ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
စက္တင္ဘာ ၂၁၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
အပိုင္း (၃)
က်ေနာ္အဖမ္းခံရတာကလည္း ေရႊဒဂၤါးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အဖမ္းခံရတာ။
အဲဒီေန႕က ေန႕လည္ ၁၁နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႕ Strike လုပ္ၾကတယ္၊ အဲဒီေန႕ကလည္း မိုးေတြ ရြာေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕ တရားေဟာတယ္၊ တရားေဟာၿပီးေတာ႕ ျပန္အဆင္းၿပီးမွ ညေန ၃နာရီခြဲ ၄နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ ဗကသ တိုင္းရံုးရွိတဲ႕ ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းက ေဂၚစတာကို ျပန္လာၾကတာ။ အျပန္လမ္းမွာ ေရႊဒဂၤါးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္၀င္ၿပီး လက္ဖက္ရည္၀င္ေသာက္ၾကတယ္။ အဲဒီ႔အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ကို ၀င္ဖမ္းသြားတာ။
ဖမ္းၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္တို႕ကို ပန္းပဲတန္းရဲစခန္းကို ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီကေန က်ေနာ္တို႕ အင္းစိန္ကို ပါသြားတယ္။ အဲဒီလို အဖမ္းခံရၿပီးသိပ္ မၾကဘူးဗ်ာ၊ ဇူလိုင္မွာ ျပန္လြတ္လာတယ္။ အထဲမွာ ၁၄ ရက္ ေနရၿပီး ျပန္လြတ္လာတာ။
အဲဒီမွာ လူက ဘာျဖစ္သြားလဲဆိုေတာ႕ အသက္ကလည္း ငယ္ေပမဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းသား၊လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါေနေတာ႕ ေထာက္လွမ္းေရးမွာ စာရင္းေပါက္သြားတယ္။ စာရင္းေပါက္ေနေသာ လႈပ္ရွားလို႕လည္း မေကာင္းေတာ႕ဘူး။ အဲဒီမွာ စမ္းေခ်ာင္းက သူငယ္ခ်င္း ခ်ိဳၾကီးနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ ေနရာလဲဖို႕ျဖစ္သြားတယ္။တကယ္ေတာ႕ ခ်ိဳၾကီးက ေတာထဲသြားဖို႕ေပါ႕၊ က်ေနာ္ကေတာ႕ ေက်ာင္းတက္ရင္း ၿမိဳ႕ေပၚမွာ လႈပ္ရွားမယ္ဆိုၿပီး စီစဥ္ထားၾကတယ္။ခုေတာ႕ က်ေနာ္က လႈပ္ရွားရတာ ၾကပ္သြားေတာ ႕ ခ်ိဳၾကီးနဲ႕ ေနရာလဲၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္က ေတာထဲကို ေရာက္သြားခဲ႕တာ။
အဲဒီလို ေတာထဲစၿပီး သြားတဲ႕အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႔ဆီမွာ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို ယံုၾကည္တာတို႕ AB တို႕ဘာတို႕ မရွိဘူးဗ်။ က်ေနာ္႕ စိတ္ထဲမွာ ရွိတာက မတရားမႈကို ေတာ္လွန္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ၿပီးေတာ႕ ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႕ က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်ေနာ္ ျပန္ထုတ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ႕ စိတ္ပဲ ရွိခဲ႕တာ။
ေထာင္ထဲကေန ထြက္ေတာ႕လည္းက်ေနာ္ တကယ္ကို မ်က္ရည္က်ခဲ႕တာကိုး။ ေထာင္ထဲမွာလည္း အတူတူလုပ္ခဲ႕တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း က်န္ခဲ႕တယ္။
တကယ္ေတာ႕ ေထာင္ထဲက ထြက္လိုက္ေတာ႕ က်ေနာ္ပိုဆိုးသြားတယ္။ ပိုဆိုးသြားတယ္ဆိုတာက ဘယ္လိုေျပာရမလဲဗ်ာ၊ေစာေစာတုန္းက က်ေနာ္က စိတ္နာတာ ပဲရွိတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္သြားၿပီးတ႕ဲအခါ ပိုနာလာတယ္။ဘယ္လိုေခၚမလဲ စိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလးကို နာသြားတာ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေထာင္ထဲမွာကိုး။ အဲဒီတုန္းက မွတ္မွတ္ရရ ဗိုလ္မွဴးေ၀လိႈင္၊ အန္အယ္ဒီက ၊ေနာက္ ကိုေအာင္ဇံေအးတို႕ ၿပီးေတာ႕ အေရးအခင္းတုန္းက ဗိုလ္ၾကီး စည္သူ ဆိုၿပီးေတာ႕မွ ျဖစ္တဲ႕ အဖြဲ႕ရွိေသးတယ္။ သူတုိ႕အဖြဲ႕က မဂိုလမ္းထိပ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေၾကာင္းကို စာရြက္ေတြနဲ႕ လိုက္ၿပီး ျဖန္႔ေပးတာ အဲဒါက ဗိုလ္ၾကီးစည္သူေပါ႕။ သူက ၂၉ လမ္းနဲ႕ မဂိုလမ္းမွာ ရွိေနတဲ႕ အဖြဲ႕ေတြက ဖမ္းလိုက္တာၿပီးေတာ႕ ၈၈ ၿပီးခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ၾကီးစည္သူတုိ႕အဖြဲ႕ကို တာ၀န္၀တၱရားေႏွာက္ယွက္မႈနဲ႕ ျပန္စြဲခ်က္တင္တာ။
ေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႕အတူတူေနခဲ႕တာက ဗိုလ္မွဴးေ၀လိႈင္ေနခဲ႕ရတယ္၊ ေနာက္အင္းစိန္က အန္အယ္ဒီ စည္းရံုးေရးမွဴးလားမသိဘူး ေနာက္ ခြန္စံေနခဲ႕ရတယ္ေနာက္ အကသက ကို၀ဏ ေနခဲ႕ရတယ္။ ျပန္ထြက္လာတဲ႕အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲမွာ ေနလို႕မရေတာ႕ဘူး၊ ေနမရဘူးဆိုတာက လူငယ္လည္း လူငယ္ျဖစ္တယ္။ ခံစားမႈကလည္း အရမ္းျမင္႔တယ္၊ ခံစားတယ္။ ငါ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ က်န္တယ္..အဲလိုဆိုေတာ႕ ျပန္ထြက္လာရေပမဲ႕ စိတ္ပ်က္တာေတြခ်ည္း ခံစားရတယ္။ေနာက္ အဖြဲ႕ေတြကလည္း တစ္ဖြဲ႕နဲ႕တစ္ဖြဲ႕ေတြမွာ ကြဲတာေလးေတြ ရွိေနတယ္ ထံုးစံအတိုင္းေပါ႕ေနာ္။
ၿပီးေတာ႕ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ခံစားရတာက က်ေနာ္႕ကို လက္မွတ္ထိုးၿပီး ထြက္လာတယ္လို႕ စြပ္စြဲၾကတာ ရွိတယ္။ ေနာက္ ေထာက္လွမ္းေရး ပံုသ႑ျဖစ္တယ္လို႕ ေျပာတာ ရွိတယ္။ေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္သြားတယ္၊ အင္ေဖာ္မာျဖစ္သြားတယ္လို႕ က်ေနာ္႕ကို ေျပာၾကတာေတြ စြပ္စြဲၾကတာေတြ ရွိတယ္။
အဲဒီလို ေျပာခံရေတာ႕ က်ေနာ္႕အေနနဲ႕ အဲဒီ က်ေနာ္ရဲ႕ Nature ေလးကို နည္းနည္းေလး ေျပာျပခ်င္တယ္။အဲဒါက ျဖစ္မွာပဲ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ႕ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေထာက္လွမ္းေရး ၇ က တပ္ၾကပ္ၾကီး စန္းၾကြယ္ဆိုတာ ရွိတယ္။အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႕ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ကို ကိုင္တာ။ သူက က်ေနာ္တို႕ေတြကို ဘာလာေျပာလဲဆိုေတာ႕ ဘယ္အစိုးရ တက္တက္၊ ငါတို႕ အစိုးရပဲ၊ ငါတုိ႕ဟာ မင္းတို႕နဲ႕ အတူတူ ရွိတယ္။ ..ေပါ႕၊ သိတယ္မဟုတ္လား…။ အဲဒီလိုမ်ိဳး စကားေတြနဲ႕ ပံုဆန္ေတြ လာလာ လာလာ ေျပာတာရွိတယ္။
လာလာ ေျပာတာ ရွိတယ္ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တို႕အေနနဲ႕လည္း သူတုိ႕လာေျပာတာကို မေျပာနဲ႕လို႕ ေျပာဖို႕ခက္တယ္။ ခင္ဗ်ား က်ေနာ္နဲ႕ လာမေျပာနဲ႕လို႕ ေျပာဖို႕ခက္တယ္ေလ၊ အရမ္း ရိုင္းရာ က်သြားလိမ္႔မယ္လို႕ က်ေနာ္ စဥ္းစားခဲ႕တယ္။ ေနာက္ သူက က်ေနာ္တုိ႕အဖြဲ႕ေတြ လက္ဖက္ရည္ေသာက္တဲ႕အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ လာလာ ရွင္းသြားတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေတြ ရွင္းရွင္းသြားတာ က်ေနာ္က မသိရဘူး။ မသိရဘူးဆိုတာက လက္ဖက္ရည္ဖိုး ရွင္းမယ္ဆိုတဲ႕ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ႕မွ ရွင္းၿပီးသြားၿပီ။ ဘယ္သူ ရွင္းသလဲ ဆိုမွ အဲဒီေထာက္လွမ္းေရးက ရွင္းသြားတာ။အဲဒီ ပံုသ႑န္ေပါ႕။ ဒါက က်ေနာ္ ေထာင္ထဲ မက်ခင္မွာက ျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ ပံုသ႑န္ေပါ႕။
တကယ္ေတာ႕ က်ေနာ္ေထာင္မက်ခင္မွာကတည္းက က်ေနာ္တို႕က အိမ္ေတြမွာ မေနၾကေတာ႕ဘူး။ ေနလို႕လည္းမရေတာ႕ဘူးေပါ႕။ဒါကေတာ႕ နုိင္ငံေရးလုပ္တဲ႕ ေက်ာင္သားတိုင္းက အိမ္ေတြမွာ မေနၾကေတာ႕တာမ်ားတယ္။ ဘယ္ေတြမွာ ေနၾကလဲ ဆိုေတာ႕ ပါတီေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အခန္းေတြမွာ ေလွ်ာက္ေနၾကတာမ်ားတယ္။ က်ေနာ္သြားေနတဲ႕ပါတီက ဗမာ႕မ်ိဳးခ်စ္ လူငယ္မ်ားအစည္းအရံုး။ ဒါရိုက္တာ ခ်ိဳတူးေဇာ္ရဲ႕ အိမ္။ ဟီးဟီး…သူ႕အိမ္ သူ႕အိမ္၊ သူ႕အိမ္မွာ က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က အဲဒီမွာ သြားေနတယ္။
က်ေနာ္က အဲဒီမွာ ပံုမွန္ေနတာမ်ားတယ္။ေနတာမ်ားတယ္ဆိုတာက ညအိပ္တယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ ထမင္းကေတာ႕ သိတဲ႕အတိုင္း ေတြ႕ရာေနရာမွာ ျဖစ္သလို စားတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ အစားအေသာက္လည္း ဂရုမစိုက္မိၾကပါဘူး။ အဲလို ေနၾကတယ္ေပါ႕။ အဲဒီမွာ ေထာက္လွမ္းေရးက အဲဒီလိုေနရာထိ လာၿပီးေတာ႕ ထိေတြ႕ဆက္ဆံတာေတြ ရွိတယ္။ အဲလို ထိေတြ႕ဆက္ဆံတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တေယာက္တည္းကိုပဲ ထိေတြ႕ဆက္ဆံတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီမွာ ရွိေနတဲ႕ သူေတြအားလုးကို ထိေတြ႕ဆက္ဆံတယ္ အဲဒီပံုစံအတိုင္းပဲ။ လူတိုင္းကို သူတုိ႕က အဲဒီပံုစံနဲ႕ ထိေတြ႕ဆက္ဆံၿပီး လုပ္ေနတာပဲ က်ေနာ္ ဆိုလိုခ်င္တာေလ။ အဲဒါကို က်ေနာ္တို႕ ခ်င္းလည္း ေျပာေနၾကတာပဲ ။ ေျပာေနၾကတာပဲဆိုတာကလည္း ဟာ ဒီေကာင္ကေတာ႕ အင္ေဖာ္မာျဖစ္မလား မသိဘူးဆိုတာမ်ိဳး ေျပာေနၾကတာပဲ။ ဥပမာ အဖမ္းခံရခါနီးတေယာက္ဆိုရင္ ေျပာလိုက္တယ္ဗ်ာ သူ႕ကို သတိထားခိုင္းလိုက္ဦး ငါတို႕ ဒီမွာေစာင္႔ၾကည္႔ေနတယ္ေပါ႕။ က်ေနာ္ကေန ေနာက္တေယာက္ကို ေျပာလိုက္တယ္ေပါ႕ ေနာက္ က်ေနာ္နဲ႕ တိုက္ရိုက္မသိဘူးဆိုရင္လည္း က်ေနာ္တို႕က ေနာက္တေယာက္ကို ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲလို ေျပာလိုက္တဲ႕အခ်ိန္မွာ ဒီလူက အဖမ္္းခံရသြားၿပီဆိုရင္ေတာ႕ ဟာ ဒီသတင္း source က ဘယ္ကရလဲ႕ ေနာက္ဆံုးက က်ေနာ္႕ဆီကေပါ႕ အဲလို ျဖစ္ကုန္တာ။ အမွန္က က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းမို႕ျဖစ္ေစ စိတ္ပူၿပီး ေျပာလိုက္မိတာပဲ။
အမွန္ေတာ႕ သူတုိ႕က အားလံုးနဲ႕ ထိေတြ႕ဆက္ဆံၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုးကလည္း သူတို႕ကစာတဲ႕ အကြက္ထဲကို ေတာက္ေလွ်ာက္က်ေနခဲ႕တာ။
ေနာက္ က်ေနာ္တို႕ကို သူတုိ႕က စိတ္ေကာင္းေစတနာနဲ႕ အလွဴေငြထည္႔ခ်င္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတာကိုး။ တခါတေလမွာ က်ေနာ္တို႕မွာ သူတို႕ ထည္႔တဲ႕ အလွဴေငြကို ယူခဲ႕တယ္ အဲဒီတုန္းက အဲလိုမွ မယူရင္လည္း တကယ္ကို ဘာမွကို လုပ္လို႕မရေတာ႕လို႕ ။ ကိုယ္႔ဆီမွာ ပိုက္ဆံရွိရင္ေတာ႕ မယူဘူးေပါ႕၊ ဟာမလိုဘူ းကိစၥ မရွိဘူးေပါ႕…။
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႕ ထုတ္တဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြ ရွိတယ္ ေသြးေမာ္ကြန္းတို႕ ဘာတို႕ေပါ႕၊ အဲဒီကဗ်ာ စာအုပ္ေတြ ဘာေတြဆိုရင္လည္း သူတုိ႕က ၀ယ္ေပးတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႕အေနနဲ႕ သူတို႕ကို သိသိခ်ည္းနဲ႕ ေရာင္းလုိက္ရတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကဗ်ာ စာအုပ္တအုပ္ ၂၅ က်ပ္ ဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာ ပိုက္ဆံ မဟုတ္ဘူး။ လက္ဖက္ရည္တခြက္ေတာင္မွ ေငြ ၁က်ပ္ ေခတ္ဆိုေတာ႕ ၂၅ က်ပ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ အဲဒီလုိလုပ္တာကလည္း က်ေနာ္တုိ႕ စာရြက္ေတြ ေ၀ခ်င္လို႕ စာရြက္ေ၀ဖို႕ က်ေနာ္တို႕မွာပိုက္ဆံလိုတယ္။ အဲဒါေတြလည္း ရွိခဲ႕တယ္ေပါ႕။
ေနာက္ က်ေနာ္ ေထာင္ထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ႔လည္း အဲဒီမွာပိုၿပီး နည္းနည္းေလး ဆိုးသြားတာက ေနာက္မွ က်ေနာ္ျပန္သိရတာက ဟုတ္၏ ..မဟုတ္၏ က်ေနာ္ ေသခ်ာ မသိဘူးေနာ္။ က်ေနာ္နဲ႕ အတူတူ ေထာင္က်တဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရွိတယ္ ျငိမ္းျငိမ္းဇင္ ဆိုတာ သူက က်ေနာ္နဲ႕ အမႈတြဲေပါ႕။ သူ႕အိမ္က လိုက္တယ္ေျပာတယ္။ သူ႕အိမ္က အဲလို မိန္းကေလးလည္း မိန္းကေလး ဆိုေတာ႕ေလ၊ သူ႕အိမ္က လိုက္တယ္ေပါ႕။ အဲလို ေျပာခံရၿပီး က်ေနာ္က ျပန္ထြက္လာရတယ္။ အျခား အကသ ေတြက အထဲမွာ ရွိေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕ အမႈတြဲ ၃ေယာက္က လြတ္လာတယ္ ဒါေပမဲ႕ ဘာျဖစ္လုိ႕လြတ္လာသလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္မသိဘူး၊ ျငိမ္းျငိမ္းအိမ္က လိုက္တယ္ ဘာညာဆိုတာကလည္း ေထာင္ထဲက လြတ္လာၿပီးမွ သူမ်ားေျပာသံၾကားရတာေပါ႕ က်ေနာ္တကယ္မသိခဲ႕တာပါ။
ေနာက္ က်ေနာ္ ေထာင္ကေန လြတ္လာတဲ႕အတြက္ အျခားသူေတြကေတာ႕ မလြတ္ဘူး သူကေတာ႕လြတ္လာတယ္ေပါ႕ အဲလိုလို အဖြဲ႕တည္းမွာလည္း ေမးစရာေလးေတြ ေမးေငါ႔တာေလးေတြ ရွိလာတာေပါ႕။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္႕ကို တံဆိပ္ကပ္လိုက္ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္မွာ ခံစားေနရတာ ဆိုးတာက က်ေနာ္က ယူနီေဖာင္းျမင္ရင္ကို မခံစားႏိုင္ေတာ႕ဘူးျဖစ္လာတာ။ ေျပးထိုးပစ္လိုက္ခ်င္တာမ်ိဳးတို႕…အဲလို တခုခု လုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္တာ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲမွာ။ ဘယ္လိုမွ ေနမရဘူးဗ်ာ။ ခံစားဖူးၾကတဲ႕ သူေတြ ရွိရင္ေတာ႕ သိလိမ္႔မယ္။ ဘယ္လိုမွကို ေနမရခဲ႕တာ။ကသိကေအာင္႔လည္း အရမ္းျဖစ္တယ္။ စိတ္တိုတယ္။ အဲလို တအားျဖစ္ေတာ႕ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ႕ က်ေနာ္သြားရမဲ႕ လမ္းက ဒီတလမ္းပဲ ရွိေတာ႕တယ္။
အဲဒီမွာ တကယ္ေတာ႕က်ေနာ္က ေတာင္ပိုင္းကိုသြားရမွာ၊ ဒါေပမဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းေရာက္သြားတယ္။ ေတာထဲကို ေရာက္သြားတာကလည္း တကယ္ေတာ႕ နံပတ္တစ္က ဒီမတရားမႈ တခုကို ဆန္႕က်င္ေတာ္လွန္ခ်င္တဲ႕ စိတ္ဓါတ္တခု၊ နံပတ္ ၂က ေထာင္ထဲမွာ ရွိတဲ႕ ညီအကိုေတြကို ျပန္ၿပီးေတာ႕ ကယ္ခ်င္တဲ႕စိတ္ေပါ႕…ေျပာရရင္ေတာ႕ ကေလးအေတြးေပါ႕။ ျပန္ကယ္ထုတ္ခ်င္တယ္ေပါ႕ေနာ္၊ အဲဒီစိတ္နဲ႕ က်ေနာ္ေတာထဲကို ေရာက္သြားခဲ႕တယ္။
အပိုင္း(၄)
ေက်ာင္းသား ရွိတဲ႕ ေနရာကို ေက်ာင္းသား ေရာက္သြားခဲ႕တာပဲ။ ABရယ္ ဘာရယ္ ့ညာရယ္ မရွိဘူး။ ေတာထဲမွာ ငါတို႕ ေက်ာင္းသားေတြ ရွိတယ္ ငါတို႕ ေက်ာင္းသားရွိတဲ႕ ေနရာကို သြားမယ္ဆိုၿပီး ေရာက္သြားတာပဲ။ တကယ္ကို ေတာ္လွန္ခ်င္တဲ႕ စိတ္နဲ႕ မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓါတ္နဲ႕ပဲ ေရာက္သြားတာပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္နဲ႕ အတူတူ ထြက္တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက ငါေတာ႕ ေျမာက္ပိုင္းကိုသြားမယ္တဲ႕ ေတာင္ပိုင္းမွာက လူမ်ားတယ္တဲ႕။ ေျမာက္ပိုင္းက လူပိုလုိလိမ္႔မယ္တဲ႕…အဲဒါနဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းကိုသြားၾကတာ။ က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႕အတူ ေျမာက္ပိုင္းလုိက္ခ်သြားတာ။ က်ေနာ္တုိ႕ ရန္ကုန္က အဖြဲ႕ေပါ႕ ကိုရဲလင္းတုိ႕ကလည္းေျမာက္ပိုင္းသြားမယ္ေပါ႕ေနာ္။ ေျမာက္ပိုင္းကို ကမ္႔ထဲေရာက္တဲ႕ အထိ ကားနဲ႕ပဲ သြားၾကတာ။ က်ေနာ္တို႕က လွ်ာရွည္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တာေပါ႕ေလ။
လမ္းကလည္း နည္းနည္းပဲ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ေနာက္ကားနဲ႕ ေခၚေတာ႕ ကားနဲ႕ေရာက္သြားတာ။အဲဒီမွာ ဘာဆက္ျဖစ္လဲ ဆိုေတာ႕…။
၇.၈.၁၉၈၉ မွာ က်ေနာ္ ေျမာက္ပိုင္းက ပါေဂ်ာင္စခန္းကို က်ေနာ္ေရာက္သြားၾကတယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ တဲထဲမွာ က်ေနာ္တို႕စတည္းၾကတယ္။
၈.၈.၈၉ မွာ အဲဒီစခန္းမွာ က်ဗန္းစကားေျပာရွိတယ္။ ၈ ေလးလံုးႏွစ္ပတ္လည္ေန႕ အထိမ္းအမွတ္ေပါ႕ေနာ္။ က်ေနာ္လည္း ၀င္ျပိဳင္တယ္ေပါ႕၊ အဲဒီေန႕က က်ေနာ္ က်ခဲ႕တဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကို က်ေနာ္ ခုထိ မွတ္မိေသးတယ္။
“က်ေနာ္သာ ဥကၠဌ ျဖစ္ခဲ႕ေသာ္“ တဲ႕...အဲဒါပဲ။
က်ေနာ္က အဲဒီမွာ ေျပာတယ္၊ အဲဒီမွာလည္း က်ေနာ္က ဆုရတယ္ေပါ႕ေလ၊ ပထမဆုေပါ႕။ဒါေတြကေတာ႕ထားလိုက္ပါေတာ႕ဗ်ာ။ အဲဒါေတြကို က်ေနာ္သိပ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။
ပထမ စခန္းကို စေရာက္တဲ႕ ေန႕ကတည္းက က်ေနာ္ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ စိတ္ထဲမွာကို လြတ္လပ္ေပါ႕ပါးၿပီးေတာ႕ကို ေပ်ာ္တာ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ကိုယ္႔ညီအကိုေတြ၊ ကိုယ္နဲ႕ အေတြးတူ အေမြးတူ ကုိယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ႕ေနာ္ အဲလို စိတ္ထဲရွိတယ္ေလ။ ေပ်ာ္တာေပါ႕။
ဒါေပမဲ႕ နည္းနည္းေလး ၾကာတဲ႕အခါမွာ သတိထားမိတာက ဘာသြားၿပီး သတိထားမိလဲဆိုေတာ႕ စခန္းမွာနည္းနည္းေလး gap ရွိတယ္ဆိုတာ သြားေတြ႕တယ္။ က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ သူတို႕မွာက …ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ေက်ာင္းသားတပ္ဆိုေပမဲ႕ လို႕ ေက်ာင္းသားခ်ည္း ရွိတဲ႕ တပ္မဟုတ္ဘူးေလ။
အဲဒီ gap ကို ABSDF ေျမာက္ပိုင္း ပါေဂ်ာင္စခန္းမွာ က်ေနာ္ေရာက္ၿပီး နည္းနည္းၾကာတဲ႕အခါမွာ ေတြ႕လာရတယ္၊ သတိထားမိလာတယ္ေပါ႕။
တကယ္ေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင္႕ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို ေတာ္လွန္ခ်င္တဲ႕အတြက္ ေက်ာင္းသားအေနနဲ႕ ေရာက္လာတာေတြ ရွိတယ္။ အခ်ိဳ႕က ေက်ာင္းစာသင္ခန္းနဲ႕ ေ၀းကြာေနတဲ႕ လူမ်ိဳးေလးေတြ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အဲဒီလိုလူေတြနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ေက်ာင္းသားေတြက Knowledge မွာ သြားကြာတယ္ဗ်ာ။
ဥပမာ က်ေနာ္တုိ႕က ေတာထဲမွာ မီးမေမႊးတတ္ဘူး။ မီးမေမႊးတတ္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ မီးေမႊးစရာမလိုဘူးေလ၊ ရန္ကုန္မွာဆိုလို႕ရွိရင္ Rice-Cooker နဲ႕ ခ်က္ခ်င္ ခ်က္မယ္၊
Hot-plate နဲ႕ခ်က္ခ်င္ ခ်က္မယ္။ အဲဒါကို က်ေနာ္တုိ႕ကို မင္းတုိ႕က ရန္ကုန္ကလာၿပီး မီးမေမႊးတတ္ဘူးလား ဆိုေတာ႕ …ဟာ ေဟ႔ေကာင္ ငါတုိ႕က ရန္ကုန္မွာ မီးေမႊးတတ္စရာမလိုဘူး လို႕ ငါတို႕ ဆီမွာ hot-plate ရွိတယ္၊ ငါတုိ႕က အိုးထဲကို ဆန္ထည္႔လိုက္ ေရထည္႔လိုက္ ခလုတ္ႏွိပ္လုိက္ ဒါဆို ထမင္းက်က္တယ္လို႕ ေျပာေတာ႕ ကန္ေတာ႕ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ရန္ကုန္သား ေစာက္ၾကြားတဲ႕…။ အဲလုိေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။
အဲဒီလိုေလးေတြကေန စျဖစ္လာတာကို ေနာက္ေတာ႕ မင္းတုိ႕ ရန္ကုန္ ဘယ္ရြာကလဲေပါ႕။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႕လည္း အဲလိုေလးေတြကေန အရမ္းရင္းႏွီးသြားတာေတြ ခ်စ္ခင္သြားတာေတြ ရွိပါတယ္။
အဲဒီမွာ အဲလို သြားရင္းနဲ႕ ဇာတ္လမ္းက စျဖစ္တာက အပတ္စဥ္ (၅) မွာ ဇာတ္လမ္းက စျဖစ္တယ္။ အပတ္စဥ္ (၅)မွာ စစ္ရံုးမွာ ေရးထားတဲ႕ စာတမ္းရွိတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီစာတမ္းဖတ္ၿပီးကတည္းက ျပႆနာက စတက္တာပဲ။
သူက အုိင္ဒီေရာေလာ္ဂ်ီမွာ ေျပာတာကလည္း ငါတုိ႕ ရန္သူကို စစ္ပညာနဲ႕ တိုက္ခိုက္ရေတာ႕မယ္၊ အဲဒီေတာ႕ မင္းတုိ႕ စစ္သားေကာင္းျဖစ္ဖို႕ လိုအပ္တယ္။ စစ္သားေကာင္းဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုေတာ႕ အမိန္႕နာခံတတ္ရမယ္..တဲ႕။ အဲဒါကို က်ေနာ္လက္ခံလို႕မရဘူး။
အဲဒီမွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႕ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ ဇာတ္လမ္းက စေတာ႕တာပဲ။ က်ေနာ္တို႕ေတြက ေျပာတာက စစ္သားေကာင္းျဖစ္ဖို႕ မလိုအပ္ဘူး။ စစ္သားေကာင္းျဖစ္ခ်င္ရင္ငါတုိ႕ ဒီကို မလာဘူး။ တပ္ထဲပဲသြား၀င္မယ္။ စစ္သားျဖစ္ခ်င္ရင္ DSA တို႕ဘာတို႕သြားမွာေပါ႕။ မင္းတို႕ ဆီေတာင္ မလာဘူး။ ငါတုိ႕ လိုခ်င္တာ ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေကာင္းဆိုတဲ႕ အဂၤါရပ္ထဲမွာ စစ္သားလည္း ပါခ်င္ပါမယ္။ ေက်ာင္းဆရာလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေတာင္သူလယ္သမားလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ငါတို႕လိုခ်င္တာက ေတာ္လွန္ေရးသမား။
ေတာ္လွန္ေရးသမားပဲ ျဖစ္ရမယ္…ဆိုၿပီးေတာ႕ အဲဒီမွာ စၿပီးေတာ႕စကြဲၾကတာ။ ကြဲတဲ႕အခါက်ေတာ႕ ကြဲတုန္းကေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ေတြက အားသာတယ္။ လက္ခံၾကတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားေကာင္းျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းက ေျပာတာ စစ္သားေကာငး္တဲ႕ဗ်ာ။
ပိုၿပီး ဆိုးကုန္တာက အဲဒီအခ်ိန္မ်ာ ေနာက္ထပ္ ျပႆနာထပ္ျဖစ္ေသးတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕မွာ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံလည္း တျပားမွ မရွိေတာ႕ဘူး။ ေရာင္းစရာလည္း ကုန္သြားၿပီ။ ရွိသမွ်လည္း က်ေနာ္တို႕ အကုန္ေရာင္းၿပီးသြားၿပီ။ အိမ္ကပါလာတာေတြ အကုန္လံုး ေရာင္းစားလိုက္ၿပီးလို႕ကို တကယ္႔ကို ေရာင္းစရာ ဘာမွ မရွိေတာ႕တာ။အဲဒါက က်ေနာ္တို႕လို ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးကေန သြားၾကတဲ႕ ေက်ာင္းသားတိုင္း ၾကံဳရတဲ႕ အခက္အခဲပဲ။
အဲဒီမွာ ကခ်င္ကလာတဲ႕ ေက်ာင္းသားၾကေတာ႕ သူတုိ႕ရဲ႕ အိမ္နဲ႕ နီးတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ႕ အျမဲတမ္း အဆက္အသြယ္ရွိေတာ႕ ဖ်ားရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လာၿပီးေတာ႕ ၾကည္႔ရႈ႕ ႏိုင္တာေပါ႕ေလ။ အဲဒီတုန္းက ႏို႔မႈန္႔ေပါ႕ဗ်ာ၊ ႏို႕မႈန္႔တို႕ သၾကားတို႕ အဲလိုေလး လာေပးႏိုင္တယ္။ သူတုိ႕မွာလည္း ပိုက္ဆံလိုရင္ အိမ္ကို လွမ္းမွာလို႕ရတယ္။
အဲဒီမွာ ထပ္ၿပီးေတာ႕ျဖစ္တာက ABSDF ကခ်င္မွာ စစ္ကိုင္းတိုင္း ယာယီေကာ္မတီရွိတယ္။ အဲဒီ စစ္ကိုင္းတိုင္း ေကာ္မတီကလည္း သူ႕ေကာ္မတီကတဆင္႔ ဖ်ားတဲ႕ သူ ေနထိုင္မေကာင္းတဲ႕ သူကို ေထာက္ပံ႕ေပးရတာ။
ရန္ကုန္ကၾကေတာ႕ ရန္ကုန္မွာက ဘယ္သူမွ မရွိဘူး၊ က်ေနာ္တုိ႕ဘဲ ရွိတာ။ ဒါေပမဲ႕ စစ္ကိုင္းတိုင္းက ေက်ာင္းသားတို႕ ကခ်င္ျပည္နယ္က ေက်ာင္းသားတုိ႕က သူတုိ႕ေရာက္လာရင္ သူတို႕ဆီမွာ ရွိရင္ အကုန္မွ်ေကၽြးတာ။ ဥပမာ ကခ်င္ျပည္နယ္ ေက်ာင္းသားက သူတုိ႕ကခ်င္ျပည္နယ္ ေက်ာင္းသားကို လာၿပီးေတာ႕ ေပးတာ မွန္ေသာ္ျငားလည္း က်ေနာ္တို႕ကို ေတြ႕ေတာ႕ ညီေလးေရာ႕..မင္းတို႕လည္း ေသာက္ေပါ႕ ဆိုၿပီးေတာ႕ ေပးသြားတာပဲ။ အဲလို လူုေတြ မရွိရင္ က်ေနာ္တုိ႕က အငတ္။ တကယ္ကိုငတ္တာ။ ငတ္တာမွ ဘာမွကို စားစရာမရွိတာ။ က်ေနာ္တို႕ စားရတာ အဲဒီတုန္းက ဆန္ျပဳတ္ပဲ ရွိတယ္။ အစားအေသာက္ကို က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ရိကၡာက ၅ ရက္တခါေပးတယ္၊ အဲဒီမွာ ေခၽြေခၽြတာတာ မစားရင္ ၂ ရက္ဆို ကုန္ၿပီဗ်ာ။ ဘာမွ စားစရာမရွိေတာ႕ဘူး။
ေနာက္...ေျမာက္ပိုင္း..ပါဂ်ာင္က အျမင္႔ေပ ၆၆၆၇ ေပရွိတယ္၊ ေရခဲတယ္။အရမ္းေအးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ေရာက္ေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း အေအးမိၿပီး ဖ်ားၾကတယ္။
အဲတုန္းက က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္း မိုးဟိန္းက ဖ်ားေရာ။ က်ေနာ္က ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းက ဖ်ားေနေတာ႕ စကားလံုးၾကီးၾကီး က်ယ္က်ယ္နဲ႕ ေျပာရရင္ သူနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕က ေသေဖာ္ေသဖက္ေပါ႕ဗ်ာ။ အဲေတာ႕က်ေနာ္က သူ႕ကို အားေပးတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ ဟိတ္ေကာင္ စိတ္မပူနဲ႕ေပါ႕၊ မင္း ဘာမွ စိတ္ပူစရာမရွိဘူးေပါ႕၊ ဘာစားခ်င္လဲ႕ ေပါ႕။ တကယ္ေတာ႕ သူ႕ကို အားေပးခ်င္လုိ႕သာ ေမးရတာ က်ေနာ္႕မွာလည္း ဘာမွ မရွိဘူး။
သူကလည္း ငတ္ေနတာလည္း ၾကာၿပီ ဆိုေတာ႕ မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႕ ေကာ္ဖီေလး တခြက္ေတာ႕ ေသာက္ခ်င္တယ္ကြာလို႕ အသံေလးနဲ႕ ေျပာတယ္။ သူေျပာေတာ႕ က်ေနာ္ကလည္း ဟာရတယ္ ဟိတ္ေကာင္၊ ကိစၥမရွိဘူး။ မင္း ေကာ္ဖီေသာက္ရမယ္ေပါ႕။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္႕မွာ ဘာမွလည္း ေရာင္းစ၇ာမရွိေတာ႕ဘူး။လက္ထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံ မရွိေတာ႕ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ သူ႕ကို က်ေနာ္ ေကာ္ဖီေလးတခြက္ေလာက္ေတာ႕ တိုက္ခ်င္တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ျဖစ္ေေအာင္ေတာ႕ တိုက္မယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္တာေပါ႕။ ေနာက္ ဆံုးေျပာရရင္ က်ေနာ္ ခိုးတာ။
လိုင္စင္ကုန္းေပၚတက္ၿပီးေတာ႕ အဲဒီက စတိုးဆိုင္ေလးကေန က်ေနာ္က ခိုးတာ။ အဲဒါကို ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေလာက္က သြားၿပီး ေရွ႕ကေနတေယာက္ ႏွစ္ေယာက္က ဟုိပစၥည္း ျပခိုင္း ဒီပစၥည္းျပခိုင္းနဲ႕ အေရာင္ျပတယ္၊ တေယာက္က ေကာ္ဖီထုတ္ေတြ ထားတဲ႕ ေနရာကိုသြားၿပီး ခိုးထည္႔လာခဲ႕တယ္။ အဲ…ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕မွာ အဲလို အေယာင္ျပဖို႕ကို ပိုက္ဆံ မရွိေတာ႕ဘူး။ မရွိေတာ႕ဘူး ဆိုတာ အေယာင္ျပတာကလည္း သူယံုေအာင္လို႕ ေဆးလိပ္ေတြ ဘာေတြ၀ယ္ျပရတာကိုး က်ေနာ္တို႕က။
အဲဒီမွာ အဲဒီဆိုင္အေနအထားကို ေျပာရရင္ ပါေဂ်ာင္လမ္းက ဆိုင္ထဲကေန က်ေနာ္တို႕ ခိုးေနတာကို အဲဒီဆိုင္ရဲ႕ ေရွ႕ကေတာင္ကေန ဆိုင္ရွင္က ျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒါကို မသိဘူး။
က်ေနာ္က ခိုးတာ ဘာေၾကာင္႕ခိုးတာလဲ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းက ဖ်ားေနတယ္။ အဲလိုမွ မခိုးလုိ႕မရဘူးလုိ႕ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲ ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ လဲ ဆိုေတာ႕
သူငယ္ခ်င္းက အရမ္းဖ်ားေနတယ္။ ဘာမွ လည္း ေဆးေတြဘာေတြလည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ၿပီးေတာ႕က်ေနာ္တို႕ ရန္ကုန္ကသြားတဲ႕ ေကာင္ေတြကဗ်ာ။ သိတဲ႕အတိုင္းပဲ လက္ဖက္ရည္ေကာ္ဖီငတ္တယ္ဗ်ာ။
သူတင္မကဘူး ေရွ႕က ကိုေပါက္တုိ႕ ဘာတို႕လည္း အဲလို ျဖစ္ခဲ႕ဖူးတယ္ ဖ်ားဖူးတယ္၊ မွတ္မွတ္ရရ မိုးဟိန္းဖ်ားလို႕ ခိုးတဲ႕ အလွည္႔မွာ က်ေနာ္႔ကို မိတယ္။
မိေတာ႕ က်ေနာ္ကလည္း ဒါကို ခ်မထားခဲ႕ႏိုင္ဘူး။ မိုးဟိန္းကလည္း အရမ္းေသာက္ခ်င္ေနတယ္၊ သူကလည္းဖ်ားေနေတာ႕က်ေနာ္ကလည္း သူ႕ကို ေကာ္ဖီေလးတခြက္ေတာ႕ တိုက္ခ်င္တယ္၊ အဲဒါနဲ႕ ေကာ္ဖီထုတ္ကို ယူၿပီး ေျပးလာေတာ႕ေတာပဲ။ ေျပးေတာ႕ သူတုိ႕ ေနာက္ကေန လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႕စခန္းကို ေျပာတယ္ေပါ႕ေနာ္။ အဲဒီမွာ ဘာသြားျဖစ္သလဲ ဆိုေတာ႕ လူတိုင္းကို မဆိုလိုခ်င္ဘူး အခ်ိဳ႕ေတြက ရန္ကုန္က သူခိုးေတြ ျဖစ္သြားေရာ…။ဟီးဟီး..။ ရန္ကုန္သားက သူခိုးျဖစ္ေရာေပါ႕…သေဘာက။ ရန္ကုန္သားက ခိုးမွာပဲ…ဘာေၾကာင္႕ခိုးလဲဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕မခိုးလို႕မွ မရေတာ႕တာ။ အဲဒီမွာ က်န္တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္းေျပာတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ မင္း ဒီလိုေတာ႕ မျဖစ္သင္႔ဘူး။ လိုအပ္တယ္ဆိုရင္ ငါတို႕ တပ္ထဲမွာ အလံေထာင္ၿပီး သပိတ္ေမွာက္မယ္ေပါ႕။ အဲဒီကေန ျပႆနာေတြက စတာ။
တကယ္ေတာ႕ အဲေလာက္ျပႆနာဆိုတာ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကို အသံုးခ်သြားတာက မ်ိဳး၀င္း။ မ်ိဳး၀င္းက ေကာင္းေကာင္းၾကီး အသံုးခ်သြားတာပါ ။အဲဒါကုိလည္း က်ေနာ္ေနာက္မွ သိခဲ႕ရတယ္။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေလးစားခင္မင္လ်က္ပါ။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
No comments:
Post a Comment