by Ko Oo on Friday, October 5, 2012 at 5:35pm ·
"မဲဂလာေခ်ာင္းကုိလြမ္းေနဆဲပါ"
ကုိကုိဦး(တပ္ရင္း-၁၀၂)၊ ေအာက္တုိဘာလ(၅)ရပ္ေန႔၊
က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ဆုံးထြက္ခဲ့တဲ့ျမိဳ႔ကေလးမွာ သရက္ေခ်ာင္း(ရွက္ခေလာင္း)လုိ႔ထင္ပါတယ္၊
ေတာတြင္းခရီးၾကမ္းကုိ ေလွ်ာက္ရေတာ့မွာမုိ႔ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ရွိခဲ့ၾကသလားလုိ႔ ျပန္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့လည္း အားလုံးသူလုိကုိယ္လုိပင္၊ စင္ၾကယ္ဖိနပ္၊ ကြင္းထုိးဖိနပ္မ်ားနဲ႔သာ ျဖစ္ သလုိစခန္းသြားၾကသူမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကတယ္၊ နည္းနည္းပါးပါး ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသူမ်ားသာ သြားတုိက္ေဆး၊သြားပြတ္တံမ်ားပါလာၾကတယ္၊
က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေတာတြင္းကုိ ဦးေဆာင္ေခၚသြားေပးမဲ့သူမ်ားကေတာ့ ျမန္မာျပည္ေတာင္ပုိင္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ခရုိင္ေကာ္မီတီ၀င္ ကုိတင္ထြန္းနဲ႔ဦးရွိန္ တုိ႔အဖြဲ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္၊
လမ္းမွာႏွစ္ဖြဲ႔ခြဲျပီးသြားၾကရတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔မွာ ထား၀ယ္ျမိဳ႔လုပ္ရွားမႈကုိ ဗြီဒီယုိသတင္း မွတ္တန္းလာယူတဲ့ ထုိင္းတီဗြီခ်ယ္နယ္(၃)က သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္လည္းပါလာတယ္၊ သူကထား၀ယ္လူမ်ဳိး ထုိင္းႏိုင္ငံသားျဖစ္လုိ႔ ထား၀ယ္သားေတြနဲ႔ေရာေႏွာျပီးသတင္းကုိ အရဲစြန္႔ လာယူတာျဖစ္တယ္၊ အာဏာသိမ္းျပီး စစ္တပ္ကလူေတြကုိ လုိက္လံဖမ္းဆီးမဲ့သူေတြအထဲမွာ အဲဒီကုိေမာင္ေမာင္လုိ႔ေခၚတဲ့ သတင္းေထာက္လဲပါေနတာမုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ေတြ ေတာထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေျပးလႊားလုိက္ရတယ္၊ ေနာက္ဆုံးက်ေနာ္တုိ႔ အဖြဲ႔ကုိ ပင္လယ္ရြာတရြာအေရာက္ မွာစက္ေလွတစ္စင္းနဲ႔ တင္ေပးလုိက္တယ္၊ ရေနာင္းကုိေရာက္ေအာင္ တရက္သာသာမွ်ေမာင္း လုိက္ရတယ္၊ ေလွကငယ္ငယ္ လူကအျပည့္မုိ႔ လႈိင္းေလွလြတ္ခဲ့တာကုိပဲ ကံေကာင္းလွျပီ၊
မုိးေတြကလည္း တအားရြာေနေတာ့ မုိးထဲေရထဲတရႊဲရြဲနဲ႔ ရေနာင္းျမိဳ႔ကုိေရာက္ခဲ့ၾကတယ္၊
ေနာက္ေန႔မွာ ဘတ္စ္ကားစီးျပီး ဘန္ေကာက္ကုိေရာက္ခဲ့ၾကတယ္၊ ထုိင္းတီဗြီခ်ယ္နယ္(၃) မွာ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ျပီး ေနာက္တေန႔မွာပဲ သတင္းဌါနကားနဲ႔ပင္ မဲေဆာက္ကုိေရာက္ခဲ့ၾကတယ္၊
မဲေဆာက္က ကုိေက်ာက္ခဲအိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ လူစုံတက္စုံကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္၊ ကုိ၀င္မုိး၊ ကုိေအာင္ႏိုင္၊ သာယာ၀တီသား ကုိေဂ်ာ္လီထြန္းတုိ႔နဲ႔အတူ မင္းသားသီဟတင္စုိးႏွင့္ ညီေတာ္ ေမာင္၀႑တင္စုိးတုိ႔ကုိပါေတြ႔လုိက္ရတယ္၊ တေယာက္တကြဲစီလာၾကေပမဲ့ အခုလုိျပန္ဆုံၾက ေတာ့လည္း အားလုံး၀မ္းပန္းတသာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္၊
ေနာက္ေန႔ ေသ့ေဘာဘုိးစခန္းကုိ အားလုံးေရာက္ခဲ့ၾကတယ္၊ ရက္အနည္းငယ္ေစာေရာက္ ေနၾကတဲ့ တကၠသုိလ္ဆရာလွေအာင္တုိ႔တဲမွာ အတူေနထုိင္ခဲ့ၾကတယ္၊ သုံးေထာင္ေက်ာ္ရွိတဲ့ လူအုပ္ၾကီးကုိ ရြာထဲကအိမ္ေတြမွာ လုိက္လံေနရခ်ထားရေပးတာမုိ႔ အိမ္တုိင္းလုိလုိပင္ ျပြတ္သိပ္လုိ႔ေနပါတယ္၊ စားေရးေသာက္ေရးကုိ ရြာသူရြာသားမ်ားက အလွည့္က်လုပ္အား ေပးသလုိ ေတာခုိေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း တတ္ႏိုင္သည့္ဖက္ကလုပ္အားေပးရင္း အဆင္ ေျပေျပျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္၊ မုိးျဗဲဒယ္အုိးျဖင့္ တစ္အုိးျပီးတစ္အုိး ခ်က္ေနသည့္ထမင္းအုိးက လည္း မနက္မုိးလင္းကေန မုိးခ်ဳပ္အထိ ျပတ္သည္လုိ႔မရွိေအာင္ပင္၊ အရင့္အရင္က အလြန္ေပါမ်ားစြာ ရွိေနတဲ့ သင္းေဘာသီးေတြကလည္း ကုန္လုိ႔နီးပါးျဖစ္လုိ႔ ဌက္ေပ်ာဖူး၊ ဌက္ေပ်ာပင္ ေတြဘက္ ကုိ တဖန္လွည့္ၾကရတယ္၊ ကရင္ရြာလူၾကီးေတြကပါ ၾကာလာတဲ့အမွ် မိမိတုိ႔အတြက္ စီမခန္႔ခြဲံ ေရးလုပ္ေပးရသည္မွာ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးျဖစ္လာရျပီမုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ စခန္းေကာ္မီတီတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာေရးကုိ စတင္ၾကိဳးစားရပါေတာ့တယ္၊
ေအာက္တုိလာ(၃)ရက္ေန႔မွာ ေကအင္ယူဥကၠဌဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမ ေသ့ေဘာဘုိးစခန္းကုိ လာေရာက္ မည္ျဖစ္သည့္အတြက္ စခန္းေကာ္မီတီဖြဲ႔စည္းေရးကုိ အဆုိပါအခန္းအနားျပီးမွ လုပ္ၾကရန္ျဖစ္ လာခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီမတုိင္ခင္က ဗြီအုိေအကုိေအာင္ႏိုင္က ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ျပီး ေကာ္မီတီငယ္ တစ္ခု ဖြဲ႔စည္းထားခဲ့ေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္းအသက္မ၀င္ခဲ့၊ ေတာ္လွန္ေရးဆန္ဆန္ စခန္း ေကာ္မီတီတစ္ခုျဖစ္လာေရးကုိ အားလုံးက လုိလားေနၾကတဲ့့အတြက္ စခန္းေကာ္မီတီဖြဲ႔စည္းဖုိ႔ ျဖစ္လာရတာျဖစ္ပါတယ္၊
ဥကၠဌဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမနဲ႔တကြ ေကအင္ယူေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ေတြ႔ဆုံပြဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔အေမာင္ေက်ာင္း သားမ်ားရဲ႔ အံ့မခန္းဘြယ္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့တင္ျပခ်က္ေတြကလည္း ေနာက္ပုိင္းမွာ ျပန္ေျပာစရာေတြ ျဖစ္လာရတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္ ကုိ၀င္မုိး၊ ကုိလွမ်ဳိးေနာင္(၈၈ မ်ဳိးဆက္)တုိ႔က သီးျခားစခန္း (separate camp) ထူေထာင္ေပးဖုိ႔ေတာင္းဆုိၾကတယ္၊ တဖက္နဲ႔တဖက္ အထင္ေတြလြဲၾကရ တယ္၊ လြဲလည္းလြဲစရာေတြပါ၊ မိမိတုိ႔အေမာင္ေက်ာင္းသားေတြက စစ္သင္တန္းေတာင္ မတက္ရေသးပဲနဲ႔ ဘယ္သူၾသဇာမွ ခံမွာမဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့ ဇာတိနမိတ္ေတြျပေတာ့ အဖုိးကရင္ ေတြကလည္း အမ်က္ထြက္စရာပင္၊ ဒီအျပင္ ကုိလွမ်ဳိးေနာင္(၈၈)ကလည္း မစားရ၀ခမန္း ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘယ္လုိအကူအညီေတြ ဘယ္လုိဘယ္ညာလာလိမ့္မယ္ ဆုိျပန္ေတာ့လည္း ေတာ္လွန္ေရးကုိ အႏွစ္(၄၀)လုပ္လာျပီးတဲ့ အဖုိးကရင္ေတြချမာ က်ေနာ္တုိ႔အေမာင္ေက်ာင္း သားေတြကုိ စိတ္ဆုိးရလည္းခက္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးကုိအခုမွ ကၾကီးကစရမဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ စိတ္ထဲမွာၾကိတ္ျပီးရယ္ေနေလာက္ပါတယ္၊
ေနာက္ေသေသခ်ာခ်ာ က်ေနာ္တုိ႔ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့၊ အခုေရာက္လာတဲ့က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ပညာေတာင္မသင္ရေသးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အိမ္ရွင္အျဖစ္လက္ခံထားတဲ့ ေကအင္ယူ နယ္ေျမထဲမွာ ကာလတခုအထိ ေတာ္လွန္ေရးခရီးကုိ ဆက္ရလိမ့္မယ္ဆုိတာ ျငင္းလုိ႔မရ ႏုိင္ပါဘူး၊ က်ေနာ္တုိ႔ေတာင္းတဲ့ သီးျခားစခန္းဆုိတာကလည္း မိမိတုိ႔အခ်င္းခ်င္းျပန္လည္ စီမံခန္႔ခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသာျဖစ္ပါတယ္လုိ႔၊ ေနာက္ပုိင္းေကအင္ယူလူၾကီးမ်ားႏွင့္ နားလည္မႈ ေကာင္းေကာင္းျပန္ရခဲ့ပါတယ္၊ စခန္းေကာ္မီတီျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အစည္းအေ၀း အၾကိမ္ၾကိမ္ေခၚ၊ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကျပီးမွေနာက္ဆုံး ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆုိင္ရာေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမုိကရက္တစ္တပ္ဦး (All Burma Students’ Democratic Front) ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္၊ အစကနဦးက Students’ Democratic Front ျဖစ္ေနျပီးမွာ က်ဴတာကုိလွေအာင္(ကြယ္လြန္) က ဗကသ (All Burma Federation Students Union) နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ေလးျဖစ္ေအာင္ အေရွ႔မွာ All Burma ကုိထပ္ျဖည့္ေပးဖုိ႔အဆုိကုိ အားလုံးကလက္ခံခဲ့ၾကလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္၊
ေကာ္မီတီကုိ ကုိးဦးထားရွိခဲ့ျပီး က်ေနာ္က ေကာ္မီတီဥကၠဌ၊ ဆရာဦးယုႏြယ္က ဒုဥကၠဌ၊ ကုိလွေအာင္က အေထြေထြအတြင္းေရးမႈးအျဖစ္နဲ႔ စခန္းေကာ္မီတီကုိတာ၀န္ယူခဲ့ၾကတယ္၊
ဦးယုႏြယ္က ဖြဲ႔စည္းျပီးမၾကာခင္မွာပဲ ဖါးအံဘက္ကပါလာေသာ သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔အတူ ၀မ္းခါ စခန္းကုိ ေျပာင္းေရႊ႔သြားခဲ့ၾကတယ္၊ အဲဒီတုန္းက လူေပါင္းသုံးေထာင္ေလာက္၏ အေထြေထြ ျပႆနာမ်ား၊ အခက္အခဲေပါင္းစုံကုိ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ေျဖရွင္းေပးေနရတယ္၊ စည္းကမ္းထိမ္းသိမ္း ေရးေကာ္မီတီ ကုိဖုန္းကုိနဲ႔အေပါင္းအပါ လူၾကမ္းမင္းသားတစ္စုရဲ႔ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ မီးမီး(ဂႏၵာ၀င္မီး-ၾသဇီ) အထုိးအၾကိတ္ခံလုိက္ရတဲ့ ျပႆနာကစျပီး က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေကအင္ယူက သီးျခားေနရာခ်ေပးဖုိ႔ အျမန္ဆုံးျဖစ္လာရတယ္၊ နဂုိကအစီ အစဥ္ရွိေပမဲ့ ျပႆနာေတြက တစ္ခုျပီးတစ္ခုျဖစ္လာေတာ့ ရြာနဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အျမန္ဆုံးေနရာခ်ေပး မယ္လုိ႔ ရြာလူၾကီးဖူးေလာခြါးမွ က်ေနာ္တုိ႔ကုိေခၚေျပာလာပါတယ္၊
ေနာက္တစ္ေန႔ က်ေနာ္နဲ႔ကုိ၀င္းထြန္း(ၾသဇီ) တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကရင္လမ္းျပတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ စခန္းသစ္တည္ေဆာက္မည့္ေနရာကုိ သြားေရာက္ၾကည့္ဖုိ႔သြားၾကတယ္၊ တလမ္းလုံး ဒူးေခါင္း ေလာက္ရွိတဲ့ ဗြက္ေတြကုိတုိးျပီးသြားရတယ္၊ အျပန္မွာ အလြန္ေမာပန္းေနတာမုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ မဲဂလာေခ်ာင္းေဘးမွာရွိ ေတာအရက္ဆုိင္ေလးကုိ၀င္ျပီး အခ်မ္းေျဖခဲ့ၾကရတယ္၊
အဲဒီတဲငယ္ေလးကေတာ့ ေနာင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေသ့ေဘာဘုိး စခန္းသားေတြ ေတြ႔တုိင္းရင္ခုန္ ေစတဲ့ မဲဂလာေခ်ာင္းစပ္က ေသာက္ေတာ္မူတဲေလးျဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ ေကာက္ညွင္းနဲ႔ခ်က္တဲ့ ေတာအရက္ရန႔ံေလးကလည္း လာသမွ်အေမာင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဆြဲေဆာင္ေနမွာကုိ ေတာ့ ေဗဒင္ဆရာကုိပင္ေမးစရာမလုိေတာ့ပါ၊ ေနာက္ေတာ့ မဲဂလာေခ်ာင္းနဲ႔ အဆုိပါ ေသာက္ေတာ္မူတဲေလးကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေသ့ေဘာဘုိး စခန္းသူစခန္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မခြဲႏိုင္မခြါရက္ျဖစ္လာရတဲ့အထိ သံေယာဇဥ္တြယ္လာခဲ့ၾကတယ္၊
စခန္းမွာျပႆနာေပါင္းစုံရွိေပမဲ့ အေတာ္ေလးကုိေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ ေျပာလုိရႏိုင္ပါတယ္၊ စခန္းထဲမွာေနထုိင္စဥ္ ဖုန္းကုိရဲ႔ ျပႆနာဟာ အျမဲလုိလုိေခါင္းခဲရတဲ့ ျပႆနာေတြဆုိေပမဲ့ ဘယ္သူ႔ကမွ လက္မေလွ်ာ့ခဲ့ၾကဘူး၊ တကယ္ဆုိရင္ ဖုန္းကုိဟာေကအင္ယူကုိ အတင္း၀င္လုံး ျပီး သူရဲ႔ အာဏာကုိ တည္ေဆာက္ေနသူတစ္ေယာက္ပဲဆုိတာ လုံး၀သိလုိက္တယ္၊ သူလုိလူ မ်ဳိးလက္ထဲ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြေပးလုိက္ရင္ စခန္းထဲကလူေတြ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ျပီး ဘ၀ပ်က္ ႏိုင္တယ္ဆုိတာ သူ႔ရဲ႔လုပ္ရပ္ေတြက သက္ေသျပေနပါတယ္၊ ေနာက္ပုိင္း စခန္းေကာ္မီတီ
အစည္းအေ၀းေတြမွာ သူရဲ႔လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြကုိ ေကာ္မီတီအမ်ားစုအားနဲ႔ အကန္႔အသတ္ေလး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူခဲ့ရတယ္၊ ဒီေန႔အျမင္နဲ႔ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ဖုန္းကုိဟာ ေျမာက္ပုိင္းကခ်င္ ေဒသက မ်ဳိး၀င္းလုိစိတ္ဓါတ္ ခပ္ဆင္ဆင္ရွိသူတစ္ေယာက္လုိ႔ က်ေနာ္ယူဆမိပါတယ္၊ စခန္းေကာ္မီတီေတြကလည္းဲ ဖုန္းကုိလုိလူတေယာက္ကုိ မည္သူကမွ် ေၾကာက္ျပီးဦးစားေပး ခဲ့တာေတြ မလုပ္ခဲ့ၾကပါ၊ ေနာက္ဆုံး သူရဲ႔အာဏာကုိ တည္ေဆာက္လုိ႔ မရေတာ့ ဖုန္းကုိဟာ အလင္းျပန္၀င္သြားခဲ့တယ္၊ သူစခန္းထဲမွာ ဗုိလ္ၾကခဲ့တာေတြကုိ ခံခဲ့ရသူေတြကလည္း သူ႔ကုိ အလြတ္မေပးခဲ့။ ဖုန္းကုိဟာျပည္တြင္းျပန္မ၀င္ခင္ မဲေဆာက္မွာ ရဲေဘာ္ေမာင္ခန္႔(ကြယ္လြယ္) ရဲ႔လက္ခ်က္နဲ႔ ေခါင္းကြဲေအာင္အရုိက္ခံလုိက္ရေသးတယ္၊
သီေပါစခန္းဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ရာစခန္းေလးတစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္၊ မဲဂလာေခ်ာင္း က စခန္းကုိရစ္ပတ္စီးဆင္းေနေတာ့ ေကာက္ေရသုံးေရအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးအဆင္ေျပ ေျပျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္၊ အမ်ဳိးသမီးဘားတုိက္ကုိ မာလာေဆာင္အမွတ္နဲ႔ ဂစ္တာလာေရာက္တီးသူ ေတြညစဥ္စည္လုိပါပဲ၊ ညေနေစာင္း လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ ေဘထုတ္ထဲကရထားတဲ့ အေကာင္းတကာအေကာင္းဆုံး အင္းက်ီေလးေတြကုိ၀တ္ျပီး မာလာေဆာင္ေရွ႔မွာ ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသူေတြက မနည္းလွပါ၊ သူမ်ားေတြကုိ ဟန္ေရးတျပျပ လုပ္လုိ႔မရ ေတာ့ က်ေနာ္လည္းပဲ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့သူေလးေတြကုိ ၾကိတ္ပုိးခဲ့ရတာကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အတိတ္ဘ၀က ေပ်ာ္ရႊင္စရာေလးေတြပါ၊ (၁၆)ႏွစ္တရက္ေရာ့ မာလာေဆာင္သူေလးေတြ ကလည္း ေခသူမဟုတ္ၾက၊ အစ္ကုိကာလသားေတြကုိ သမင္လည္ျပန္လုပ္ရတာလဲအေမာ၊
တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ အီစီကလီလုပ္ရင္း ေပ်ာ္ေနၾကသူေတြရွိသလုိ လက္ေတြ႔ဆန္တဲ့
အခ်စ္ကုိဦးစားေပးသူမ်ားကလည္း ခ်ိန္းေတြ႔ရင္ ညားခဲ့တာေတြလည္းရွိခဲ့ၾကပါတယ္၊ ဒီလုိနဲ႔ပဲ
အလြန္ဆုိး၀ါးတဲ့ ဌက္ဖ်ားေတာ့မွာ အလြန္ႏွစ္လုိဘြယ္ေကာင္းတဲ့ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုေပၚ လာခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိရပါမယ္၊
ေရခ်ဳိးရင္ေတာ မိန္းကေလးေတြက ေရသာဘက္ကေရခ်ဳိးလုိ႔ လပ္ပိတ္မယ္ဆုိျပီး သူတုိ႔ အထက္ကုိသြားျပီး ေရသြားခ်ဳိးတဲ့ သူေတြကလည္းရွိေသး၊ တကယ္ဆုိရင္ ဒီေခ်ာင္းရုိး တေလွ်ာက္မွာ ရြာသား က်ားမမ်ားစြာ ခ်ဳိးခဲ့ၾကျပီးသားျဖစ္ပါတယ္တယ္၊ အဲဒီလုိအစြဲအလန္း အယူအဆရွိသူေတြကုိလည္း တခါတရံမွာ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္၊ တကယ္ဆုိရင္ ေတာခုိလာၾက သူေတြအထဲမွာ ခုိးဆုိးတတ္သူေတြအစ ရဟန္းေတာ္ေတြအထိ ပါခဲ့ၾကတာမုိ႔ စရုိက္ေပါင္းစုံကုိ တျပိဳင္နက္ ေပါင္းဖက္ေပးလုိက္ရသလုိျဖစ္ေတာ့ လူမႈျပႆနာေပါင္းစုံ ျဖစ္လာရွိလာရပါတယ္၊
စခန္းလုံးေက်ာ္ နာမယ္ေတြကလည္းမနည္းပါဘူး၊ ဦးမ်ဳိးခ်စ္၊ တင္ေမာင္ဆန္း၊ စုိးမုိးဦး၊ ဒႆထြန္းထြန္း၊ ဂမ္ဒူးဇာဇာ၊ ရင္ျငိမ္း၀င္းေရႊ စသည္ျဖင့္ရွိၾကျပီး ဇတ္လမ္းကုိယ္စီ စရုိက္ ကုိယ္စီနဲ႔ နာမယ္တြင္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဇာဇာကုိယ္ေတာ့ အာလုံးကလန္႔ၾကတယ္၊ အျခားေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ သူမူးလာလွ်င္ သူစိမ္ေခၚသည့္စကားလုံးကုိ ေၾကာက္တဲ့အတြက္ျဖစ္ပါတယ္၊
‘ဟဲ့နင္တုိ႔ကငါ့ေလာက္သတၱိရွိလုိ႔လား” လုိ႔ သူစိမ္ေခၚျပီဆုိရင္ အားလုံးကရယ္ေမာၾကရတယ္၊
ဘားတုိက္ေတြက နာမည္ေပါင္းစုံနဲ႔ပဲ၊ ကုိ၀င္းေရြတုိ႔ရဲ႔ ရင္းျငိမ္တပ္ခြဲ ေအာင္လင္းတုိ႔ရဲ႔မုဒုံတပ္ခြဲ၊ ဦးမ်ဳိးခ်စ္တုိ႔ရဲ႔ေမာ္လျမဳင္တပ္ခြဲ စသည္ျဖစ္ေခၚၾကေျပာၾကျပီး က်ေနာ္ေနတဲ့ ဘားတုိက္ကေတာ့ နာမည္အဆုိးဆုံး ရခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္၊ သူတုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔ဘားတုိက္ကုိ ဘစတပ္ခြဲလုိ႔ ေခၚၾကေျပာၾကတယ္၊ ဘစတပ္ခြဲျဖစ္ရတာကေတာ့ ဆင္စားျမက္ကုိမွီ၀ဲလုိ႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ အအိပ္ၾကီးအအိပ္ထူ သူေတြကမ်ားေတာ့ အျခားေသာတပ္ခြဲေတြ ထမင္းစားျပီးေလာက္မွ က်ေနာ္တုိ႔ဘားတုိက္က ထမင္းခ်က္ဖုိ႔ မီးေမႊးတုန္းျဖစ္တတ္လုိ႔ အဲဒီလုိ နာမည္ကင္ပြန္းအတပ္ ခံရတာပါ၊ ဆင္စားျမက္ကုိေတာ့ စခန္းကလူတစ္ခ်ဳိ႔ မွီ၀ဲၾကတာမုိ႔ ညေနေစာင္းဆုိလွ်င္ တ၀ါး၀ါး ရယ္သံနဲ႔အတူ ေနရာတခ်ဳိ႔မွာ ဆင္စားျမက္ရနံ့သင္းသင္းေလးကုိ ရတတ္ပါတယ္၊ အဲဒီကစလုိ႔ “ေတာ္လွန္ေရး မုခ်ေအာင္ရမည္” ေၾကြးေက်ာ္သံဆုိတာကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကုိေခတ္ စားသြားခဲ့တယ္၊ ေနာက္ပုိင္း ကရင္ေတြဆင္ကုိေကြ်းတဲ့ ဆင္စားမ်က္ကုိ အေမာင္ေက်ာင္းသား ေတြ ဘာေၾကာင့္ၾကိဳက္ၾကသလဲဆုိတာကုိ ကရင္ေတြလည္းသိသြားခဲ့ရတယ္၊
စရုိက္ေပါင္းစုံပါတဲ့ လူေတြကုိ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဦး တစ္ခုအျဖစ္တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ရာ လြယ္ကူတဲ့ကိစၥေတာ့မဟုတ္ပါ၊ ေလာေလာဆယ္စား၀တ္ေနေရး၊ က်န္းမာေရးကိစၥေတြကုိ သာေန႔တဒူ၀ေျဖရွင္းေနရျပီး လက္နက္ရရွိေအာင္ကုိလည္းတဖက္တလမ္းမွၾကိဳးစားေနရတယ္၊
စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ႏိုင္ငံတကာအမ္ဂ်ီအုိမ်ားအတူ ဦးတင္ျမင့္ဦး(ဦးသန္႔၏သားမက္)၊ ဦးစုိင္းထြန္း၊ ဦးေမြးၾကိဳင္တုိ႔လုိ ျမန္မာ့အမ္ဂ်ီအုိမ်ားကလည္း လာေရာက္ကူညီခဲ့ၾကသည္၊
ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးအတြက္ကုိမူ အဲသည္တုန္းက ဘုိစကားေျပာတတ္ သူေတြျဖစ္တဲ့ ကုိ၀င္မုိး၊ ကုိရဲျမင့္၊ ကုိအက္(စ္)ေအာင္လြင္တုိ႔ကုိ အားကုိးခဲ့ရပါတယ္၊
ဒီလုိနဲ႔ “ခ်ဴးအလုိင္ပုိင္မဲေဆာက္” ေခတ္ကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္၊ စခန္းမွ ခုႏွစ္မုိင္ရွစ္မုိင္မွ်သာေ၀းတဲ့ မဲေဆာက္ကုိကားနဲ႔သြားရင္ လမ္းခုလတ္မွာရွိတဲ့ ထုိင္းနယ္ျခားေစာင့္ဂိတ္ကုိ ျဖတ္သြားရတယ္၊
ရဲကအနည္းငယ္ေမးျမန္းျပီး အလြယ္တကူသြားခြင့္ေပးတဲ့ေခတ္ျဖစ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ရဲက ေမးရင္ ေျဖႏိုင္ေအာင္ ထုိင္းစကားအနည္းငယ္ကုိ တတ္တဲ့သူေတြဆီက သင္ယူထားရတယ္၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း “ပုိင္ႏိုင္” ဘယ္သြားမလဲလုိ႔ ေမးရင္ “ပုိင္မဲေဆာက္” မဲေဆာက္ကုိသြားမယ္လုိ႔သာ ေခါင္းထဲမွာစြဲေနပါတယ္၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထုိင္းရဲက တခါတရံမင္းဘယ္သြားမလဲလုိ႔ မေမးပဲ “ခ်ဴးအလုိင္”နာမည္ဘယ္လုိေခၚပါသလဲလုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ ကေဘာက္ထိကေဘာက္ခ်ာျဖစ္ျပီး့ အလြတ္က်က္ထားတဲ့ “ပုိင္မဲေဆာက္” မဲေဆာက္ကုိသြားမယ္လုိ႔ ျပန္ေျဖေတာ့ ထုိင္းရဲေတြက ျပဳံးစိစိျဖစ္သြားတဲ့အထိ က်ေနာ္တုိ႔ တေခတ္ဆန္းခဲ့ၾကတယ္၊
တေန႔က်ေတာ့ မယ္ေတာ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ရွိေနၾကတဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ထုိင္းက ရဲကားေတြနဲ႔ လာပုိ႔ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာ္လီခ်ဳိင္းဂိတ္ကုိသြားျပီးၾကိဳၾကရတယ္၊ စခန္းထဲကုိလာ
ခ်င္တဲ့သူမ်ားရွိသလုိ မ၀င္ခ်င္သူမ်ားလည္းရွိတာမုိ႔ ဂိတ္မွာေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေလးကုိေျပာ ၾကဆုိၾကရတယ္၊ ေနာက္ပုိင္း အားလုံးလုိုလို စခန္းအတြင္းသုိ႔ ၀င္လာခဲ့ၾကျပီး ေမာကဲဘက္အ ျခမ္းမွာ ဘားတုိက္ေတြကုိေဆာက္ျပီးေနၾကတယ္၊ ေနာက္ပုိင္း ရင္း(၂)ျဖစ္လာခဲ့တယ္၊
တေန႔က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းထဲက မဆလတပ္ထြက္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္မ်ဳိးျမင့္ႏိုင္(ခ) ေမာင္ပိန္ကုိ ကရင္တပ္ကဖမ္းသြားတယ္လုိ႔ သတင္းၾကားေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ညၾကီးမင္းၾကီး သူကုိခ်ဳပ္ထားရာ မူဆလင္တပ္ရွိရာကုိ အပူတျပင္းသြားၾကရတယ္၊ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ သူ႔ကုိက်ေနာ္တုိ႔ ျပန္ေခၚလာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္၊ အလြန္အႏၱရယ္မ်ားေသာ ေတာ္လွန္နယ္ေျမ၏ အစပထမ အရသာ ကုိက်ေနာ္တုိ႔ စတင္ေတြ႔ထိ သိရွိၾကရျပီ၊ အားလုံးကုိလည္း အေနအထုိင္ တတ္ဖုိ႔ ဆင္ဆင္ခ်င္ခင္ေနၾကဖုိ႔ ေျပာၾကရတယ္၊
ေရာက္ကာစမွာ လုံး၀မတည္ျငိမ္သလုိ အတုိ႔အေထာင္ေတြကလည္း အလြန္မ်ားလွပါတယ္၊ တေယာက္ေယာက္ကုိ မေက်နပ္ရင္ ေခ်ာက္တြန္းတတ္ေသာ အေတြးအေခၚအားနည္းတဲ့ လူတန္းစားေတြကလည္းရွိေနေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆုံး လူတစ္ဦးစီ၏စရုိက္သဘာ၀ကုိ ရသမွ် အခ်ိန္ေလးမွာပင္ ေလ့လာရ မွတ္သားရတယ္၊ စာတတ္ေပတတ္ ပညာတတ္ေတြပါသလုိ ဘာကုိဘာမွမသိတဲ့ ပညာနည္း ေက်းလက္ေတာသူေတာင္သားေတြ၊ ျမိဳ႔ေပၚက ဂ်င္ဂ်င္လည္ လူရည္လည္ လူရႈပ္ေတြလည္းပါပါတယ္၊ ဒီလုိလူေတြအားလုံးကုိ ေပါင္းစပ္ျပီး၊ ေတာ္လွန္ေရး
ကုိ ပုံသြင္းရတာကေတာ့ အခက္တကာအခက္ဆုံးတစ္ခု ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊
က်ေနာ္တုိ႔က ဗဟုိေကာ္မီတီကုိ ဖြဲ႔စည္းျပီးမွ နယ္ေျမေကာ္မီတီကုိ ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔သေဘာထား ရွိေပမဲ့ ေကအင္ယူက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ကရင္နယ္ေျမေကာ္မီတီကုိ အရင္ဖြဲ႔စည္းေစခ်င္တယ္၊
ေျပာတဲ့အတုိင္းလည္း လုပ္ခဲ့တယ္၊ ကရင္နယ္ေျမမွရွိတဲ့ အဓိကစခန္းၾကီး (၅)ခုက ကုိယ္စား လွယ္ေတြကုိဖိတ္ျပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္တာမလာေဘာက သဘာပတိလုပ္ကာ အစည္းအေ၀းက်င္းပခဲ့ ပါတယ္၊ ကုိတင္စုိး(ေစာထ)ကုိ တာ၀န္ခံထားရွိျပီး နယ္ေျမေကာ္မီတီကုိ အလုပ္စတင္ရန္ျဖစ္ ေသာ္လည္း အခ်ိန္တုိအတြင္းမွ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပဲ၊ ေဒသေပါင္းစုံ စုေပါင္းျပီး ညီလာခံတစ္ခု က်င္းပရန္ အပူတျပင္းျဖစ္လာရတယ္၊ NDF မွာ DAB ဘီ တပ္ေပါင္းစုတစ္ခုဖြဲ႔စည္းဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ ခ်က္က်ျပီးခ်ိန္ ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားပါတယ္၊ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီျပီး ေတာခုိလာစ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခု ရုပ္လုံးမေပၚပဲ တပ္ေပါင္းစုဖြဲ႔လုိကေတာ့ ဘာမွာအဓိပါယ္ရွိလိမ့္မဟုတ္ သည့္အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔၏ တပ္ဦးဖြဲ႔စည္းေရးမွာ ပထမဦးစားေပးျဖစ္လာရတယ္၊
ညီလာခံကုိ ကရင္နယ္ေျမမွ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား မသြားေရာက္မွီ ABSDF အမည္နာမ ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ပတ္သက္ျပီးေတာ့ ေသ့ေဘာဘုိးမွာ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္၊ ကုိမ်ဳိးသန္႔(၂၀၈)ကေတာ့ ေက်ာင္းသားတခုတည္းအစား ေက်ာင္းသားျပည္သူလုိ႔ဆုိရင္ ပုိေကာင္းမယ္ဆုိျပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကေပမဲ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့၊ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ ေတာ္လွန္ေရး၏အရွိန္က အလြန္အားေကာင္းေနေသးတဲ့ကာလပဲ မဟုတ္ပါလား၊ ဒီလုိနဲ႔
ABSDF ၏အမည္နာမကုိ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး သေဘာတူညီမႈရရွိခဲ့ျပီး ႏို၀င္ဘာလ(၁)ရက္ေန႔ ၀မ္းခါစခန္းတြင္ ျပဳလုပ္မဲ့ညီလာခံကုိ သယ္ယူသြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္၊
ေနာက္ေန႔ မဲေဆာက္ကုိတက္ျပီး က်ေနာ္ဗုိလ္မွဴးစုိးစုိးအိမ္ကုိသြားျပီး ကရင္၊ကရင္နီ၊မြန္
ဘက္မွာရွိၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားစခန္းအသီးသီးကုိ ေၾကးနန္းေပးပုိ႔ရပါတယ္၊ အဲသည္မတုိင္ ခင္မွာ ဗုိလ္မွဴးစုိးစုိးအိမ္မွာပဲ က်ေနာ္တုိ႔ေသ့ေဘာဘုိး စခန္းကကုိယ္စားလွယ္မ်ာနဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကုိေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဦးေဆာင္တဲ့ ပါတီတစ္ခုကုိဖြဲ႔စည္းျပီး ေတာ္လွန္ေရးလုပ္လုိသူေတြ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္၊ ထုိစဥ္အခါက ေသ့ေဘာဘုိးစခန္းထဲမွာ ကုိေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ ဦးေဆာင္တဲ့အုပ္စုနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္း ေကာ္မီတီၾကားမွာ အေတြးအေခၚ ကြဲလြဲမႈတစ္ခ်ဳိ႔ရွိခဲ့တဲ့အတြက္ စခန္းတြင္းမွာ ႏိုင္ငံေရး လြန္ဆြဲပြဲလုိ႔ ျဖစ္ေနလုိ႔ ရွင္းေပးလုိက္တဲ့ သေဘာပါပဲ၊ က်ေနာ္တုိ႔ တက္ေရာက္လာသူ အမ်ားစုက တပ္ဦးအေနနဲ႔ပဲ သြားခ်င္တယ္ဆုိေတာ့ ကုိေမာင္ေမာင္ေက်ာ္တုိ႔အဖြဲ႔လည္း ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားရတယ္၊
ျပႆနာတစ္ခုျပီးေတာ့လည္း ေနာက္ျပႆနာတခုကလည္း ညီလာခံမက်င္းပခင္ ထပ္၀င္လာ ျပန္တယ္၊ ဘန္ေကာက္က ဦးတင္ျမင့္ဦးအိမ္မွာ ကုိေမာင္ေမာင္သိန္း ဦးေဆာင္ျပီး ဗဟုိေကာ္မီ
တီဖြဲ႔စည္းသည့္ သတင္းထြက္ေပၚလာျပန္တယ္၊ ဒီမွာညီလာခံေတာင္ မက်င္းပရေသးဘူး၊ ဘန္ေကာက္မွာ အခ်ိန္တုိေလးအတြင္းမွာ ဗဟုိေကာ္မီတီ ျဗဳန္းစားၾကီးေပၚေပါက္လာတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ ေအာက္ေျခစခန္းေတြမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္၊ ကုိေမာင္ေမာင္သိန္းက ဥကၠဌျဖစ္ျပီး၊ ဒုဥကၠဌကုိ ေျခာက္ေယာက္ၾကီးမ်ားေတာင္ျဖစ္ေနတယ္၊ ေသ့ေဘာဘုိးစခန္းမွာ အျမဲတန္းရွိေနတဲ့ ဘန္ေကာက္ဆုိရင္ ဘယ္လုိေနမွန္းမသိေသးတဲ့ က်ေနာ္ကုိပါ ဒုဥကၠဌထဲမွာ ႏွစ္သိမ့္စုအေနနဲ႔ ထည့္ထားတာကုိေတြ႔ရေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ျပီ လည္းလုိ႔ ဘန္ေကာက္ကုိ တက္လုိက္ဆင္းလုိက္ လုပ္ေနႏိုင္တဲ့ ကုိ၀င္မုိးကုိလွမ္းေမးေတာ့မွာ အျဖစ္စုံကုိသိရေတာ့တယ္၊
ေၾသာ္က်ေနာ္တုိ႔ တေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရးဆုိတာကုိ အလြယ္တကူေလး ထင္ေနၾကပါလား၊ ဒါေၾကာင့္ ကရင္ ဖဒုိဖူးေလာခြါးက မင္းတုိ႔ေက်ာင္းသားေတြကလည္းကြာ စစ္ေတာင္မတုိက္ ဘူးေသးပဲနဲ႔ဗုိလ္ခ်ဳပ္လုပ္ခ်င္သူေတြ တယ္မ်ားပါလားလုိ႔ ေနာက္တာေတာင္ခံခဲ့ရပါေသးတယ္၊ က်ေနာ္ကလည္း ဖူးေလာခြါးကုိ အားက်မခံ အဖုိးရယ္ က်ေနာ္တုိ႔က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကုိစိတ္နာလုိ႔ ေတာခုိလာၾကတဲ့သူေတြဆုိေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူေတြ မ်ားတာမေကာင္းဘူးလားလုိ႔ ျပန္ေနာက္လုိက္ေတာ့ ဖူးေလာခြါးလည္း တဟားဟားရယ္ေမာကာ ေနပါေတာ့တယ္၊
မွတ္ခ်က္…အပုိင္း(၂)မွာ ကနဦးအစျဖစ္စဥ္ေတြကုိ ဦးစားေပးေရးလုိက္ပါတယ္၊ အပုိင္း(၃)မွာ ညီလာခံ၊ ဖြဲ႔စည္းျပီးခါစ မကဒတ ျပႆနာမ်ား၊ မတူညီမႈမတုိက္ဆုိင္မႈေတြကအစ ကြဲခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းခံမ်ားကုိ တင္ျပသြားရန္ရွိပါသည္၊
မဲဂလာေခ်ာင္းမွာေရခ်ဳိးေနၾကစဥ္
No comments:
Post a Comment