by May Thingyan Hein on Wednesday, January 23, 2013 at 4:11am ·
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ဇန္န၀ါရီလ ၂၃၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
၂၀၁၃ ၊ ဇန္န၀ါရီလ ဒုတိယပတ္ေလာက္မွာ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ ရန္ကုန္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတဲ႕ သတင္းကို က်မရဲ႕ facebook က message မွာ Min Tharr ဆိုတဲ႕အေကာင္႔က ေသခ်ာလာၿပီး သတင္းေပးခဲ႕တယ္။ အဲဒီအေကာင္႕က ဘယ္သူမွန္းမသိသလို၊ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ လာသတင္းေပးခဲ႕သလဲဆိုတာလည္း က်မ မသိပါဘူး။
အဲဒါနဲ႕ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ရဲ႕ ဖုန္းနံပတ္ရႏိုင္တဲ႕ ေနရာေတြကေန ဆက္သြယ္ေမးျမန္းၾကည္႔ၿပီး ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ဆီကို ဖုန္းနဲ႕ဆက္ၿပီးအင္တာဗ်ဴး ေတာင္းခဲ႕ပါတယ္။ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္က က်မရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးကို လက္ခံခဲ႕ပါတယ္။
ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္ကေတာ႕ ABSDF ေတာင္းပိုင္းမွာ ဥကၠ႒ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ႕သူ ျဖစ္ပါတယ္။
ေျမာက္ပိုင္း ပါေဂ်ာင္မွာ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႕သတ္ျဖတ္မႈကို တာဝန္ယူေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထိုးေပးခဲ႕သူ အျဖစ္လည္း နာမည္ၾကီးပါတယ္။
၂၀၁၂ စက္တင္ဘာလ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္၀င္ခြင္႔ရခ်ိန္မွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးခြင္႔ရခဲ႕ပါတယ္။ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးေရးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႕ က်မကို ေငြေၾကး ယူၿပီး ေရးသလိုလိုမ်ိဳးနဲ႕ Facebook မွာ အပုတ္ခ်ျခင္း ခံခဲ႕ရပါတယ္။
က်မအေနနဲ႕ ယေန႕အခ်ိန္အထိ မည္သူ တဦးတေယာက္ထံကမွလည္း ေငြေၾကး(ေသာ္လည္းေကာင္း) တံစိုးလက္ေဆာင္ ယူၿပီး သတင္းေရးသားျခင္း၊ အင္တာဗ်ဴးေရးသားေပးျခင္း မရွိခဲ႕ပါဘူး။ မည္သူ႕ကိုမဆို အင္တာဗ်ဴးရာမွာလည္း လိုက္နာရမဲ႕ သတင္းသမားက်င့္ဝတ္ႏွင့္ အညီ ေစာင့္ထိန္းၿပီး ေမးျမန္းေရးသားခဲ႕ပါတယ္။
ယခုေမးျမန္းခြင္႔ရခဲ႕တဲက ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ရဲ႕ ေတာင္ပိုင္းနဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းခရီးကို ျပန္လည္ ေရးသား ေဖာ္ျပရာမွလည္း ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ ေျပာတဲ႕ အတိုင္းသာ တိတိက်က် ေဖာ္ျပသြားပါမယ္။
ဒါ႕အျပင္ ယခုခရီးစဥ္ေတြမွာ က်မရဲ႕ အျမင္နဲ႕ ယူဆခ်က္ ၊ သံုးသပ္ခ်က္၊ သေဘာထား လံုး၀ မပါ၀င္ဘဲ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ ေျပာသမွ်ကိုသာ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပျခငး္ျဖစ္ေၾကာင္း ၾကိဳတင္ အသိေပးအပ္ပါတယ္။
အပိုင္း(၁)
က်ေနာ္႕ ငယ္ဘ၀ကလည္း သိတ္ထူးထူးျခားျခားၾကီးေတာ႕ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖက ဆရာ၀န္၊ အေမကေတာ႕ အေဖနဲ႕ လက္ထပ္ၿပီးကတည္းက အိမ္မႈကိစၥပဲ လုပ္တဲ႕ အိမ္ရွင္မပါ။
မိဘႏွစ္ပါးစလံုးက ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၊ ေရနံေခ်ာင္းကပါပဲ။ ဒါေပမဲ႕ အေဖတို႕က ရန္ကုန္မွာ စံုတယ္ အိမ္ေထာင္က်တယ္၊ က်ေနာ္႕ကို ေမြးတာကေတာ႕ ရန္ကုန္မွာပဲ ေမြးပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ ေမြးပါတယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ က်ေနာ္က ရန္ကုန္သားေပါ႕၊ မိဘ ႏွစ္ပါးနဲ႕ ဆိုရင္ေတာ႕ အညာဆက္ေပါ႕။ က်ေနာ္က သားအၾကီးဆံုးပါ။
က်ေနာ္႕အေဖက ဆရာ၀န္ဆိုေတာ႕ နယ္အေျပာင္းအေရြ႕မ်ားတယ္။ က်ေနာ္ သူငယ္တန္းကေန ၈ တန္းထိ ပုသိမ္မွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ႕ရတယ္။ ၉ တန္း ၁၀ တန္းကေတာ႕ ရန္ကုန္ စိန္ဂၽြန္းမွာ တက္ပါတယ္။ ေနာက္ ရီဂ်င္နယ္ေကာလိပ္ကိုေတာ႕ အာစီတူးမွာ တက္ခဲ႕ပါတယ္။
အမွန္အတိုင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ က်ေနာ္က ငယ္ကတည္းကေန ၁၀ တန္းေလာက္ထိက ဘာမွ သိပ္သိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ငယ္ကတည္းက စာေတာ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ႕ မိဘရဲ႕ သြန္သင္မႈကလည္း ရွိတယ္၊ ေနာက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း စာကို စိတ္၀င္စားခဲ႕တယ္။ ၁၀တန္းေလာက္ထိကေတာ႕ ေက်ာင္းနဲ႕ စာနဲ႕ပဲ ၿပီးခဲ႕တာပါ။
ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ေခတ္က ရီဂ်င္နယ္ဆိုတာၾကီးကကိုးလို႕ ကန္႕လန္႕ၾကီး ၀င္လာတာ။ ရီ၈်င္နယ္ တက္ေနတဲ႕ အခ်ိန္ၾကမွ က်ေနာ္က ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ပိုက်ယ္လာတယ္။ လူငယ္သဘာ၀အတိုင္း အေပ်ာ္အပါးလည္း ရွိတာေပါ႕ဗ်ာ။ အာစီတူးမွာ တက္ၿပီးေတာ႕ ေဆးေက်ာင္း၀င္ခဲ႕တယ္။
အဲဒီမွာ တခုေျပာစရာရွိတာက က်ေနာ္႕ သေဘာအတိုင္းသာဆိုရင္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႕ က်ေနာ္က ဆရာ၀န္ျဖစ္ရမဲ႕ လိုင္းကို မသြားခ်င္ဘူး၊ က်ေနာ္က သခ်ာၤတို႕ ရူပ ေဗဒတို႕ ၀ါသနာပါေတာ႕ ဆရာ၀န္မလုပ္ခ်င္ဘူး အဲဒီတုန္းက အင္ဂ်င္နီယာပဲ လုပ္ခ်င္ေနတာ။ ဒါေပမဲ႕ အေဖက သူကလည္း ဆရာ၀န္ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္႕ကို ဆရာ၀န္ပဲ လုပ္ေစခ်င္တယ္။
အဲဒီေခတ္ကာလတုန္းကလည္း သေဘာၤသားရယ္၊ ဆရာ၀န္ရယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာရယ္…ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း စစ္ထဲ၀င္ ဆိုတဲ႕ ေခတ္ကာလမ်ိဳး ျဖစ္ေနတဲ႕ အခ်ိန္ဆိုေတာ႕ ဆရာ၀န္ျဖစ္မွပဲ ဆိုတဲ႕ အျမင္မ်ိဳးလည္း မိဘေတြဆီမွာ ရွိေနတယ္။
ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ျဖစ္ခဲ႕လဲ ဆိုေတာ႕က်ေနာ္က သခ်ာၤကို ခိုးေလွ်ာက္တာဗ်။ အေဖက သိသြားေတာ႕ ဆူတယ္၊ ေနာက္ ရန္ေတြဘာေတြျဖစ္ၿပီးေတာ႕မွ အဲဒီတုန္းက မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္႕အေနနဲ႕ ပထမဆံုး အၾကိမ္ အိမ္ေပၚကေန ဆင္းခဲ႕တယ္။
ဒါေပမဲ႕ အေမက က်ေနာ္႕ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္၊ က်ေနာ္ကလည္း သားတေယာက္တည္း အၾကီးဆံုးလည္းျဖစ္တယ္ဆိုေတာ႕ အေမက လိုက္ၿပီး ေျဖာင္႔ဖ်တယ္။ မိဘစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ဆိုၿပီး အဲဒါနဲ႕ ေဆးေက်ာင္းတက္ျဖစ္ခဲ႕တာပါပဲ။
အဲဒီတုန္းကလည္း အိမ္က မင္း ဆရာ၀န္ျဖစ္လို႕ရွိရင္ မင္းလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ဆိုၿပီး အျမဲတန္းေျပာခဲ႕တယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင္႕ ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီး ေတာခိုသြားတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ႕ အျမဲတမ္း အမွတ္တရေလးေတာ႕ ေျပာျဖစ္ေနတာေပါ႕ဗ်ာ။
စိတ္ထဲမွာေတာ႕ ေဆးေက်ာင္းကိုေတာ႕ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ေအာင္ျဖတ္သြားမယ္ဆိုတဲ႕ သေဘာမ်ိဳးနဲ႕ပဲ ေဆးေက်ာင္းေရာက္သြားတယ္။ ေဆးေက်ာငး္၀င္ေတာ႕ပထမ ၃ လ ၄ လေလာက္က ရန္ကုန္ ေဆးတကၠသိုလ္ ၁ မွာ တက္ေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖက မႏၱေလးကို တာ၀န္က်ၿပီး ေျပာင္းရတယ္။ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္က မႏၱေလးက ေဆးေက်ာင္းမွာ တက္ခဲ႕ရတယ္။ အဲဒီကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ပဲ မႏၱေလးေဆးေက်ာင္းမွာ တက္ရတယ္။ အဲဒီကေန ဘြဲ႕ရခဲ႕ၿပီး မႏၱေလးမွာပဲ အလုပ္သင္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခဲ႕တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေဖက ေမာ္လျမိဳင္ကို ေျပာင္းရျပန္ေရာ၊ အဲဒီေတာ႕ ညီမေတြက ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းျဖစ္ေနေတာ႕ အေမက က်ေနာ္႕ကို အေဖနဲ႕ အတူတူ သြားေနရမယ္ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္က အေဖနဲ႕အတူ ေမာ္လျမိဳင္ကို လိုက္ေျပာင္းခဲ႕တယ္။
ေမာ္လျမိဳင္ေရာက္သြားေတာ႕လည္း ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေျပာရရင္ေတာ႕ အေဖနဲ႕ အတူတူ မေနခ်င္တာနဲ႕ က်ေနာ္က က်ံဳဒံုးမွာ သြားၿပီး ေဆးခန္းဖြင္႔ခဲ႕တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၈၈ အေရးအခင္းနဲ႕ ၾကံဳရတာပါပဲ။
ေျပာရရင္ေတာ႕ က်ံဳတံုးဆိုတာလည္း သူပုန္ေတြရွိတဲ႕ နယ္စပ္ဆုိေတာ႕ က်ေနာ္နဲ႕လည္း နည္းနည္းပါးပါး အဆက္အစပ္ရွိလာတာေပါ႕ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ နဂိုအခံေလးကလည္း ရွိေနေတာ႕ ၈၈ နဲ႕ ၾကံဳေတာ႕ ေတာထဲ ေရာက္သြားတာေပါ႕ဗ်ာ။
အဲဒါေတြ မတိုင္ခင္မွာ ဘ၀မွာ ထူးျခားတာ ဘာလဲဆိုေတာ႕ က်ေနာ္ မႏၱေလးေရာက္သြားေတာ႕ ရန္ကုန္မွာ ေတြ႕ရတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ မတူတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအသိုင္းအ၀ိုင္းကို ေတြ႕ရတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေနတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ႕ မိဘေတြက ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္တဲ႕ သူေတြ မ်ားတယ္ဆိုေတာ႕ ကိုယ္႕မိဘကလည္း အရမ္းၾကီး အဆင္မေျပာတာမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ေတာ႕ က်ေနာ္လည္း ေပါ႕ေပါ႕ေန ေပါ႕ေပါ႕စားေပါ႕ေလ။
မႏၱေလးေရာက္ေတာ႕ သူငယ္ခ်င္း အသိုင္းအ၀ိုင္းက ေျပာင္းသြားတယ္။ ေျပာရရင္ က်ေနာ္လည္း ဂစ္တာ တီးတာေတြ ဘာေတြ ၀ါသနာပါတယ္။ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆို ၀ါသနာပါတဲ႕ သူေတြနဲ႕ ၾကံဳတယ္။
ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေျပာရရင္ေတာ႕ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္က ေဆးေတြ ဘာေတြလည္း ခ်တယ္။ ေနာက္ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ဂစ္တာ တီးတယ္။ ဘာညာေပါ႕ေလ အဲလို လူငယ္ဘ၀နဲ႕ ေနတယ္။ အဲလိုေနတဲ႕အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ခင္တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ဆရာ၀န္သားသမီးေတြလညး့္ပါသလို သာမန္ ၀န္ထမ္းသားသမီးေတြလည္း ပါတယ္။
ေျပာခ်င္တာကေတာ႕ဗ်ာ ေဆးေက်ာင္းစတက္တဲ႕ အခ်ိန္တုန္းက ေဆးေက်ာင္းတက္ရင္း ေဆးခ်လိုက္၊ ဂစ္တာတီးလိုက္ လုပ္ေနရင္းနဲ႕ စာေမးပြဲလည္း ခဏခဏက်တယ္။ ေျပာခ်င္တာက ပထမအေစာပိုင္း ႏွစ္ေတြမွာ က်ေနာ္႕အေနနဲ႕ ေဆးပညာကို သိတ္ၿပီး အေလးအနက္ မရွိလွဘူး။အဲလို ေနရငး္နဲ႕ က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိတယ္၊ သူက က်ေနာ္နဲ႕ အရမ္းခင္တယ္။သူကဗ်ာ ေဆးေက်ာင္းမွာ ဒရ၀မ္ လုပ္ၿပီးေတာ႕ ေဆးေက်ာင္းတက္ရတာ။ အဲေတာ႕ တခါတေလက်ေတာ႕ဗ်ာ က်ေနာ္တုိ႕ကသာ ဘ၀ကို ေပါ႕တီးေပါ႕ဆနဲ႕ ျဖတ္ေနေပမဲ႕ အခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ႕ ဘ၀ကို ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပးဆပ္ၿပီး ျဖတ္ရတာေတြ ရွိတယ္။
က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းက သူ႕မိဘက ဆင္းရဲလြန္းေတာ႕ ေက်ာင္းကို မထားႏိုင္တဲ႕ ၾကားထဲကေန ဆယ္တန္းကို ၾကိဳးစားပမ္းစားနဲ႕ ေအာင္ေအာင္ လုပ္ခဲ႕ရတယ္၊ ေဆးေက်ာင္းတက္ခ်င္လြန္းလို႕ ေဆးေက်ာင္းမွာ ဒရ၀မ္လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ အဲလိုအေျခအေနမွာပဲ ကိုယ္နဲ႕အတူတူ ေနရင္း ေဆးလိပ္ေလး လက္ဖက္ရည္ေလး မွ်တိုက္ရင္းနဲ႕ပဲ ဘ၀ ဆိုတာကိုျမင္လာတယ္။ သူက ေဆးေက်ာင္းမွာဆိုရင္လည္း ေနစရာလည္း မရွိဘူးေပါ႕။ ညေစာင္႕ဆိုေတာ႕ ၾကမ္းျပင္မွာ အိပ္ရတာတုိ႕ ေျမၾကီးေပၚ အိပ္ရတာတို႕ကို စသိလာရတယ္။
ငါတုိ႕အတြက္ ဘာမွ ဟုတ္တယ္လို႕ မထင္ရေပမဲ႕ တခ်ိဳ႕လူေတြ အတြက္ကေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ ေပးဆပ္ရပါလားဆိုတာကို စျမင္လာခဲ႕တယ္။
ေနာက္ တတိယႏွစ္ေလာက္ေရာက္လာေတာ႕ လူနာေတြနဲ႕ စၿပီး ထိေတြ႕လာရတယ္။ ေနာက္ဆင္းရဲတဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဆီကေန ၾကားရတဲ႕ ေတြ႕ရတဲ႕ မမွ်တမႈေတြရယ္၊ လူနာေတြဆီမွာ ေတြ႕ျမင္လာရတဲ႕ မမွ်တမႈေတြ မတရားမႈေတြကို စၿပီး ခံစားလာရတယ္။
ေျပာခ်င္တာက ဘာလဲဆိုေတာ႕အဲဒီတုန္းက ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ဆိုေတာ႕ ပါတီ၀င္မျဖစ္ရင္ ရာထူးမတိုးဘူးဆိုတာေတြ ရွိတယ္။ တိုင္းေတြ ျမိဳ႕ေတြမွာ မဆလ ပါတီက ေတာ္ေတာ္ၾကီးစိုးႏိုင္တယ္။ ပါတီေကာင္စီက မၾကိဳက္ရင္ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ အေရြ႕အေျပာင္းေတြကသူတုိ႕ေပၚမွာပဲ မူတည္ေနတဲ႕ ေခတ္ကိုး။ အဲဒီမွာ အေဖက တရားသူၾကီးေတြဘာေတြ ၀င္လုပ္ရတာေတြ ရွိတယ္။ အဲဒါကို အဲဒီတုန္းကလည္း နားမလည္ဘူးေပါ႕၊ အေဖနဲ႕ ဘာဆိုင္လို႕လဲေပါ႕။
ေနာက္ အဲဒီတုန္းက ေဆးေက်ာင္းေရာက္တယ္ ဆရာ၀န္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ လူသားေတြကို ကူညီရတဲ႕ကိစၥေပါ႕၊ ကိုယ္႕ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား မပါဘဲနဲ႕ မြန္ျမတ္တဲ႕ အလုပ္မ်ိဳးေပါ႕အဲလို နားလည္ထားတာ၊ တကယ္တမ္းေတာ႕ ေဆးရံဳေရာက္ေတာ႕ ေဆးရံုမွာလည္း အဆင္႔အတန္း ကြာျခားတဲ႕ အေနအထားက စၿပီးေတာ႕ျမင္လာရတယ္။
ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ႕ ပိုက္ဆံရွိတဲ႕လူ၊ ရာထူး အာဏာရွိတဲ႕ လူဆိုရင္ ေဆးရံုက အလကားေပးတဲ႕ ေဆးေတြကို သူတုိ႕ကို ဦးစားေပးၿပီး ကုေပးရတယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ႕ လူနာေတြၾကေတာ႕ အဲလို အခြင္႔အေရးေတြ မရဘူး။ အျပင္မွာ ေဆး၀ယ္ရတယ္။ ကုတင္ရယ္၊ ဆရာ၀န္ရယ္၊ သူနာျပဳရယ္ပဲ အလကားရတယ္။ က်န္တာ ၀ယ္ရတယ္။အဲဒီစနစ္ကလည္း အဲဒီေခတ္ကတည္းက စတာပဲ။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေလးစားခင္မင္လ်က္ပါ။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
No comments:
Post a Comment