(အင္တာဗ်ဴး) ကိုစိန္ေအးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္ တစ္ တပ္ဦး ABSDF တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေနရင္း တ႐ုတ္- ျမန္မာနယ္စပ္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ အတြင္း ေရႊလီႏွင့္ ၾကယ္ေခါင္ ၿမိဳ႕ အၾကားတြင္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္က ျမန္မာေထာက္လွမ္းေရးမ်ား၏ဖမ္းဆီးျခင္းခံခဲ့ရ သည္။
တ႐ုတ္ျပည္၊ ေရႊလီၿမိဳ႕၌ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္က အဖမ္းမခံရမီွ သမီးႏွင့္အတူ ေတြ႔ရစဥ္ (ဓါတ္ပံု မိသားစုမွေပးပို႔သည္)
အင္းစိန္ေထာင္၊ သရက္ေထာင္တို႔တြင္ ေထာင္ဒဏ္ ၁၂ ႏွစ္ေက်ာ္ က်ခံခဲ့ၿပီး ေအာက္တိုဘာ ၁၂ ရက္ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ျဖင့္ ျပန္လြတ္လာသည္။ယခုအခါ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း မိုးညင္းၿမိဳ႕တြင္မိဘႏွစ္ ပါးႏွင့္ အတူ ေနထိုင္ လ်က္ ရွိသည္။
ကိုစိန္ေအးတို႔ ဖမ္းခံရတုန္းက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲဗ်။
“က်ေနာ္တို႔ အဖမ္းခံရတုန္းက ႏွစ္ေယာက္ အဖမ္းခံရတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုသန္းေဇာ္။ ကိုသန္းေဇာ္က ၂၀၀၉ မွာ သာယာဝတီက လြတ္သြားတယ္လို႔ သိရတယ္ေလ။ ဖမ္းတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး အင္းစိန္ေထာင္နဲ႔ သရက္ေထာင္ တို႔ အပါအဝင္ စုစုေပါင္း ၁၂ ႏွစ္ ေလးလ ေနခဲ့ရတယ္။ ေလွ်ာ့ရက္မရဘူး။ ပထမအႀကိမ္ သာမန္ေလွ်ာ့ရက္မွာ တႏွစ္ ရလိုက္တယ္။”
တ႐ုတ္ႏိုင္ငံထဲမွာ ဖမ္းခံရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ နည္းနည္းရွင္းျပပါလား။
“၁၉၈၈ ကေန စေျပာရမယ္ထင္တယ္ဗ်။ ၈၈ ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနမွာ အာဏာသိမ္းတဲ့အခါ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးထဲ သြားမယ္ဆိုၿပီးမွ ေတာထဲေရာက္သြားတာေပါ့။ KIO (ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔) နယ္ေျမ မွာ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားတယ္ဗ်။ KIO မွာ ABSDF- Northern Burma (ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး-ေျမာက္ပိုင္း) အေနနဲ႔ ရပ္တည္ၾကတယ္။”
“၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ KIO က နဝတနဲ႔ အပစ္ခတ္ရပ္ေရး အတြက္ သူတို႔ စကားေတြ ဘာေတြ ေျပာတယ္။ စာခ်ဳပ္ေတြ ဘာေတြ ခ်ဳပ္လာၿပီေလ။ အဲဒီလိုျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဟိုမွာ (KIO နယ္ေျမ) ရွိတဲ့ အတိုင္းအတာမွာ သူတို႔အေနနဲ႔လည္း ေျပာရဆိုရတာ နည္းနည္း အခက္အခဲေတြလည္း ရွိမယ္ ထင္တယ္။ စကားေျပာဖို႔ အတြက္ကို သူတို႔ (နဝတ-နအဖ) ကမ္းလွမ္းတယ္ေပါ့။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ ျမစ္ၾကီးနားကိုေတာ့ တေခါက္ေရာက္သြားတယ္။ အပစ္ရပ္ေရးအတြက္ စကားေျပာဖို႔ အတြက္ေပါ့။”
ကိုစိန္ေအးကိုယ္တိုင္ ေရာက္သြားတာလား။ KIA နဲ႔ေရာ ဆက္စပ္လား။
“ဟုတ္ကဲ့ဗ်။ အဲဒါလည္း KIA က က်ေနာ္တို႔ကို ကူညီ ေပးတာေပါ့။ ABSDF ေျမာက္ပိုင္း အေနနဲ႔ေပါ့။ ABSDF ဗဟိုအေနနဲ႔ေတာ့ မူမရွိဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ ေျမာက္ပိုင္း အေနနဲ႔က်ေတာ့ ထူးျခားတဲ့ အေျခအေနအရ ဗဟိုက လည္း ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ ျမစ္ႀကီးနား ေထာက္လွမ္းေရး (၈) ထဲမွာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာသံုးရက္ေလာက္စကား ေျပာ ၿပီးေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘဲနဲ႔ ျပန္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေျပာတာက အေျခခံအဆင့္အပစ္ခတ္ရပ္ ေရး။ ေထာက္လွမ္းေရး ဘက္ကေတာ့ ဘယ္မွာေနမလဲ။ ဘာလုပ္ကိုင္စားေသာက္မလဲ။ ဘယ္ေန႔လာႀကိဳရ မလဲ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ အထက္ကို တင္ျပပါဦးမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ျပန္လာတယ္။ KIO နယ္ေျမမွာ ဆက္ေနတယ္”
“KIO အဖြဲ႔ကလည္း သူ႔ရပ္တည္မႈနဲ႔သူ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ရွင္သန္မႈနဲ႔သူ ရွိမွာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ကို သူတို႔ အတြက္ အခက္အခဲ ျဖစ္လာတယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ က်ေနာ္တို႔က KIO နယ္ေျမထဲကေန ထြက္လာၾက တယ္။ ၁၉၉၉ မွာေပါ့ေနာ္။ တခ်ဳိ႕က ေရႊလီၿမိဳ႕မွာ။ တခ်ဳိ႕က ရွမ္းျပည္ထဲ ေရာက္သြားတယ္။ တခ်ဳိ႕က ABSDF ေတာင္ပိုင္းကို ဆင္းသြားတယ္။ တခ်ဳိ႕က အိႏိၵယနယ္စပ္ဘက္ ေရာက္သြားတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမွာဆက္မ ေနႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီးမွ အိမ္ေထာင္စု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ျပန္သြားၾကတယ္။”
“က်ေနာ္က ၁၉၉၉ ခုမွာ ေရႊလီမွာေနတယ္။ ေျခာက္လပိုင္း ၁၀ ရက္ေန႔ေပါ့ဗ်ာ။ အလင္းဝင္သြားတဲ့ လူတ ေယာက္က လာေခၚတယ္။ က်ေနာ္လိုက္သြားတယ္။ ၾကယ္ေခါင္ ေရာက္ခါနီးမွာ ျမန္မာေထာက္လွမ္းေရး အေယာက္ ၂၀ ေလာက္က က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ဝိုင္းခ်ဳပ္တယ္။ က်ေနာ့္ မ်က္မွန္ကို ခၽြတ္တယ္။ လက္ထိပ္ခတ္တယ္။ က်ေနာ္ ေျခာက္လေနထိုင္ခြင့္ လက္မွတ္နဲ႔ေနတယ္။ တ႐ုတ္ရဲကို ေခၚေပးပါဆိုေတာ့ သူတို႔ ေထာက္လွမ္းေရး အခ်င္းခ်င္းၫႇိၿပီးမွ တ႐ုတ္ရဲကို ေခၚလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာရွိတဲ့ လူက က်ေနာ့္ကို ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ထည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ မူဆယ္မွာေနတယ္။ မူဆယ္ကေန ကြတ္ခိုင္ ေထာက္လွမ္းေရး ျဖတ္ရတယ္။ သံုး- ေလး ရက္ေလာက္ ျဖတ္ရ တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ မႏၲေလး ေထာက္လွမ္းေရးကို ေရာက္တယ္”
ေရႊလီ၊ ၾကယ္ေခါင္ ဆိုတာေတြကို နည္းနည္းရွင္းျပပါလား။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္လဲ။
“က်ေနာ္က ေရႊလီၿမိဳ႕ကေန ထြက္လာခဲ့တာ။ တ႐ုတ္ျပည္ထဲမွာပဲေလ။ ညေန ၃ နာရီ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္။ ၾကယ္ေခါင္ဆိုတာက မူဆယ္နဲ႔ ဟိုဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္း။ ၿခံစည္း႐ိုးပဲ ျခားထားတာေပါ့ဗ်ာ။”
ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အရပ္ဝတ္ေတြနဲ႔ပဲလား။ ဘယ္လို လာဖမ္းၾကတာလဲ။
“ဟုတ္တယ္။ အရပ္ဝတ္ေတြနဲ႔ပဲ။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ၾကယ္ေခါင္ကို ဝင္လာတဲ့ေနရာကို ေစာင့္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ကားနဲ႔ေရာ။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ေရာ။ တခ်ဳိ႕က လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး လာၾကတာေပါ့ဗ်ာ။”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုစိန္ေအး တေယာက္တည္းလား။ ဘာနဲ႔လာၾကတာလဲ။
“က်ေနာ္နဲ႔ ကိုသန္းေဇာ္နဲ႔ဗ်။ က်ေနာ္တို႔က တကၠဆီငွားၿပီးလာတာ။ တည္းခိုခန္းတခုေပါ့ေလ။ တည္းခိုခန္း တခုကို ဝင္မယ္လို႔ လုပ္လိုက္တဲ့အခါမွာ သူတို႔က ဖမ္းလိုက္တာပဲ။ တည္းခိုခန္း နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ ဘူး။”
“က်ေနာ္တို႔ ကားေပၚက ဆင္းတယ္။ သူတို႔ လူအုပ္နဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္က မ်က္မွန္တပ္ တယ္ဆိုေတာ့ မ်က္မွန္ အရင္ခၽြတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လူကိုလွဲတယ္။ ေနာက္ျပန္ၿပီးမွ လက္ထိပ္ခတ္တယ္။ လူ ေလး- ငါး-ေျခာက္ ေယာက္ေလာက္ ဖိထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ကားေပၚတင္ တယ္။ အဲဒီမွာက်ေနာ္ ေျခာက္လ ေနထိုင္ခြင့္ လက္မွတ္နဲ႔ ေနတယ္ဆိုေတာ့ တ႐ုတ္ရဲနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္ ေခၚေပးပါ။ ၾကယ္ေခါင္ တေနရာကို ေခၚသြားတယ္။ သူတို႔ တ႐ုတ္ရဲနဲ႔ သြားစကားေျပာတယ္။ တ႐ုတ္အရာရွိ တေယာက္ ပါလာတယ္။သူတို႔နဲ႔ ဘာစကား ေျပာလိုက္မွန္း မသိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို မူဆယ္ ဘက္ကို လႊဲေပးလိုက္တယ္။”
ျမန္မာေထာက္လွမ္းေရးေတြက တ႐ုတ္ရဲနဲ႔ ၫႇိထားလို႔လား။ ဘယ္လိုထင္လဲ။
“နယ္စပ္ေဒသ ျပႆနာေတြ ရွိမယ္ ထင္တယ္ဗ်။ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္တဲ့ဟာေတြ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ တခ်ဳိ႕ လူကုန္ကူးတဲ့ ကိစၥ။ မူးယစ္ေဆးဝါး ကိစၥတို႔။ အဲဒီေတာ့ ဆက္သြယ္မႈကေတာ့ သူတို႔ရွိေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္က။”
တ႐ုတ္ရဲနဲ႔ စကားေျပာတာ စုစုေပါင္း အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲ။
“စုစုေပါင္း ၂၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာမွာေပါ့။ မူဆယ္ကို ဝက္တုတ္, တုတ္ၿပီး သယ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ေရာက္ တယ္။ အခ်ဳပ္တခုမွာပဲ ေျခာက္ေပါက္ထဲ ထည့္တယ္ေပါ့။ မူဆယ္ကေန ကြတ္ခိုင္ ပို႔တဲ့ အခါက်ေတာ့ မ်က္ႏွာ အုပ္ထားတယ္။ မူဆယ္မွာ ခဏေလးပဲ ေနလိုက္ရတာေပါ့။”
ကြတ္ခိုင္ေရာက္ေတာ့ စစ္ေဆးေသးလား။
“က်ေနာ္တို႔ကို ခြဲၿပီးစစ္တယ္ဗ်။ အဲဒီတုန္းက ျဖစ္တဲ့ကိစၥက ၉၊ ၉၊ ၁၉၉၉ (ကိုးေလးလံုး) ကိစၥ၊ ေနာက္ လက္နက္နဲ႔ ဝင္ၿပီး လႈပ္ရွားမယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အတင္းအက်ပ္ စစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ စစ္ၿပီးေတာ့ မႏၲေလးကို ပို႔လိုက္ တယ္ဗ်။ ကြတ္ခိုင္မွာ ေလးရက္ေလာက္ ၾကာမယ္ ထင္တယ္။ ေထာက္လွမ္းေရး႐ံုးထဲမွာပဲ စစ္တာ။”
ဘယ္လိုစစ္ေဆးလဲ။ ႏွိပ္စက္ေသးလား။
“ေဆာ္တယ္၊ ေဆာ္တယ္။ အဲဒီေနရာမွာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေဆာ္ပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးျဖတ္တဲ့ ကိစၥ ကေတာ့ေလ။ ေဆာ္တယ္ပဲ ေျပာခ်င္ေတာ့တယ္။ က်န္တာ လူေတြကလည္း သိၿပီးသားကိစၥ ဆိုေတာ့ေလ။ ကြတ္ခိုင္မွာ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိက က်ေနာ့္ ကို ေမးတယ္ဗ်။ မင္း ငါ့ကို သိလားတဲ့။ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး ေျပာလိုက္ တယ္ဗ်။ မင္းညံ့လွခ်ည္လားတဲ့။ က်ေနာ္ညံ့လို႔ ခံရတာလို႔။ အဲဒီလူက ျမစ္ႀကီးနား သြား တုန္းက က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာခဲ့တဲ့ လူဗ်။ က်ေနာ္ကသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသိဘူး ေျပာလိုက္တာ။”
ကြတ္ခိုင္ကေန ဘယ္ကို ဆက္ေရာက္သြားလဲခင္ဗ်။
“မႏၲေလး ေထာက္လွမ္းေရး (၁၆)၊ ေထာက္လွမ္းေရး (၁) ေရာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္တယ္။ ေရၾကည္အိုင္လား၊ ေထာက္လွမ္းေရး (၇) လား မသိဘူးဗ်။ အဲဒီ ကေနမွ အင္းစိန္ေထာင္ကို ေရာက္တယ္။ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ရွစ္လပိုင္း ၁၇ ရက္ေန႔လား မသိဘူး။ အင္းစိန္ေထာင္ေရွ႕မွရွိတဲ့ တရား႐ံုးကေန အမိန္႔ခ် တယ္။ ကိုးေလးလံုး လႈပ္ရွားမႈကိစၥ ၅ (ည) နဲ႔က ခုႏွစ္ႏွစ္။ က်ေနာ္ ABSDF အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ၁၇ (၂) နဲ႔က ငါးႏွစ္။ နယ္စပ္မွာ ရွိသမွ် စာအုပ္ေတြ ထုတ္တဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဖတ္သလား၊ သိသလား ဆိုၿပီး ပံုႏွိပ္ ၁၇ နဲ႔က ခုႏွစ္ႏွစ္ ခ်တယ္ဗ်။ ၁၉ ႏွစ္ က်တယ္။”
မႏၲေလး ေထာက္လွမ္းေရး စခန္းေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲ။ အဲဒီမွာေတြေရာၾကမ္းလား။
“ႏွစ္ခုေပါင္း ၅ ရက္ေလာက္ၾကာမယ္။ အရင္ၾကမ္းၿပီးသား ဆိုေတာ့ လိုခ်င္တဲ့ အခ်က္ေလာက္ေတာ့ ၫႇိယူတာေပါ့ဗ်ာ။ ၾကမ္းတာေတာ့ ၾကမ္းပါတယ္ အဲဒီမွာလည္း။ အဲဒီမွာ အဓိက ေမးတာကေတာ့ ကိုးေလးလံုး ကိစၥ၊ ၿမိဳ႕တြင္းေဖာက္ခြဲေရး ကိစၥပဲဗ်။”
သူတို႔က ဘာေတြ သိထားလို႔လဲ။ ကိုစိန္ေအးတို႔နဲ႔ ဘယ္လို ဆက္စပ္တယ္လို႔ သူတို႔က ယူဆတာလဲ။
“သူတို႔သိထားတာက ကိုးေလးလံုးလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တႏိုင္ငံလံုး အံုးအံုးႂကြက္ႂကြက္ ျဖစ္ေနတာကိုး။ အဲဒါကိုပဲ သူတို႔ အဓိကထားၿပီး လိုခ်င္တာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔က အဝင္ အထြက္ရွိတယ္။ အဆက္ အစပ္ရွိတယ္လို႔ သူတို႔က ထင္ထားတာကိုး။ က်ေနာ္တို႔က ေရႊလီ ေရာက္ေနတာကိုး။ အဆက္ရွိေနတဲ့ လူက ရွိေနေတာ့ သူတို႔ အဲဒီအပိုင္းကို မယံုဘူးေလ။”
အင္းစိန္ေထာင္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲ။
“အင္းစိန္ေထာင္မွာ ၂၀၀၁ ခု၊ တလပိုင္းေလာက္မွာ သရက္ကို ေျပာင္းရတယ္ဗ်။ ေျခာက္လေလာက္ပဲ ၾကာမယ္ထင္တယ္။ အခုလြတ္တဲ့အထိလည္း သရက္မွာပဲ ေနခဲ့တာေလ။”
ကိုစိန္ေအးတို႔က ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ အဓိက သတိမူစရာ ဘယ္လိုေၾကာင့္ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ထင္လဲ။
“ဟိုမွာ (KIO ေဒသ) ေနမရလို႔ ရွမ္းျပည္နယ္ထဲ တခ်ဳိ႕ ထြက္သြားတယ္ဗ်ာ။ သူတို႔ ဘာမွ မသိလိုက္ဘူးဗ်ာ။ အဲဒီ အေပၚမွာလည္း ေဒါသထြက္ခ်င္လည္း ထြက္မွာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုသံေခ်ာင္း၊ စဝ္ခြန္ေက်ာ္ တို႔က ရွမ္းျပည္ဘက္ ကို ထြက္သြားတာကိုး။ အဲဒီေဒသမွာ လႈပ္ရွားတာ သူတို႔ မသိလိုက္ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကို မိတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒါေတြလည္း အတိုးခ်ၿပီး တြယ္တာေပါ့ဗ်ာ။”
ၾကယ္ေခါင္-မူဆယ္ တ႐ုတ္နယ္စပ္မွာ ကိုစိန္ေအးကို မတိုင္ခင္ အရင္အဖမ္းအဆီး ရွိဖူးလား။
“မရွိဘူးဗ်။ က်ေနာ္ ပထမဦးဆံုး ျဖစ္သြားတာေပါ့။”
သရက္ေထာင္ထဲမွာ ေနရထိုင္ရတာ အေျခအေန ဘယ္လိုရွိလဲ။
“ေထာင္ပိုင္အေပၚ မူတည္တယ္ဗ်။ ေထာင္ပိုင္ရဲ႕ စိတ္ဆႏၵေပၚ မူတည္ၿပီးေတာ့ ေနရထိုင္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေလာေလာ ဆယ္ အေနအထားကေတာ့ ေဆးဝါး ကုသခြင့္ကလည္း ေထာင္ပိုင္ႀကီး ကိုယ္တိုင္ေပးတာ ကုတာေတြ ရွိတယ္။ စာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြဘာေတြ ဝယ္ဖတ္မယ္ဆိုရင္ ရပါတယ္။ TV လည္း က်ေနာ္တို႔ အခန္း ထဲကို သြင္းတယ္။ ဒီႏွစ္ ႏွစ္စပိုင္းကစၿပီး ၾကည့္ခြင့္ရတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ဆိုရင္ေတာ့ ေအာက္စက္နဲ႔ေပါ့ ဗီဒိယို ၾကည့္လို႔ ရပါတယ္။ မနက္ ၆ နာရီကေန ၁၂ နာရီအထိ ဖြင့္တယ္။ ၁၂ နာရီ ကေန ၂ နာရီထိ ပိတ္တယ္။ ၂ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီအထိဖြင့္တယ္။ ၅ နာရီကစၿပီး ျပန္ပိတ္ တာေပါ့။”
ဒီႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းမွ ျပန္ေကာင္းလာတာဆိုေတာ့ သရက္ကို စဝင္ကာစကေရာ ဘယ္လိုလဲ။
“စဝင္ကာစ အဲဒီ ေထာင္ပိုင္ကေတာ့ ၾကမ္းတယ္ဗ်။ ေတာ္ေတာ္ က်ပ္က်ပ္ တည္းတည္းကို ေနရတဲ့ အေျခအေန။ နာမည္က ေခါင္းထဲမွာ မေပၚဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ သူလည္း အခု ေထာင္က်သြားၿပီလို႔ ၾကားပါတယ္။ စားေသာက္တာ မ်ားလို႔ က်သြားတယ္ၾကားတယ္။ အခန္းေတြဘာေတြ မေဆးရ မျပဳရတာ ရွိတာေပါ့။ ICRC လာၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့ ေထာင္အေျခအေနက ေကာင္းသြားပါတယ္။လမ္းေလွ်ာက္ ခြင့္ေတြ ေကာင္းေကာင္း ရလာတယ္။ စာအုပ္ သြင္းခြင့္ ဖတ္ခြင့္ရလာတာေပါ့။”
အခုေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ေထာင္ပိုင္ နာမည္မွတ္မိလား။
“ဦးဝင္းႏိုင္လင္းဗ်။”
မိဘေဆြမ်ဳိးေတြေရာ အခုျပန္ဆံုၿပီလား။
“အခု မိဘနဲ႔ က်ေနာ္ အတူတူရွိေနပါတယ္။ အေဖရယ္ အေမရယ္ ရွိေသးတယ္။ အေဖက အသက္ ၇၄ ႏွစ္ရွိၿပီဗ်။ က်န္းမာေရးက ေလျဖတ္ထားတယ္။ ညီအကို ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္။ သူတို႔ေတြကေတာ့ က်ေနာ္ ေတာထဲမွာ ရွိတဲ့ကာလဆိုရင္ အိမ္မွာ လာေမးတယ္။ စစ္တပ္က ည ၁၂ နာရီ ဝင္လာတယ္။ တန္းစီၿပီးေမး တယ္။ ေရာက္လား၊ မေရာက္ဘူးလား။ ဟိုသြားရင္ ဟိုလူက မေျပာရဲ၊ ဒီလူက မဆိုရဲ။ အဲဒီလိုဘဝေတြေတာ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာေပါ့။ အရင္တုန္းကေပါ့ေနာ္။ က်ေနာ္လည္း ခုမွသိေတာ့ သူတို႔အတြက္ စိတ္မေကာင္း ဘူးေပါ့။ အခုကေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးပါ။”
ေရွ႕ ဘာေတြဆက္လုပ္မလဲခင္ဗ်။
“အခုကေတာ့ အျပင္ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ၾကည့္ေနတုန္းပါပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြဆို ပိုၿပီးေကာင္းမလားေပါ့ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။”
ေထာင္ကထြက္ၿပီး လူထုအေျခအေန ဘယ္လို သံုးသပ္မိလဲ။
“ျပည္သူေအာက္ေျခအမ်ားစုက စားဝတ္ေနေရးဘဝေတြနဲ႔ပဲ လံုးပမ္းေနရတယ္။ မနက္တနပ္၊ ညတနပ္မွန္ဖို႔။ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းထားႏိုင္ဖို႔။ ဘာေၾကးညာေၾကးေလးေတြ ေပးႏိုင္ဖို႔။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္းေကာလဟာလလိုပဲ သိတယ္ဗ်။ သတင္းအခ်က္အလက္ တိတိက်က်နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ဘယ္လိုဆိုတာ သိသူ နည္းတယ္။ လက္ရွိ အေျခအေနတို႔၊ သမၼတ အေျခအေနတို႔၊ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းတို႔ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔ ထက္ ဝမ္းေရးအတြက္ သြားေနရတာမ်ားတယ္။ အဲဒီဘက္ကို ပညာေပးမႈလုပ္ရမယ္ ထင္တာေပါ့ဗ်ာ။”
ေထာင္ထဲမွာေနရေတာ့ ဘာေတြ ေပးဆပ္လိုက္ရတယ္လို႔ ထင္လဲ။
“ကိုယ့္ရဲ႕ အျမင္နဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခဲ့ၾကတာကိုး။ မတရားဘူးထင္ရင္ ခ်မယ္ဆိုတဲ့ဟာနဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကတာကိုး။ တျခား
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လည္း ေတြးခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တာေတာ့ ေကာင္းေမြဆိုးေမြ ကိုယ္တာဝန္ယူရမွာေပါ့။ ကုိယ့္ဘဝကိုယ္ ျပ႒ာန္းထားတာပဲဗ်ာ။”
ေထာင္ထဲမွာ အေတာင့္တဆံုးက ဘာလဲ။
“ေန႔စဥ္ ဘဝျဖတ္သန္းမႈပဲ သြားေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ တေန႔တရက္ ဘယ္လို အခ်ိန္ကုန္သြားမလဲ။ ဘယ္လို
ျဖတ္သန္းသြားမလဲ။ ဒါနဲ႔ပဲသြားေနရတာေပါ့။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ၾကီးလည္း မေတြးမိပါဘူး။”
အီးေမး၊ အင္တာနက္ ကိုေရာ ဘယ္ေလာက္အထိ သေဘာေပါက္ထားလဲ။
“အီးေမး၊ အင္တာနက္ကေတာ့ မရွိမျဖစ္ သံုးရမယ့္ဟာလို႔ပဲျမင္တယ္ဗ်။ လိုအပ္တယ္။ သံုးေတာ့မသံုးတတ္ ေသးဘူး။ အဂၤလိပ္စာကလည္း မသိရင္ မျဖစ္ဘူး ထင္ပါတယ္။”
No comments:
Post a Comment