾကတာေပါ႕၊ သူတုိ႕ကလည္း ေပ်ာ္တာေပါ႕ က်မတုိ႕ျပန္သြားရင္ သူတို႕ မိဘေတြဆီကို စာေရးေပးလိုက္မယ္ေပါ႕။ အဲဒီအခါ သူတုိ႕ အိမ္ကလည္း သူတုိ႕ကို လာေခၚမယ္၊ သူတုိ႕လည္း လြတ္ေတာ႕မယ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ၾကတာေပါ႕ေနာ္။ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးေတြကလည္း ၀င္းၿပီးေတာ႕ ေပ်ာ္ၾကတာေပါ႕။
ေနာက္ေတာ့ က်မတုိ႕ကို သူတုိ႕က ေခၚျပန္ေရာ၊ ေခၚေတာ႕လည္း သြားရတာေပါ႕၊ အဲဒီမွာ မ်ိဳး၀ငး္နဲ႕ေတာ႕ မေတြ႕ဘူး( မ်ိဳး၀င္းက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မရွိဘူးထင္တယ္) သံေခ်ာင္းနဲ႕ ေတြ႕တယ္။ သံေခ်ာင္းက ေျပာတယ္။ မင္းတုိ႕ ဘာလို႕ ျပန္လိုက္မွာလဲ တဲ႕။ မျပန္ရဘူးတဲ႕။
က်မကလည္း ျပန္လုိက္သြားေတာ႕မယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ သံေခ်ာင္းက မင္းျပန္ရင္ မင္းမွာ အျပစ္ရွိေတာ႕တဲ႕ မင္းျပစ္ဒဏ္ခံရမွာပဲတဲ႕…က်မက ခံရရင္လည္း ေနပါေစလ ို႕ ျပန္ေတာ႕မွာပဲ ဆိုေတာ႕ သူက မင္း ျပန္ေလတဲ႕။ မင္းျပန္ပါတ႕ဲ။ မင္းျပန္ရင္ေတာ႕ မင္း အေမကုိ ေခၚထားလိုက္ေတာ႕မယ္တဲ႕..အဲလို ေျပာတာ သံေခ်ာင္းက။
သံေခ်ာင္းက ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ၊ က်မက သူ႕ကို တခ်က္ၾကည္႔လိုက္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႕ ေခၚမွာလဲ႕ က်မ အေမကိုလို႕ ဆိုေတာ႕။ မင္းတို႕ ျပန္သြားလိုက္ေလ ၊ မင္းတို႕ျပန္သြားတာနဲ႕ မင္းတို႕ အေမကို ဒီမွာ ေခၚထားလိုက္မယ္တဲ႕။ အဲလို ေျပာတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္သားသမီးေတြက အေမကို ဒီလိုေနရာမွာ ထားခဲ့မလဲ။
ေနာက္ အေမက ေနေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ က်မ အေမက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တအားျဖစ္ေနတာ၊ သမီး စိတ္နဲ႕ ေတာထဲထိ လိုက္လာေပမဲ႕အေမ႕ က်န္းမာေရးက ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတဲ႕အခ်ိန္ၾကီး။
က်မက ဟာ မရဘူး လို႕ အေမ႕ကို မေခၚထားရဘူး လို႕ ။ သံေခ်ာင္းက ဒါဆို မင္းတုိ႕ မျပန္ရဘူးတဲ႕။
တကယ္ေတာ႕ သူတုိ႕ ညစ္ၾကတာ။ အေမတုိ႕ဆီကို စာေရး ဖို႕ ေျပာတုန္းက အေမတို႕လာေခၚရင္ ျပန္ရမယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ႕ သူတို႕ ကတိမတည္ဘူး။ ၿပီးေတာ႕ မိဘေတြနဲ႕ လွည္႔ၿပီး အၾကပ္ကိုင္လာၾကတယ္။
အဲဒီမွာ အေမ႕ကိုေတာ႕ မေခၚထားပါနဲ႕ လို႕ အေမက ေနလည္း သိပ္မေကာင္းဘူးလုိ႕။ သံေခ်ာင္းက ဒါဆို မင္း ေနရမယ္တဲ႕။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မွာလဲလို႕ ဒါဆို ေနရေတာ႕မွာေပါ႕လို႕။ စိတ္ထဲမွာေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ကို ထိခိုက္သြားတယ္။ ေပ်ာ္တာေတြ ေမွ်ာ္လင္႕တာေတြ အားလံုး ရိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရသလိုပါပဲ။ ေနာက္ က်မကို ေထာင္ထဲျပန္ထည္႔တယ္။
က်မ မ်က္ရည္က်တယ္။ က်မ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ျဖစ္ခဲ့၇တယ္။ ေအာင္ႏိုင္တို႕ သံေခ်ာင္းတို႕ ေပးထားတဲ့ကတိ ဖ်က္တဲ႕ အေပၚမွာလည္း က်မတို႕ နာက်င္စြာ ခံစားၾကရပါတယ္။က်မလိုပဲ ေထာင္ထဲကလူေတြကလည္း အကုန္လံုးက မ်က္ႏွာ မေကာင္း၊ စိတ္မေကာင္းၾကေတာ႕ဘူး။
အဲဒီမွာ က်မတို႕လိုပဲ စြပ္စြဲၿပီး အဖမ္းခံေနရတဲ႕ ကိုစိုးေလးနဲ႕ ကိုျမင့္သိန္း က ဘယ္လိုလဲ မငယ္တဲ႕။က်မတို႕ ထမင္းခ်က္တဲ့ ေနရာမွာလာျပီး
အဲလို ေမးေတာ႕ ငါတုိ႕ကို မျပန္ခိုင္းေတာ႕ဘူးလို႕ ေျပာျပလိုက္တယ္။ငါတို႕ မိဘေတြကိုေတာ႕ငါတို႕ အထိ မခံဘူးလို႕။ ငါတို႕ မိဘေတြကို ထိမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ ငါတို႕ ေသခ်င္ေသပါေစ ေပါ့ေနာ္ ..ကိုျမင့္သိန္းတို႕ က အဲ့လို ကတိေပး အားေပးစကားေျပာတယ္။
အားလံုးကလည္း မိဘေတြကိုေတာ႕ အထိမခံဘူး။ မိဘေတြကို ထိလို႕ကေတာ႕ အားလံုးက ျပန္ခ်မွာပဲ။ အားလံုးကသူလည္း ေက်ာင္းသား ကိုယ္လည္း ေက်ာင္းသား ဆိုၿပီး ေနေနၾကတာ၊ မိဘကို ထိၿပီ ဆိုလို႕ကေတာ႕ ခ်ၿပီပဲ။ အဲလိုပဲ အားလံုးက ဆံုးျဖတ္ထားၾကတာ။
အဲဒါနဲ႕ ည က်ေတာ႕ က်မတုိ႕ကို ျပန္ေခၚျပန္ေရာ။ ျပန္ေခၚၿပီးေတာ့ အေမ့ကို က်မတုိ႕ကို ေျပာခိုင္းတယ္။ က်မတုိ႕က ေျပာရေတာ႕တာေပါ႕။ အေမတုိ႕ ျပန္ေတာ႕ က်မတို႕ ဒီမွာပဲ ေနေတာ႕မယ္လို႕ ေျပာရတယ္။
အေမတို႕ကလည္း က်မတို႕ မ်က္ႏွာေတြၾကည္႔ၿပီးေတာ႕ မယံုဘူး။ ဘယ္သူက ယံုမွာလဲ သိတယ္ မဟုတ္လား။ အရမ္း ၀မ္းနည္းဖို႕ ေကာင္းတယ္ သိလား။ အေမက ငိုတာေပါ႕။ က်မတုိ႕ကလည္း အေမတုိ႕ျပန္ေတာ႕လို႕ သမီးတုိ႕ ဒီမွာပဲ ေနခဲ႕ေတာ႕မယ္လို႕။ ဇြတ္ေျပာရတာေပါ႕။ အေမတို႕က မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ငိုတယ္။အေမက
က်မကိုဖက္ျပီး နား နားမွာတိုးတိုးေလးေမးတယ္။ အၾကပ္ကိုင္ေနတယ္မို႕ လားေပါ့ ။ က်မရဲ႕ အၾကည့္ကိုအေမ နားလည္တယ္။
က်မရင္ထဲ နင့္ေန ေရာဘဲေလ ။ က်မ ... အေမ႕ရဲ႕ အငို မ်က္ႏွာကိုလည္ မၾကည္႔ရက္၊ က်မကိုယ္ က်မလည္း မယိုင္လဲရေအာင္ မနည္းအားတင္းေနခဲ႕ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ က်မတို႕ကို ေထာင္ထဲ ျပန္ပို႕တယ္ေပါ့ ။က်မတို႕တေတြ အားလံုးစိတ္ဓါတ္က် ခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္မလဲ က်မတို႕အတြက္လြတ္ေျမာက္
ေရး ။သူတို႕ေျပာသလို တသုတ္ျပီးတသုတ္ ဆိုတာက ေတြးလိုက္တိုင္ းရင္ထဲမွာ တဆစ္ဆစ္နဲ႕ က်မတို႕ ေတာ႕သြားၿပီ လို႕ အားလံုးပဲ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ မဲ႕ကုန္ၾကၿပီ။
ခုက်မတို႕ ပထမဦး ဆံုး အသုတ္ကို ကတိဖ်က္ျပီဆိုေတာ့ အားလံုးရဲ႕လြတ္ေျမာက္ေရးက ဘယ္မွာလည္း။ ဘာလည္း ေပါ့ ။အားလံုး ေတြးမိၾကတာေပါ႔။
အေမတို႕ မိဘ ၇ ဦးကလည္း မေက်နပ္ၾကဘူးေပါ့ ။စိတ္ဆိုးၾကတာေပါ့။ သားသမီးမပါရင္မျပန္ဘူး.. ထမင္းလည္းမစားၾကေတာ့ဘူးျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ႕ တာဝန္ရွိ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ပိုင္းေတြနဲ႕ မိဘေတြနဲ႕ ညွိၾကတယ္။ ေနာက္က်မအေမက KIA နဲ႕ ေတြ႕ ႏိုင္ဖို႕ ကိုေမာင္ေမာင္
တို႕နဲ႕တိုင္ပင္ၾကတယ္ေပါ့ေနာ။ ဒါေတြေတာ့ အေမကေနာက္ပိုင္းမွျပန္ေျပာ ျပတာေပါ့ ။ ကိုေမာင္ေမာင္ ( ေရႊက၇ဝိတ္)ေရးတဲ့ ေခတ္သစ္ဟသၤာကိုး
ေသာင္း ထဲမွာ မိဘေတြဘက္ကအေျခအေနေတြ ေရးထားတယ္ ။ က်မ တို႕ကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာဆိုေတာ့ မိဘေတြဘယ္ေလာက္ထိ က်မတို႕ ၇ ဦး
လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဘာေတြ အခက္အခဲၾကားက အျပင္းအထန္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကလည္းဆိုတာ ဘယ္လိုသိႏိုင္မွာလဲ။
သူတို႕က အေမတို႕ကို က်မတို႕ကို ခုျပန္မလြတ္ႏိုင္ေသးဘူး.. အျပစ္ဒဏ္ခ်ရဦးမယ္ေျပာေတာ့ က်မ အေမ က ဥကၠဌေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္ေခၚ ေအာင္ႏိုင္ ( ယခု ခ်ိန္းမိုင္) ကို ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ျပီး ေတာင္းပန္ၾကတယ္.တဲ႕။...က်န္ မိဘေတြလည္း ဝိုင္းေတာင္းပန္ၾကတယ္ . သူတို႕ ရဲ႕ သားသမီးေတြကိုေထာင္ကေနလႊတ္
ေပးဖို႕ ..အျပစ္ဒဏ္ မခ်ဖို႕ ေပါ့ ။ က်မရင္ေတြ နာလိုက္တာ။
အဲဒါနဲ႕ပဲ ၂၄ .၃.၁၉၉၂ ခုႏွစ္ မွာ က်မတို႕ ၇ ဦး ျဖစ္တဲ႕ ကိုရဲလင္း ။ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး ။ ကိုညီ
ညီေအာင္ ( ဒိုဇာ) ။ ကိုညီညီ (စမား) ။ ကိုဝဏၰေဇာ္ ။ ကိုဘိုဘို နဲ႕ က်မကို ABSDF-NB အက်ဥ္းေထာင္ကေန လြတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ က်မတို႕ မိခင္ေတြဆီကေန က်မတို႕ဟာ ထလရ ေတြျဖစ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတူ ခံ ဝန္ခ်က္ေတြထိုးခိုင္းလို႕ မိဘ ၇ ဦးစလံုး လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့ၾကရတယ္။
က်မ ရင္နာတယ္။ အရမ္းကို နာက်င္ရပါတယ္။ က်မတို႕ေတြကိုတင္ အတင္းအဓၶမလက္မွတ္ထိုးခဲ့ၾကရတာမဟုတ္ဘူး။ က်မတို႕ရဲ႕ မိဘေတြကိုလည္း လက္မွတ္ထိုးခိုင္းခဲ႕ၾကတယ္။
၂၅.၃.၁၉၉၂ မွာ က်မတို႕အတြက္ ေတာ့ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ အလံ ကိုင္ျပီး သစၥာျပန္ဆိုရတယ္ေလ ။ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ ရဲေမ ျပန္လည္ခံယူခဲ့ၾကတာေပါ့ ။ က်မ နဲ႕ ဘိုဘို ကို ဝါဒျဖန္႕ ခ်ီေရးမွာျပန္တာဝန္ေပးတယ္။အဲ့ဒီညမွာ ဒီ က်မတို႕ အက်ဥ္းေထာင္သားေတြ အားနဲ႕ ေဆာက္ထားတဲ့ ေဒါင္းမိခင္ခန္းမ ဖြင့္ပြဲ လုပ္ခဲ့တယ္ေပါ့ ေနာ။ က်မ နဲ႕ ဘိုဘိုကို အေမတို႕ နဲ႕ အိပ္ခြင့္ ေပးတယ္ ။ က်မအေမနဲ႕ ဘိုဘိုအ
ေမ ( ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္ ) က အခန္းတူတူ ရွယ္လုပ္ေနတယ္ေပါ့ ။ညၾက ေတာ့ က်မ အေမ့ ကို အေမတို႕ ျမန္ျမန္ျပန္ၾကဖို႕ တိုးတိုးေလးေျပာရတယ္။အေမက က်န္းမာေရးမေကာင္းဘူး ။အဲ့ဒီတုန္းက က်မေဇာနဲ႕ ေတာထဲအထိေရာက္လာတာ။ ဗိုက္ခြဲ ဖို႕ ရွိေနတယ္။ ခြဲစိတ္ဖို႕ ရက္ေရႊ႕ျပိးက်မ ကိုအိမ္ျပန္ဖို႕ လာေခၚတာေလ ။
က်မတို႕ ၇ ဦး ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ၅၅ ဦး က်န္ေနေသး တယ္။ သူတို႕တေတြရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရး ဘယ္လို စခန္းသြားမယ္ ဆိုတာက်မ မသိဘူး။
က်မတို႕ေတာင္ ကံေကာင္းလို႕လို႕ ေျပာရမလား မိဘေတြရဲ႕ ၾကိဳးပမ္းမႈေၾကာင္႕လို႕ ေျပာရမလား ေထာင္ကေတာ႕ လြတ္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ႕ အေမေတြ က်မတို႕ မပါဘဲ ျပန္ၾကရေတာ့မယ္။ အေမတို႕ေရာ က်မတို႕ေရာ ဝမ္းနည္းၾကတယ္။ အဲ့ဒီေန႕ က ၅.၄.၁၉၉၂ ေပါ့ ။ က်မတို႕ ကို မိဘေတြနဲ႕ ေန႕လည္စာ စား
ခြင့္ေပးတယ္။ ဘယ္စားႏိုင္မွာလည္း ။အားလံုး ရင္ထဲမွာေၾကကြဲ ၾကတာေပါ့။ ဒါပါဘဲေလ။ အေမတို႕လည္းအခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ျပန္ၾကရတာေပါ႕
ကားလာၾကိဳတယ္။ က်မတို႕ အားလံုး အေမေတြကို လမ္းမေပၚမွာ ေနာက္
ဆံုး အေနနဲ႕ ထိုင္ ကန္ေတာ့ာကတယ္။ မိခင္ေတြ မ်က္ရည္က်ျပီ ။ ဆုေတာင္းေပးရင္း ငိုေနၾကျပီ ။ က်မ မငိုမိေအာင္ တအားတင္းထားရတယ္။ အေမ့ကို တင္းၾကပ္ေနေအာင္ဖက္ျပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။... က်မ... အသံ မထြက္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး ရင္ထဲမွာ စို႕ေနၿပီ။
အေမေတြကားေပၚတက္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ... ဒါဘဲေလ .။ကားေလး ထြက္သြားတာကို က်မတို႕ ၇ ဦး မ်က္စိတဆံုးၾကည့္ျပီး ေငးက်န္ခဲ့ၾကတယ္။
ျပီးေတာ႕ က်မတို႕ေတြ တေယာက္ မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ျပီး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနၾကတာ အၾကာၾကီး ။ စကားမေျပာႏိုင္ၾကေတာ႕ဘူး။
ေနာက္ဆံုးေတာ႕လည္း က်မ ရဲေမေဆာင္ဘက္ ကို ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
၂၅.၃.၁၉၉၂ ေဒါင္းမိခင္ခန္းမဖြင့္ပြဲ ( ေထာင္ကလြတ္ျပီး ေနာက္တရက္)
No comments:
Post a Comment