by May Thingyan Hein on Tuesday, October 16, 2012 at 8:46am ·
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ေအာက္တိုဘာ ၁၆၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
အပိုင္း(၃)
အဲဒီအခ်ိန္မွာ မႏၱေလးကေန ကိုေရာ္ႏိုင္ေအာင္ႏိုင္ကလည္း ABSDF ေက်ာင္းသား တပ္ရင္း(၄၀၁)နဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး လုပ္ေနတာ ကိုစိုးလင္းတို႕နဲ႕ အတူတူပဲ လုပ္ေနၾကတာ။ က်ေနာ္ကလည္း သူတုိ႕နဲ႕အတူတူလုပ္ေနတာပဲ၊ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္း (၄၀၁) ကိုလည္း လူငယ္ ေလး ငါးေယာက္ေလာက္ ေရာက္သြားခဲ႕ၿပီးၿပီ။
က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း လက္နက္ကိုင္ဖို႕ ေတာထဲ သြားခ်င္တယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ န၀တကလည္း လာေမးတာ လာ စစ္တာေတြကို သည္းမခံခ်င္ေတာ႕ဘူး။ အဲဒီလို အခ်ိန္ကာလမွာပဲ အာဇာနည္ေန႕ ပန္းေခြခ်တဲ႕ ကိစၥေတြကလည္း ျဖစ္လာတယ္၊ ေနာက္ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ ယူဆလို႕ရတဲ႕ သူအခ်ိဳ႕ကလည္း က်ေနာ္႕ေနာက္ကို လုိက္ၿပီး ဖမ္းဆီးဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္လို႕ ယူဆမိတယ္။
အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္မခံခ်င္တာလည္း ပါတယ္၊ ေတာခိုဖို႕ စဥ္းစားလိုက္တယ္။
က်ေနာ္႕မွာ ရည္းစားရွိတယ္၊ ခ်စ္သူ ရွိေပမဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ႕ က်ေနာ္႕အတြက္ အေရးၾကီးဆံုးက ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္သြားတယ္။
ႏိုင္ငံေရးကို မသိခင္တုန္းက ပတ္သက္မႈ မရွိခင္တုန္းကေတာ႕ က်ေနာ္႕အတြက္ သူက အေရးၾကီးဆံုးပဲ၊ ေနာက္ေတာ႕ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြလုပ္လာေတာ႕ က်ေနာ္႕အတြက္က သူ႕ကို သတိမရဘူး မဟုတ္ဘူး၊ သတိရတယ္၊ ဒါေပမဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ႕ အသိက ဦးစားေပးျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒါေၾကာင္႕ က်ေနာ္ ထြက္လာေတာ႕ သူ႕အတြက္ စာတေစာင္ေရးေပးခဲ႕တယ္။ သြားၿပီေပါ႕ေလ တခ်ိန္ခ်ိန္ ျပန္ဆံုၾကမယ္ဆိုၿပီး စာေရးေပးခဲ႕တယ္။ အဲဒီစာက ကိုတိတ္ဆီမွာ ထားခဲ႕တယ္ သြားေပးေပးပါေပါ႕။
အဲဒီမွာ တကယ္ေတာ႕ က်ေနာ္က တကယ္သြားခ်င္တာက ရွမ္းျပည္ဘက္ကို သြားခ်င္တာဗ်၊ ေဒသခံလက္နက္ကိုင္တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႕ တြဲေနတဲ႕ ၄၀၁ ကိုသြားခ်င္တာ၊ အဲဒီဘက္မွာက လူအင္အားလည္း နည္းတယ္ေပါ႕။ ေက်ာင္းသား အင္အားလည္း နည္းေတာ႕ က်ေနာ္ ဦးတည္တာက ၄၀၁ ကုိပါ၊ ဒါေပမဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ၄၀၁ က အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ အဲဒါနဲ႕တကယ္တမ္း ထြက္ျဖစ္ေတာ႕ ေျမာက္ပိုင္းျဖစ္သြားတာေပါ႕။
က်ေနာ္နဲ႕ ဘိုဘိုနဲ႕ အတူတူ ထြက္ျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ လားရွိဳးကို ေရာက္တယ္။ မူဆယ္- တရုတ္ျပည္- ေရႊလီေပါ႕။ေရႊလီကေန ရင္က်န္ျမိဳ႕ေလးကို ေရာက္တယ္၊ အဲဒီကမွာ တညအိပ္ၿပီးေတာ႕မွ ဆက္ထြက္ျဖစ္တယ္။ တရုတ္ျပည္အပိုင္ထဲမွာ KIA မိသားစုေတြ ေနၾကတဲ႕ ရြာေလးေတြကို ျဖတ္ရတယ္။
ေနာက္ KIA ေဆးရံုရွိတဲ႕ ေနရာကိုျဖတ္တယ္၊ အဲဒီတုန္းက အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ေဆးရံုတက္ေနရတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ႕ ေပါင္မွာ ေဆးထိုးမွားၿပီး ေဆးက ခဲသြားတာ။ ခဲၿပီးေတာ႕ ျပည္တည္လွိႈက္စားၿပီး ၄ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ႕ ဆံုးသြားတယ္လို႕ ၾကားတယ္။
အဲဒီကေန ဆက္တက္ေတာ႕ နယ္ျခားေက်ာက္တိုင္ေလး ေက်ာ္လိုက္တာနဲ႕ KIA ဂိတ္ကို စေတြ႕ရတယ္။ ဆက္သြားေတာ႕ ေက်ာင္းသားတပ္ကို ေရာက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္႕ေက်ာင္းသားတပ္ကို ေရာက္တယ္ဆိုေတာ႕ ေပ်ာ္တာေပါ႕။ အဲဒါက ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လထဲမွာပါ။
အဲလိုေရာက္သြားတဲ႕အခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္သားတပ္ ABSDF ရဲ႕ ဥကၠ႒ က ေက်ာ္ေက်ာ္၊ အတြင္းေရးမွဴးက မ်ိဳး၀င္း၊ ဘ႑ာေရးမွဴးက ကိုေအာင္ၾကီး၊ ဦးစီးလႊမ္းမိုး၊ ဦးစီး လွေ႒း၊ ေနာက္ ဦးစီးေနဒြန္းေပါ႕။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေတြ႕ရတာက ကိုမ်ိဳး၀င္းပဲ။ သူက ျမိဳ႕ေပၚက အေျခအေနေတြကိုေမးၾကတယ္ေပါ႕ေလ။
ကိုမ်ိဳး၀င္းက ဆံပင္ထူထူ ေခါင္းၾကီးၾကီးနဲ႕ မ်က္ႏွာေပါက္ကလည္း ရႈသိုးသိုးမွိန္ေတေတနဲ႕ နားထင္ခ်ိဳင္႔ခ်ိဳင္႔ေပါ႕။
လူတေယာက္ကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ေျပာတာ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ သူ သိခ်င္တာကို သူေမးမယ္၊
သူေျပာခ်င္တာကို ေျပာမယ္၊ အဲေလာက္ပဲ စကားလည္း ့သိပ္အမ်ားၾကီး မေျပာဘူး။
အင္း …ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႕ေတာ႕ မတူတာ အမွန္ပဲ။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က က်ေနာ္ ေတာထဲမသြင္းခင္ ရန္ကုန္လာေသးတယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ျပံဳးျပံဳးနဲ႕ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ စကားကုိလည္း ေလးေလးနက္နက္ေျပာတယ္၊ ေလးလးနက္နက္ နားေထာင္ေပးတယ္။
ေျပာရရင္ေတာ႕ဗ်ာ ျမင္ျမင္ခ်င္း အကိုတေယာက္ကို အားကိုးခ်င္တဲ႕စိတ္၀င္လာတတ္တဲ႕ ပံုမ်ိဳးပါ။
က်ေနာ္တုိ႕က ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ ကိုေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္တို႕ကိုစိုးလင္းတို႕ထက္ အရင္ေတာထဲ ထြက္ခဲ႕တာကို၊ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို အရင္ျမင္ခဲဖူးၿပီးမွ ကိုမ်ိဳး၀င္းကို ျမင္ခဲ႕ရတာ။
အဲေတာ႕ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေတာ႕ ဗဟိုေကာ္မတီကုန္းမွာပဲ တရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနရေသးတယ္၊ စားတာေသာက္တာလည္း သူတုိ႕နဲ႕ အတူ ေရာစားခဲ႕ရေသးတယ္။
က်ေနာ္ စေရာက္တဲ႕အခ်ိန္တုန္းက ဗဟိုမွာ လူသိပ္မရွိဘူး၊ ေရွ႕တန္းေတြ ေရာက္ေနၾကလို႕ ရဲေမေတြလည္း သိပ္မရွိဘူး။ အကုန္လံုးလိုလိုက ေရွ႕တန္းေရာက္ေနၾကတယ္။
ဗဟိုမွာက ေကာ္မတီရံုးရွိမယ္၊ အတြင္းေရးမွဴးတဲတို႕ စစ္ရံုးတုိ႕၊ စခန္းမွဴးတဲတို႕ မိန္းကေလးေဆာင္တုိ႕ ရိကၡာထုတ္ရတဲ႕ ေနရာတို႕…ဒါေတြပဲ ရွိတယ္။ အဲတုန္းက ဗဟိုမွာက အဲေလာက္ပဲ။
က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း သင္တန္းတက္ဖို႕ရွိေတာ႕စခန္းမွဴးတဲနားက ဘားတိုက္ၾကီးနား ဆင္းေနၾကရတယ္။ ေလးငါးရက္ေလာက္ ထိေနာက္လူေတြကို ေစာင္႕ရတယ္။ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးနဲ႕ စစ္ကိုင္းဘက္က တက္လာတဲ႕ လူေတြကို ေစာင္႕ရတာေပါ႕။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ အပတ္စဥ္ (၅) သင္တန္းတက္ဖို႕ အတူရွိေနတာက ကိုညီညီေက်ာ္၊ကိုျမင္႔ေက်ာ္၊ ကိုရန္ရွင္း၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုသန္းထြန္းစိုး တို႕ေပါ႕ အဲဒီမွာ သင္တန္းတက္ဖို႕ ေစာင္႔ရင္းနဲ႕ လူကလည္း ၂၀ ေလာက္ျဖစ္လာတယ္။
အဲလို ေစာင္႔ရင္းနဲ႕မွ တပ္အေၾကာင္းကုိနည္းနည္း သိလာရတယ္၊ စားစရာမရွိဘူးေပါ႕၊ မွ်င္ငါးပိေလးနဲ႕ ဟိုအရြက္ ဒီအရြက္ေလးေတြ ရွာၿပီးေတာ႕ စားရတာမ်ိဳးေပါ႕ ၊ ရဲေဘာ္၊ ရဲေမေတြက အစားဆင္းရဲတယ္။ ေသခ်ာ က်က်နန ရိကၡာျဖည္႔ေ၀တယ္ဆုိတဲ႕ စနစ္ မေတြ႕ရဘူး။
ရဲေဘာ္၊ ရဲေမေတြနဲ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းတုိ႕လို တာ၀န္ခံေတြ အစားအေသာက္ေတြကလည္း ကြာတယ္။ အေနအထားေတြလည္း ကြာတယ္။ ခရိုင္မွဴးေတြဘာေတြလည္း
တရုတ္ျပည္ထဲသြားၿပီး ပိုက္ဆံသံုးၾကတာ သံုးနိုင္တာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္၊ ရဲေဘာ္ရဲေမေတြလက္ထဲမွာ တျပားမွ မရွိဘူး၊ စားစရာလည္း တကယ္ကို မရွိခဲ႕ဘူး။
ဒါမ်ိဳးေတြအျပင္ ရန္ကုန္မႏၱေလးကလာတဲ႕ သူေတြအေနနဲ႕ ဒီထဲမွာ အရမ္းၾကီး တပ္ပံုစံ ဖိစီးတာကို မၾကိဳက္ၾကဘူး။ ဒီမိုကေရစီ ေက်ာင္းသားတပ္လို႕ ေျပာတဲ႕အတိုင္း လြပ္လပ္ခြင္႔ရွိေစခ်ငတယ္။ ေျပာခြင္႔ရွိေစခ်င္တယ္။
လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနေတာ႕ တပ္ပံုစံသြားရမွာ မွန္ေပမဲ႕ တကယ္႕တေသြးတသံတမိန္႕ပံုဆံမ်ိဳးေတြ သြားေနတယ္လို႕ျမင္တယ္။
အဲဒီကတည္းက သင္တန္းဆရာတေယာက္က သူ တက္လာတာကို သတိမဆြဲလို႕ ဆုိၿပီး ပဲခူးကိုတင္ေ႒းဆိုတဲ႕ တေယာက္ကို ပါးရိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ အားလံုး…ျမင္ေနရေတာ႕ စိတ္မေကာင္းဘူး၊ စိတ္လည္း တိုၾကတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြေပါ႕။
ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႕ မေရာက္ခင္မွာပဲ ျမတ္ကိုကို ဆိုတဲ႕ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို အာသံကုန္းမွာ သတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ အာသံကုန္းကို အခ်ိဳ႕ရဲေမေတြက အာသံကုန္းလို႕ မေခၚၾကေတာ႕ဘူး ျမတ္ကို ကုန္းလို႕ ေခၚၾကတယ္။
က်ေနာ္က ဘာျဖစ္လုိ႕လဲလို႕ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေမးၾကည္႔ေတာ႕…က်ေနာ္တုိ႕ မေရာက္ခင္ လပိုင္းတုန္းကပဲ ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီးေတာ႕ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို သတ္ပစ္လိုက္တယ္တဲ႕။ျမတ္ကိုကိုက ေရဆင္းတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားတဲ႕။
အဲဒါမ်ိဳးေတြလည္း ၾကားရေတာ႕ စိတ္မေကာင္းဘူး။ စိတ္ထဲမွာလည္း တမ်ိဳးခ်ည္းျဖစ္တယ္။
တေသြးတသံတမိန္႕သြားတယ္၊ လြတ္လပ္မႈ မရွိဘူး၊ ဒီမိုကေရစီ မရွိဘူး၊ အထက္နဲ႕ေအာက္ အစားအေသာက္ေတြ အေနအထားေတြ ကြာၾကတယ္။ ဒါေတြက ဒီမိုကေရစီတပ္လို႕ ေျပာရင္ မျဖစ္သင္႕ဘူးလို႕ က်ေနာ္ျမင္တယ္ေလ။
ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ဒီလို လက္လြတ္စပယ္သတ္လိုက္တယ္ဆိုတာကိုလည္း လက္ခံလို႕ မရၾကဘူး။
အဲဒီမွာ အပတ္စဥ္(၅) သင္တန္းက ၁၉၈၉ခုႏွစ္ေအာက္တိုဘာလထဲမွာစဖြင္႔ၿပီ။ သင္တန္း ဆိုတာကလည္း ထံုးစံအတိုင္းေပါ႕ မနက္ ပီတီေျပးေပါ႕။ အစားဆင္းရဲ အေနဆင္းရဲနဲ႕ အရမ္းေအးတဲ႕ အခ်ိန္ေတြေရာက္လာေတာ႕လည္း ေတာ္လွန္ေရးဆိုတဲ႕ စိတ္နဲ႕ လုပ္ခဲ႕ၾကတာပါပဲ။
သင္တန္းတက္လို႕ လပိုင္းေလာက္ပဲ ၾကာတယ္၊ အဲဒီသင္တန္းမွာလည္း ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းတို႕ဘာတုိ႕က လူေမြးတယ္ဗ်။ သန္းေဇာ္တုိ႕ ဘာတို႕ကို ေခၚေခၚေတြ႕တယ္ လူေမြးတယ္။အဲဒါေတြကိုလည္း သင္တန္းသားေတြက မၾကိဳက္ခဲ႕ၾကဘူး။
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တုိ႕ေတြက လူငယ္ေတြပါပဲ၊ က်ေနာ္႕အသက္ ၂၁ ႏွစ္ေလာက္နဲ႕ ေတာထဲေရာက္သြားတာကို၊ အဲဒီအရြယ္ဆိုေတာ႕ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႕လည္း မေတြးႏိုင္ဘူး၊ ႏိုင္ငံေရးကိုလည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႕မသိဘူး၊ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ အားလံုးက တိုင္းျပည္အတြက္ ဒီမိုကေရစီအတြက္ဆိုၿပီး ေတာထဲကို ထြက္ခဲ႕ၾကတာေတာ႕ အမွန္ဘဲေလ။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
No comments:
Post a Comment