သတင္းေဆာင္းပါး— စက္တင္ဘာလ ၂၁၊ ၂၀၁၂
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုအၿပီး လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏႊဲရန္ ေက်ာင္းသား လူငယ္ မ်ားက ျမန္မာ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦးကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္း(ဗဟို) ကို ေသာင္ရင္းျမစ္ အေရွ႕ဘက္ ျခမ္းတြင္ အေျခစိုက္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္း (ဗဟို)ကို ကခ်င္ျပည္နယ္ ပါေဂ်ာင္ေဒသ တြင္ အေျခစိုက္ခဲ့သည္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႕ အတြင္း ယံုၾကည္မႈ ပ်က္ျပယ္ကာ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ ၅ဝ ေက်ာ္တို႔ ကို ေထာက္လွမ္းေရး သူလွ်ိဳမ်ားဟု စြပ္စြဲ၍ ညႇဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ အဆိုပါ ျဖစ္စဥ္တြင္ ညႇဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ခံရသူမ်ားထဲမွ တစ္ဦးျဖစ္သူ ပန္းခ်ီထိန္လင္းက ပါေဂ်ာင္စခန္းမွ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပံုကို ျမန္မာအင္ဒီပဲန္ဒင့္သို႔ ေျပာၾကားခ်က္မ်ားမွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ တန္းစီး သံုးေယာက္ ရွိတယ္။ အဲဒီသံုးေယာက္ကလည္း ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ သူတို႔ ဝန္ခံထားတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း စခန္းက သူတို႔ကို နည္းနည္းေတာ့ ယံုၾကည္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုဘိုဘိုတို႔ ရွိတယ္။ မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္တို႔ ရွိတယ္။ သူတို႔ မိဘေတြ လာၿပီးေတာ့ သူတို႔ကို ျပန္ထုတ္ သြားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ က စခန္းမွာ အားလံုး ၅၅ ေယာက္ ဒီအတိုင္း က်န္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး တတိတိနဲ႔ ေသေတာ့မယ့္ အေျခအေန မ်ိဳးေတာ့ ရွိတယ္။ ေခၚၿပီးေတာ့ စစ္ေဆးလိုက္ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ မထင္ရင္ သတ္လိုက္၊ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္တာက ေျဖရွင္းၿပီးေတာ့ ေျပလည္ သြားမလားလို႔၊ မျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ ေနာက္ဆံုး က်ေတာ့ ဒါဟာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာတဲ့ ႏွစ္ေယာက္က စစ္ေရး အေတြ႕အႀကံဳ ရွိတယ္။ အရင္ ေက်ာင္းသား တပ္ဖြဲ႕ တုန္းကလည္း ဖိုက္တာေတြပဲ။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ သူတို႔ေတြက ထြက္ေျပးဖို႔ စၿပီးေတာ့ စဥ္းစား မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အဲဒီ အစီအစဥ္ကို ေနာက္ပိုင္းက်မွ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သိလာတယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြ ကလည္း မသိဘူးေပါ့။
ထြက္ေျပးၾကမယ့္ ေန႔နဲ႔ ထြက္ေျပးမယ့္ အခ်ိန္ေတြကို တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ရိကၡာေတြ စုတာေတြ လုပ္ၾကတယ္၊ လက္နက္ေတြ ဘာေတြ စုၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အလုပ္လုပ္ရေတာ့ ဓားတို႔၊ လွံတို႔ ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ တို႔ကို သတ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း စခန္းထဲမွာ အေျခအေနက နည္းနည္း ေပ်ာ့ေပ်ာင္း လာတယ္။ လံုၿခံဳေရးေတြ၊ ဘာေတြကလည္း နည္းနည္း ေလ်ာ့လာတယ္။ လံုၿခံဳေရးေတြက ႐ိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ႐ိုက္ေပါ့။ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြလို ျဖစ္တဲ့အခါ ျဖစ္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေျခေထာက္မွာ ခတ္ထားတဲ့ သံႀကိဳးေတြကို အိပ္ခါနီး တိုင္းမွာ သံႀကိဳးေတြ ခိုင္ခံ့မႈ ရွိ၊ မရွိ လက္ေတြမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးေတြ ခိုင္ခံ့မႈရွိ၊ မရွိကို တန္းစီးေတြက လိုက္စစ္ရတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ ရွိတယ္။ သံႀကိဳးေတြ ေလ်ာ့ေနရင္လည္း တန္းစီးေတြက သိပ္မစစ္ေတာ့ဘူး။ ေျခေထာက္ေတြမွာ ခတ္ထားတဲ့ ေသာ့ေတြကို ေတာထဲ သြားရင္းနဲ႔ ျဖဳတ္ေပးထား ခဲ့တယ္။ လူ ၂ဝ ေလာက္က ထြက္ေျပးမယ့္ အစီအစဥ္ကို သိေနၿပီ။ အခ်ဳပ္ထဲမွာက မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတို႔ေတြက ခ်က္ေရး၊ ျပဳတ္ေရးေတြကို လုပ္ကိုင္ေနရင္းနဲ႔ ထြက္ေျပးတဲ့အခါမွာ စားေရး ေသာက္ေရးအတြက္ ရိကၡာေတြကို ဝွက္ေပး ထားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြက ညဘက္ ကင္းခ်ိန္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ထြက္ေျပးဖို႔ စီစဥ္ထားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ညဘက္ ၁၂ နာရီမွာ ဆီးတစ္ခါပဲသြားရတယ္။ တန္းစီးေတြက ဆီးသြားခ်င္တဲ့ ေကာင္ေတြထ ဆိုမွ တန္းစီၿပီး ထရတယ္။ အိပ္ခ်ိန္ေပးတဲ့အခါမွာ မအိပ္ဘဲ ေနတဲ့သူေတြကို တန္းစီးေတြက ထုတာ႐ိုက္တာ ရွိတယ္။ ဆီးသြားမယ့္ အခ်ိန္က်ရင္ ကိုယ္အိပ္တဲ့ ေနရာေဘးမွာ ပုလင္းခ်ထားတယ္။ ဂလူးဂို႔စ္ ပုလင္းေတြေပါ့။ အဲဒီ ပုလင္းေတြ ထဲကို ေပါက္ခ်ၿပီးမွ ပံုးထဲကို သြားသြန္ရတယ္။ ဆီးသြားဖို႔ ပုလင္းမရွိဘူး အခက္အခဲ ျဖစ္တယ္ ဆိုရင္ လိုအပ္တဲ့ပုလင္းတို႔၊ ဘာတို႔ ယူဖို႔ တန္းစီးေတြကပဲ သြားလို႔လာလို႔ ရတယ္။ အဲဒီ တန္းစီး သံုးေယာက္ကပဲ အခရာက်တယ္။ အဲဒီတန္းစီး သံုးေယာက္ မပါဘဲ ထြက္ေျပးလို႔ မရဘူး။ အဲဒီ သံုးေယာက္ စလံုးက ခႏၶာကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ ေတာင့္တင္းတယ္။ သူတို႔က အဖမ္းခံထားရတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း နည္းတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွ ဖမ္းတာ။ အခုလို ေျပးမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ သူတို႔သံုးေယာက္ ပါလို႔သာ ေျပးလို႔ ရတာ။ စစ္ေရးအျမင္လည္း သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ရွိတယ္။ စစ္ပြဲ အေတြ႕အႀကံဳေတြ သူတို႔မွာ ရွိတယ္။ ေျပးမယ့္ေန႔ ည ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အိပ္ခ်ိန္ေပးထားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ေတြကပဲ လက္နက္ေတြ၊ ပစၥည္းေတြကို ရွာေဖြ စုေဆာင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္ေတြ၊ လက္ေတြမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးေတြ ကိုလည္း မစစ္ေတာ့ဘဲနဲ႔ ေလွ်ာ့ေပး ထားတယ္။ ညအိပ္ၿပီ ဆိုကတည္းကိုက ထြက္ေျပးမယ္လို႔ သိထားတဲ့ သူေတြက သူတို႔ရဲ႕ႀကိဳးေတြ ျဖည္ထားၿပီးသား။
ေျပးမယ့္သူေတြ အားလံုးမွာ သေဘာတူညီခ်က္ တစ္ခုရွိတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ မေျပးႏိုင္တဲ့သူ၊ မထႏိုင္တဲ့ သူေတြကို အရင္ဆံုး ေခၚထုတ္သြားမယ္။ အဲဒီလူေတြ မကုန္ဘဲနဲ႔ ထတဲ့သူ ရွိရင္ အဲဒီသူကို ဓားနဲ႔ခုတ္ၿပီးအျပတ္ရွင္းဖို႔ တိုင္ပင္ ထားၿပီးသား။ ေနာက္တစ္ခုက ဘယ္သူမွ အသံ ထြက္လို႔ မရဘူး။ ေျပးဖို႔ အသိေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ အသံ လံုးဝ ထြက္လို႔မရဘူး။ အဲဒါက ပထမဆံုး ေပးထားတဲ့ (Message)ပဲ။ အသံ လံုးဝ ထြက္လို႔ မရဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အေဆာင္ေတြက တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု အရမ္း နီးကပ္ေနတယ္။ စခန္းရဲ႕ အလယ္ေခါင္မွာက မီးဖိုရွိတယ္။ အဲဒီေန႔ညမွာက ကိုေအာင္ႏိုင္ဆိုတဲ့ ကင္းသမားက တာဝန္က်တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးလည္း ဓား၊ လက္နက္ေတြ ကိုယ္စီ ေဆာင္ထားၿပီးေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ မွာ ထြက္မယ္။ ဘာလုပ္မယ္ ဆိုတာကို ညႇိၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ။ တန္းစီးေတြကလည္း သိတယ္။ ကံေကာင္းတာက အဲဒီညက မိုးက အရမ္းရြာတယ္။ တန္းစီး ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အဲဒီအေစာင့္ ရွိတဲ့ေနရာအထိ သြားလို႔ရတယ္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္ က်လို႔ တန္းစီး ႏွစ္ေယာက္က အေစာင့္ရွိတဲ့ ေနရာကို သြားၿပီး ကင္းေစာင့္ေနတဲ့လူကို တစ္ေယာက္က လည္ၿမိဳကို ဓားနဲ႔ ေထာက္ထားၿပီး က်န္တဲ့တစ္ေယာက္က အေစာင့္ကိုင္ထားတဲ့ ဂ်ီဖိုးေသနတ္ ကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။ တန္းစီး ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ တကယ့္ကို သတၲိရွိၿပီး လုပ္ႏိုင္ ကိုင္ႏိုင္တဲ့သူ ေတြေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အိပ္ယာထၿပီးေတာ့ အဆင္သင့္ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကၿပီ။ တန္းစီး ႏွစ္ေယာက္က ႀကိဳးပါ တစ္ခါတည္း ယူသြားၿပီး အေစာင့္ကို သူထိုင္ေနတဲ့ ခံုနဲ႔ေပါင္းၿပီး ႀကိဳးတုတ္လိုက္တယ္။ ပါးစပ္ထဲကို အဝတ္ေတြ ထည့္ၿပီး စည္းထားလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခ်ဳပ္ထဲမွာ က်န္တဲ့ သူေတြက အိပ္ေနတဲ့ သူေတြကို ႏိႈးရတယ္။ ႏိႈးတဲ့ ေနရာ မွာလည္း ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို နားနားကိုကပ္ ၿပီးထလို႔ပဲ ေျပာရတယ္။ လည္ပင္း ကို ဓားနဲ႔ေထာက္ထားရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေအာ္မွာစိုးလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး ဆြဲထားတဲ့ အစီအစဥ္အရ အဲဒီလို လုပ္ရတယ္။ အိပ္ေနတဲ့သူေတြက ေထာင္ေဖာက္ ေနတာကို သိၿပီး ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာနဲ႔ ထေအာ္လိုက္မွာ စိုးလို႔။ ေနာက္ၿပီး ေတာ့ မ်က္လံုးေတြကိုလည္း စည္းထားတဲ့ အခါက်ေတာ့ နားနားကိုကပ္ ၿပီးေျပာေနရတာ။ ေနာက္ေတာ့ စည္းထားတဲ့ မ်က္လံုးအဝတ္စေတြ ကို ျဖတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ ကလည္း လႈပ္လႈပ္ရြရြနဲ႔ ဆိုေတာ့ စိုးရိမ္တာေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္တို႕ကလည္း အားလံုးကို ထိုင္ခိုင္းထားၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ေခါင္းေတြေပၚမွာ ဓားေတြကို မိုးထားရတယ္။ အရင္ဆံုး မိန္းကေလးေတြနဲ႔ လမ္းမေလွ်ာက္ ႏိုင္တဲ့သူေတြကို စခန္းနဲ႔ လြတ္တဲ့ေနရာကို အရင္သြားထားရတယ္။ က်န္တဲ့လူေတြ ကိုေတာ့ လံုးဝမထခိုင္းဘဲ ထိုင္ခိုင္းထားပါ တယ္။အျပင္ကို တစ္ေယာက္ခ်င္း ထြက္ရမယ့္ အေျခအေနေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အေဆာင္ေတြက တစ္ခုနဲ႕တစ္ခု အရမ္းကပ္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြဆိုရင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေတာ့ သူ႕အနားကို ကပ္ၿပီး ထ… ထလို႔ ေျပာေတာ့ လန္႔ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ကိုမသတ္ပါနဲ႔ဗ်ာ…. ကြ်န္ေတာ့္ကို မသတ္ပါနဲ႔ဗ်ာလို႔ လန္႔ၿပီးေျပာတယ္။ အိပ္ယာက မထဘူး။ အဲဒါမ်ိဳးေတြ လည္း ရွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ဓားနဲ႔ေထာက္ၿပီး နားနားကို ကပ္ၿပီး ေျပာရတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္လံုးမွာ စည္းထားတဲ့ အဝတ္ကို ေျဖေပးလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူလည္း ထြက္ေျပးရေတာ့မယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ရတယ္။ ေနရာက ေကအိုင္ေအတပ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားတပ္ၾကားေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေနရာေတြက သူတို႔လည္း ကြ်မ္းတယ္။ ကိုယ္လည္း ကြ်မ္းတယ္။အားလံုး အဲဒီလမ္းၾကားေလးကပဲ ေျပးၾကရ တယ္။ (ရွားေဟာ္ဘာရီ) ရြာကိုဆင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အျပင္လည္း ေရာက္ေရာ မိုးကသည္းႀကီး မည္းႀကီး ရြာတာ။ စခန္းမွာလည္း တစ္ေယာက္မွ မက်န္ခဲ့ဘူး။ အကုန္ေျပးၾကတာ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ထိန္းၿပီးေတာ့ ေျပးၾကတာ။
သူတို႔ သိသြားတဲ့အခ်ိန္က အရမ္း ေနာက္က်ေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္ပိုင္း ျပန္ၾကားရတာကေတာ့ သူတို႔လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္ကို လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အရမ္းေနာက္က်ေနၿပီ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ ကင္းသမား အိပ္ဖို႔ျပန္သြားမွ ေနာက္လူက ကင္းလာေစာင့္မွာေလ။ ပထမ ကင္းသမားကို ႀကိဳးတုပ္ထားခဲ့ေတာ့ အဲဒီလူ အိပ္ဖို႔ မသြား မခ်င္း ဒုတိယလူက အိပ္ေပ်ာ္ေနေတာ့ မလာဘူးေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္လည္း ေျပးဖို႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရသြားတယ္။ စခန္းမွာရွိတဲ့ အလံတိုင္မွာ အလံတင္ဖို႔ တစ္ေယာက္ေရာက္ လာမွ အျဖစ္အပ်က္ကို ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီမွာတင္ပဲ သူတို႔လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္ကို အတင္းလိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်သြားၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ကလည္း လမ္းမအတိုင္း မေျပးဘူး။ လယ္ကြက္ေတြထဲက ပတ္ၿပီး ေျပးၾက တယ္။ ေတာနက္ထဲက ေျပးၾကတယ္။ လွ်ိဳႀကီးေတြကို ျဖတ္ၿပီးေတာ့ေျပးၾကတယ္။ ခရီးေတာ့ သိပ္မတြင္ ဘူးေပါ့။ သူတို႔ကလည္း လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းလြဲသြားတယ္။ သူတို႔ထင္တာက ျမန္မာစစ္တပ္ ရွိတဲ့စခန္းကို တက္မယ္လို႔ ထင္တာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ဆိုေတာ့ စစ္တပ္ထဲကိုပဲ ေျပးလိမ့္ မယ္လို႔ သူတို႔ထင္တယ္။ သူတို႔ ထဲက တစ္ဖြဲ႕ကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ထဲကို ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီ အဖြဲ႕ေတြ ကေတာ့ ဘာလုပ္သလဲဆိုေတာ့ ေသနတ္ဒင္ေတြကို ျဖတ္ၿပီး သူတို႔ဝတ္ထားတဲ့ ကုတ္အက်ႌ အရွည္ထဲမွာ ဝွက္ၿပီး လိုက္ရွာၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ကင္းသမားဆီက ယူလာတဲ့ ေသနတ္ေတာ့ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုေလာက္တဲ့ လက္နက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေခၚထုတ္တဲ့ တန္းစီးက အဲဒီ လက္နက္ကို သူ ကိုင္ထားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ လက္နက္ကိုင္တာက သူက ကြ်မ္းက်င္တယ္။ ေနာက္ဆံုးကေနၿပီး သူက လိုက္ေပးတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ထဲကို ဝင္ၿပီး လိုက္တဲ့သူေတြက ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ တ႐ုတ္ရဲက သူတို႔ကို မသကၤာဘူး။ သူတို႔က ၿမိဳ႕ထဲကေန ျဖတ္တာ။ သူတို႔ကို တ႐ုတ္ရဲက မသကၤာလို႔ ဖမ္းၿပီးေတာ့ လက္နက္ေတြကို သိမ္းၿပီး သူတို႔ကို ျမန္မာျပည္ထဲကို ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုမိုးႀကီးတို႔က အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ေနရတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒါေတာ့ ကိုမိုးႀကီး ေျပာျပပါဦး။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ဝ၃၂
No comments:
Post a Comment