အပိုင္း(၆)
အဲဒီေနာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ စစ္သင္တန္းတက္ရတယ္။ စစ္သင္တန္းက ေကအိုင္ေအ ထရိနင္ပါ။ ေကအိုင္ေအ ထရိနင္ဆိုေတာ႕ KIA သီခ်င္းေတြကို ဆိုရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕က ထပ္ေျပာတယ္။ ေကအိုင္ေအ သီခ်င္းဆိုရတာလည္း ရတယ္၊ ျပသနာ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ေက်ာင္းသားတပ္ျဖစ္တဲ႕အတြက္ ေက်ာင္းသားသီးခ်င္းလည္း ဆိုသင္႔တယ္၊ဆိုရမယ္ေပါ႕။ အဲဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြရွိတယ္။
အဲဒီလို ပါေဂ်ာင္ စခန္းမွာ အဟ ေလးေတြ ရွိေနတဲ႕အေျခအေနမွာ ေျမာက္ပိုင္း စခန္းကို ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးက ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္တာပိုမ်ားလာတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းအေနနဲ႕က သူ႕အေနနဲ႕ ေရွ႕မွာ ေရာက္ခဲ႕တာ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚနဲ႕ အယူအဆပိုင္းမွာ ဆိုလို႕ရွိရင္ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး ေက်ာင္းသားေတြက ပိုၿပီး သာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ လည္းဆိုေတာ႕က်ေနာ္တုိ႕က ဒီ Field ထဲမွာ ျဖတ္လာၾကတာကိုး။
နယ္ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႕က ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးပိုင္းမွာ အဟ ကြာေနတယ္။ ကြာတာေလးေတြ ရွိတယ္။ရန္ကုန္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ႕ သူနဲ႕ နယ္မွာ ၁၀ တန္းေအာင္တဲ႕ သူေတြ ၾကားမွာကြာသလို နည္းနည္းေလး ကြာႏိုင္တယ္ေပါ႕ေနာ္။
အဲဒီေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕က စစ္သင္တန္း ဆက္မတက္ေတာ႕ဘဲနဲ႕ သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ ဘာေတာင္းဆိုသလဲ ဆိုေတာ႕ ေနာက္ထပ္ election လုပ္ေပးဖို႕ေပါ႕ အဲဒါကို ေတာင္းဆိုၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႕ ေအာက္ေျခေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ သိခဲ႕ရတဲ႕ အေနအထားက…။ အဲဒီအေနအထားက…ေျပာရရင္ေတာ႕….ကိုမ်ိဳး၀င္းက မဲမရဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ပါလာတယ္။ မဲမရဘူးဆိုတာက လံုး၀ မရဘူးလို႕ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ လူၾကိဳက္ မမ်ားဘူးလို႕ ေျပာတာ။
အဲဒီမွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းအေၾကာင္းကို က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္းက မိုးညွင္းနတ္စေလာရြာက။ အဲဒီတုန္းက သူ႕ရြာမွာ အာအိုင္တီ ေက်ာင္းသားက ၂ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ သူက သူ႕ရြာမွာေတာ႕ ပညာတတ္ေပါ႕ဗ်ာ။ သူ႕ရြာမွာေတာ႕ သူက အာအိုင္တီေက်ာင္းသားလည္း ျဖစ္ေတာ႕တကယ္႕ၾကီးၾကီးေပါ႕။
သူက ကြန္မန္ဒို ဖြဲ႕တဲ႕အခါမွာ အဲဒီမွာသူက သူ႕ရြာကေန ေတာခိုလာတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ကြန္မန္ဒိုဖြဲ႕ခ်သြားတယ္။
အဲဒီအေျခအေနကို တိုတိုေျပာရရင္ေတာ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုမွာသူက အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ၁ အေနနဲ႕ရသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ စစ္ေရးတာ၀န္ခံ ကိုသံေခ်ာင္းက မ်က္စိ ထိလာတယ္ ေရွ႕တန္းကေန ထိလာတာ။
မ်က္စိထိလာေတာ႕ ဒု- စစ္ေရးတာ၀န္ခံတေယာက္ခန္႕ဖို႕ လိုလာတယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္းကို ဒု-စစ္ေရးတာ၀န္ခံအေနနဲ႕ တင္ေပးလိုက္တယ္။
အဲဒီေတာ႕ မအပရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုက အကုန္လံုး ေကအိုင္ေအကို မွီးသြားခဲ႕တာခ်ည္းပဲ။ ေကအိုင္ေအမွာ ဦးဘရန္စိုင္းက ဥကၠ႒၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကအိုင္ေအမွာ ဒုဥကၠ႒က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေထာ္မန္ သူက စစ္ေရးတာ၀န္ခံ CS။ ဒီမွာက ကိုသံေခ်ာင္းက စစ္ေရးတာ၀န္ခံေပါ႕ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက သူတုိ႕က ေကအိုင္ေအ အတိုင္းကို အကုန္လိုက္လုပ္တာ။
အဲဒီလို သြားေတာ႕ သြားတဲ႕ထဲမွာ အျခားေဒသေတြထက္ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ မအပက ေတာ္ေတာ္ေလး ေအာင္ျမင္ခဲ႕တယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာက ေရွ႕တန္းေတြမွာလည္း က်ေနာ္တို႕ ေအာင္ျမင္တယ္။ျပည္သူက ခ်စ္တယ္။ ျပည္သူလူထုက ေက်ာင္းသားေတြကို ခ်စ္တယ္။
အဲဒါက ေကအိုင္ေအနဲ႕ ပူးေပါင္းစစ္ဆင္ေရးေတြမွာ ေအာင္ျမင္တယ္။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ေထာက္ခံမႈ ရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္း ABSDF က အရမ္းတက္ေနတဲ႕အခ်ိန္ ေအာင္ျမင္ေနတဲ႕အခ်ိန္ ေတာင္ပိုင္းနဲ႕ေတာင္ မတူပါဘူး။ အဲဒီမွာ သြားေနရင္းနဲ႕က်ေနာ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႕ရတာ ဘယ္မွာ ထမ္းေဆာင္ခဲ႕ရလဲ ဆိုေတာ႕ ပရိုပဂန္ဒါ (Propagator)မွာထမ္းေဆာင္ခဲ႕ရတာ။ က်ေနာ္က သင္တန္းဆင္းၿပီးတာနဲ႕ ပရိုပဂန္ဒါ တမ္းေရာက္တာ။ က်ေနာ္က အဲဒီတုန္းက အသားျဖဴျဖဴနဲ႕ လူေကာင္ကလည္းေသးတယ္ အသက္လည္းငယ္။ ဂစ္တာလည္း တီးတယ္။ဟိုမွာ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဂစ္တာ သြားတီးေတာ႕ဟိုမွာ ဂစ္တာတီးမဲ႕သူလည္း မရွိဘူးဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္က ပရိုပဂန္ဒါကို ေရာက္ေရာဗ်ာ။
အဲဒီမွာေျပာစရာရွိတာက ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႕ က်ေနာ္ စစ္ဆင္ေရး ထြက္ဖူးတယ္။ကိစၥရပ္ေလး တခုကို က်ေနာ္ ေျပာျပခ်င္တယ္ဗ်ာ႕။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္႔ မေသရတဲ႕ အေၾကာင္းရင္းေလး တခုရွိတယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္း က်ေနာ္႕ကို မသတ္ရတဲ႕ အေၾကာင္းရင္းလုိ႕လည္း ေျပာလို႕ရတယ္။ ခုန ေျပာခဲ႕တဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ သင္တန္းတက္ေနတာကို သပိတ္ေမွာက္လိုက္တယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ လံုး၀ သင္တန္းဆက္မတက္ေတာ႕ဘူး။ ကုန္းကလည္း ဒီဘက္က ကိုမ်ိဳး၀င္းတုိ႕ ဒီဘက္က သင္တန္းကုန္းေပါ႕။အဲဒီတုန္းက ဒီဇင္ဘာလၾကီးေပါ႕။
ေကာ္မတီရံုးကလည္း ည ၆နာရီေက်ာ္ရင္ ေကာ္မတီရံုးကို မတက္နဲ႕ ပစ္မိန္႕ေပးတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ ပစ္မိန္႕ေပးထားတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း မတက္ဘူး။ တက္တဲ႕ သူကို ပစ္လို႕ရတာကို။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း ဘားတိုက္ထဲမွာ မ်ိဳး၀င္းမေကာင္းေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတယ္။ ဟာ အဲေကာင္ လူပါး၀တယ္ေပါ႕။ ကိုမ်ိဳး၀င္းကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕တပ္ကို ျပန္ေခၚထားတယ္။ က်ေနာ္က အဲလို အေျခအေနကို မၾကိဳက္ဘူး။
က်ေနာ္က ျဖစ္ခ်င္တာက သင္တန္းထဲက လူေတြကလည္း က်ေနာ္႕အကိုေတြပဲ။ ကိုေအာင္ေက်ာ္တုိ႕ ကိုရန္ရွင္းတုိ႕။ ကိုရဲ တို႕…ဒါ က်ေနာ္႕အကိုေတြပဲ။ ကိုမ်ိဳး၀င္းလည္း သူလည္း ေက်ာင္းသားပဲ က်ေနာ္႕ထက္ အသက္ၾကီးတယ္၊ သူလည္း အိုင္အာတီက ေက်ာင္းသားပဲ သူလည္းပဲ အကိုပဲေပါ႕ က်ေနာ္အဲလို ခံစားတယ္။ စိတ္ထဲ အတူတူပဲလို႕လည္း ခံစားမိတယ္ေပါ႕။
အဲလို ခံစားမိေတာ႕ ဒီလိုေတြ အဖြဲ႕ခြဲတာ က်ေနာ္ စိတ္ညစ္တယ္။ ျမိဳ႕ေပၚမွာ အဖြဲ႕ခြဲတာေတာင္ က်ေနာ္ ေတာ္တာ္ စိတ္ညစ္တယ္။ ခုဟာက ေတာထဲမွာ ဟိုၿပီး စိတ္ညစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင္႕ ညၾကီး ေကာ္မတီကုန္းကို က်ေနာ္က တေယာက္တည္း တက္သြားတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာ္မတီကုန္းမွာတာ၀န္က်တာက ဂြတိုနဲ႕ ကိန္းျမင္႔ ဗ်၊ က်ေနာ္မွတ္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂြျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္၊ ကိန္းျမင္႔ျဖစ္ရင္ ျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္ က ည ၆နာရီေတာ႕ ေက်ာ္သြားၿပီးသြားၿပီဆိုတာမွတ္မိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေကာ္မတီကုန္းတက္သြားေတာ႕အဲဒီထဲက တေယာက္က ေသနပ္ကို ေဗ်ာင္း ေဗ်ာင္း ဆိုၿပီး ခ်ည္ထိုးၿပီးေတာ႕မွ က်ေနာ္႕ကို ရပ္ဆိုၿပီးေတာ႕ စကား၀ွက္လွမ္းေမးတယ္။
က်ေနာ္က စကား၀ွက္မသိဘူး။ ဘယ္သူလဲ ဆိုေတာ႕..ဘိုဘို လို႕ က်ေနာ္ ေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္က တကယ္ေတာ႕သိပ္သတၱိရွိလုိ႕ တက္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ေၾကာ က္ေၾကာ က္နဲ႕ တက္သြားတာ။
ဘိုဘိုလို႕ အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ေျပာတယ္။ သံုးခြန္း လွမ္းေမးတယ္။ အဲဒီသံုးခြန္းစလံုး က်ေနာ္ ဘိုဘိုလို႔ပဲ အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ေျပာတယ္။ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္တယ္။
သံုးခါေမးလို႕မွ မရေတာ႕ ပစ္လုိ႕ရၿပီကိုး။ က်ေနာ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနၿပီ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းက “ေဟ႔ေကာင္ ခဏေနဦး လႊတ္လိုက္“ လို႕ ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းက မွတ္မွတ္ရရ မီးလွံဳေနတာ။ အဲဒီရဲ႕ အျပင္မွာ ဂြတိုတို႕၊ ကိုကိန္းျမင္႔တို႕ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ ေရာက္သြားတယ္။ သူက ဘာကိစၥလဲ လို႕ေမးတယ္။
“အကို …အကိုလည္း ေက်ာင္းသားပဲ၊ဟိုမွာလည္း က်ေနာ္႕အကို ေက်ာင္းသားေတြပဲ ဒါေပမဲ႕ ဒီပံုဆန္ၾကီးျဖစ္ေနတာ““ အဲလို ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႕ က်ေနာ္ ခံစားလာရၿပီး ငိုခ်င္လာတာ၊ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္ ငိုရင္းနဲ႕ သူ႕ကို ေျပာတယ္။
ညီတေယာက္က အကိုတစ္ေယာက္ကို ေျပာတဲ႕ ပံုဆန္ပါပဲ၊ အဲဒီလို ပံုဆန္နဲ႕ က်ေနာ္သူ႕ကို ငိုၿပီး ေျပာတယ္။
“က်ေနာ္ အဲလို မျဖစ္ခ်င္ဘူး…က်ေနာ္တို႕ ဒီမွာလာတာ စုစုစည္းစည္းနဲ႕ သြားခ်င္တယ္…အဲလိုျဖစ္ေနတာ မေကာင္းဘူး၊ မွန္ျခင္းမွားျခင္းကိုလည္း က်ေနာ္ မဆိုလိုခ်င္ဘူး…“လို႕ ငိုရင္းနဲ႕ ေျပာတယ္။
မ်ိဳး၀င္းက အဲဒီမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး..ဘယ္လိုေျပာမလဲ ၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္႔ကို ေခၽြးသိပ္ၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီကိစၥကို က်ေနာ္႔ကို အမွတ္ေပးခဲ႕တယ္၊ ေနာက္ပိုင္း စစ္ေၾကာေရးမွာ က်ေနာ္႕ကို အဲဒါျပန္ေျပာတယ္။
ၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္ကလည္း သင္တန္းမွာ ဒီကိစၥကို ျပန္ေျပာတယ္။ သူလည္း ေက်ာင္းသား၊ ကိုယ္လည္းေက်ာင္းသားျဖစ္ေနတယ္ ၊ မွန္ျခင္း မွားျခင္းထက္ ခုလိုမ်ိဳး ကြဲေနတာမ်ိဳးေတြ မျဖစ္သင္႕ဘူးဆိုတာမ်ိဳး ေျပာခဲ႕တယ္။
အပိုင္း(၇)
ေနာက္တခု က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက စစ္ဆင္ေရး ထြက္တဲ႕ အေၾကာင္းေပါ႕ေနာ္။ စစ္ဆင္ေရးထြက္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႕ကေတာ႕ Fighter အေနနဲ႕ မထြက္ရဘူး။ က်ေနာ္တို႕သြားမယ္ဆိုရင္ ေရွ႕မွာ တပ္ခြဲတစ္ခြဲ အရင္သြားရတယ္။ က်ေနာ္တို႕က ရြာေတြ၀င္ ေရာက္တဲ႕ ရြာ တိုင္စိုက္အလံေထာင္ ၿပီးရင္ သီခ်င္းဆို အဲဒီပံုစံနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ သြားေလ႔ရွိတယ္။
အဲလို သြားေနရင္းနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ အတူတူ ထြက္ခဲ႕တဲ႕ စမ္းေခ်ာင္းအကသက ကို၀ဏေက်ာ္က တိုက္ပြဲက်သြားတယ္။ သူတိုက္ပြဲ က်သြားေတာ႕ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားရတယ္။ ေရွ႕တန္းထြက္ဖို႕အတြက္ ေတာင္းဆိုတယ္ေပါ႕ေနာ္၊ အဲဒီတပြဲမွာေတာ႕ သူက က်ေနာ္တို႕ကို ေပးလိုက္တယ္။
အဲဒီမွာ တခု ကြာတာက ဘာကြာလဲဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ ေနာက္တန္းမွာေတာ႕ အိုေကတယ္ေနာ္။ ေရွ႕တန္းထြက္လို႕ရွိရင္ ရန္ကုန္-မႏၱေလးက ေကာင္ေတြက သူတို႕ေလာက္ မထြက္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႕က အၾကမ္းသြားႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႕ ရန္ကုန္xမႏၱေလးက ေကာင္ေတြက အေျပာပဲ ရွိတာ သူတို႕ကို မီကို မမီဘူး။ တကယ္ကို ေခြေခါက္ေနတာပဲ။
ကိုင္းေတာၾကီး မီးရွိဳ႕ထားတဲ႕ အလယ္ကေန ျဖတ္ရတာတို႕ မွာ ေနကပူ၊ ေဘးက ပူနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕က လမ္းကို မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ႕တာ။ တကယ္ပဲ ဘယ္လိုကို မရတာ၊ ၿပီးေတာ႕ ခါးထက္နည္းနည္းေလာက္ပဲ ျမင္႔တဲ႕ ေတာင္ကဗ်က္ေတာင္ က်ေနာ္က မတက္ႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္က ကိုမ်ိဳး၀င္း runner အေနနဲ႕ လိုက္သြားတယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္စိတ္ရွိတယ္။ ကိုေတာက္ေျပာင္တို႕ ဦးလွေရႊတို႕။ သူဆိုလို႕ရွိရင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းတုိ႕ ရြာကပဲ၊ သူဆိုရင္ က်ေနာ္ရဲ႕ ကာဘိုင္ေရာ၊ ပစၥည္းေတြေရာ အကုန္အားလံုး ယူသယ္ေပးတာ။ က်ေနာ္က လူခ်ည္ေလွ်ာက္တာကို မေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတာ။ သူတုိ႕က အကုန္လံုး သယ္ၿပီး ေလွ်ာက္ေပးၾကတာ။
အဲေတာ႕ စစ္ဆင္ေရးမၿပီးဘူး က်ေနာ္ ၃ လနဲ႕ ျပန္လာရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လည္း ဆိုေတာ႕သြားကိုက္လို႕။ က်ေနာ္ ဆင္သား စားတဲ႕ေနရာမွာဗ်ာ သြားကိုက္ၿပီးေတာ႕ ထမင္း မစားႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ ေရွ႕တန္းလည္းေရာက္ေနတယ္ ထမင္းလည္း မ၀င္ေတာ႕ပိုဆိုးတာေပါ႕။ အဲေတာ႕ ၃ လနဲ႕ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ျပန္ေရာက္လာၿပီးေတာ႕ သီခ်င္းပဲ ဆိုေနရတာေပါ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္က ဂစ္တာတီးလုိက္၊ သီခ်င္းဆိုလိုက္နဲ႕ ဒီအလုပ္တခုပဲ လုပ္ႏိုင္တယ္။
အဲဒီလို အေျခအေနကေန က်ေနာ္တို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုၿပီးေတာ႕ စၿပီး စြပ္စြဲၿပီး ဖမ္းတာက ၾသဂုတ္မွာစဖမ္းတာ။ခုႏွစ္ကေတာ႕ ေသခ်ာ မသိေတာ႕ဘူး ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လေလာက္ ထင္တယ္။
ဘယ္ကေနစျဖစ္တာလဲ ဆိုေတာ႕ ကိုသံေခ်ာင္းက တိုက္ပြဲမွာ လက္သြားထိတယ္။ ဗန္းေမာ္ တိုက္ပြဲမွာ အဲဒီ စစ္ဆင္ေရးမွာ က်ေနာ္ပါတယ္။ ၁၇ မိုင္နားမွာျဖစ္ေတာ႕ ကိုသံေခ်ာင္းလက္ထိသြားတယ္။ ညာဘက္လက္လား မသိဘူးဗ်။ အဲဒီမွာ သြားထိခဲ႕တယ္။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္ နည္းနည္းစဥ္းစားရင္း ေရာေနတာ ရွိတယ္။ အဲဒီ တိုက္ပြဲမတိုင္ခင္မွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းက စစ္ေရးတာ၀န္ခံျဖစ္တာလား၊ ဒီတိုက္ပြဲၿပီးမွ ျဖစ္တာလား က်ေနာ္ ေရာေနတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ေသခ်ာတာကေတာ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းက စစ္ေရးတာ၀န္ခံျဖစ္ခဲ႕တယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေထာက္လွမ္းေရး တာ၀န္ခံကလည္း ေရွ႕တန္းမွာ က်သြားတယ္။ေထာက္လွမ္းေရး တာ၀န္ခံ ကိုေဖက မိုးညွင္းဘက္မွာ တိုက္ပြဲ က်တာ။
အဲဒီမွာ ေထာက္လွမ္းေရး section ကို ကိုမ်ိဳး၀င္းက တိုက္ရိုက္ကိုင္တာ။ၿပီးေတာ႕ကိုမ်ိဳး၀င္းက အဲဒီမွာ ကြန္မန္ဒိုဖြဲ႕တယ္။ သူ႕လူေတြနဲ႕ခ်ည္းပဲ ဖြဲ႕ခ်သြားခဲ႕တာ။ ကိုမန္ဒိုနဲ႕ ရိုးရိုး တပ္ရင္းနဲ႕က ဘာကြာလဲ ဆိုေတာ႕ ရိုးရိုးတပ္ရင္းအေနနဲ႕ ျပန္၀င္လာၿပီ ဆိုရင္ လက္နက္အပ္ရတယ္။ ေကအိုင္ေအမွာလည္း အဲဒီပံုအတိုင္းပဲ။ကြန္မန္ဒိုက ၂၄ နာရီ အျမဲ ေသနပ္နဲ႕ အတူ ရွိေနလို႕ရတယ္။ ေကအိုင္ေအမွာ ကြန္မန္ဒို ကုန္းက သီးသန္႔ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းသားတပ္မွာေတာ႕ ကြန္မန္ဒို ကုန္းက သီးသန္႕မရွိဘူး။ အကုန္ေရာေနတာေပါ႕ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ႕ မ်ားေသာအားျဖင္႕ ကြန္မန္ဒိုက ေရွ႕မွာပဲ ေနေနရတာမ်ားတယ္။ ဗဟိုတက္တယ္ဆိုရင္ ခဏပဲ၊ ၿပီးတာနဲ႕ ေရွ႕တန္းျပန္ထြက္ အဲလိုပဲ ရွိတာကိုး။
အဲေတာ႕ကိုမ်ိဳး၀င္းက ကြန္မန္ဒိုကိုင္တယ္၊ ကြန္မန္ဒို ဖြဲ႕တဲ႕အခါမွာလည္း လံုး၀ သူ႕စိတ္တိုင္းက် သူ႕ရြာထဲက လူေတြနဲ႕ခ်ည္း ဖြဲ႕ခ်သြားတယ္။ သူက အဲဒီတုန္းက ဒု- စစ္ေရးတာ၀န္ခံျဖစ္ေနေတာ႕ လုပ္လုိ႕ရတာေပါ႕။ တပ္ရင္းေတြမွာၾကေတာ႕ ကိုင္ရတဲ႕ ေသနပ္ေတြက မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေတြပဲ မ်ားတယ္။ ကြန္မန္ဒိုမွာေတာ႕ တကယ္႔အေကာင္းေတြ ေပးထားတာ။ ထားပါေတာ႕ေနာ္၊ အဲဒါေတြကို သိပ္ေတာ႕ မေျပာခ်င္ဘူး။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးကို စၿပီးစြပ္စြဲၿပီး ဖမ္းခံရတာက…ၾသဂုတ္မွာ၊ ၁၉၉၁စၿပီး ဖမ္းတာက ကိုစိုးမင္းေအာင္ကို စဖမ္းတာ။ ကိုစိုးမင္းေအာင္က ကိုရဲ..ရဲ႕ ရန္လ္ဒါ။ ေနာက္ေတာ႕ … ထြက္ေျပးသြားတယ္ေလ။(ထလရလို႕ စြပ္စြဲ ဖမ္းဆီးတာေတြ ဗ်ဴဟာ၂ ဗန္းေမာ္ခရိုင္မွာ ၆ ရက္ ၾသဂုတ္လ ၁၉၉၁ မွာ စတင္ခဲ့တာ ။ ပါေဂ်ာင္မွာ က စိုးမင္းေအာင္ရဲ႕ ထြက္ခ်က္ေတြကေန ဆြဲယူလာျပီး ၉ သို႕မဟုတ္ ၁ဝ ရက္ ၾသဂုတ္လ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ စဖမ္းတာ - မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္)
အဲဒီမွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းတုိ႕အဖြဲ႕က ကိုစိုးမင္းေအာင္ရဲ႕ ထြက္ခ်က္ေတြကိုယူသြားတာ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တုို႕က ပြဲလုပ္ေနတဲ႕ အခ်ိန္ဗ်။ ကိုစိုးမင္းေအာင္ကို ဖမ္းတာကိုသိတယ္။ စစ္ေနတာကိုလည္ သိတယ္။ ဒါေပမဲ က်ေနာ္တို႕ ဆီမွာ စစ္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုစိုးမင္းေအာင္ကို ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုၿပီးစဖမ္းေတာ႕ ဟာ…ဒါ ေက်ာင္းသားတေယာက္ပဲ ျဖစ္တယ္၊ ခုလိုမ်ိဳး မလုပ္သင္႕ဘူးဆိုတဲ႕ အေတြး က်ေနာ္႕မွာ လံုး၀ မရွိဘူး။ တကယ္ကို မရွိတာ။ ဖမ္းတယ္ စစ္တယ္ အဲေလာက္ပဲ သေဘာထားတယ္။ကိုယ္႔ Section ကလည္း မဟုတ္ဘူး။
ၿပီးေတာ႕မွ အဲဒီ ကိုစိုးလင္းေအာင္ ဆီကေန list ေတြ တက္လာတာ။ အဲဒီ List မွာ က်ေနာ္တုိ႕ နာမည္ေတြ ပါတယ္ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တို႕က ရီေနၾကတာ။ အဲဒီမွာ list တက္လာၿပီးေတာ႕ မခ်ိဳ တုိ႕ကို စဖမ္းတယ္။ မခ်ိဳကို ဖမ္းၿပီလို႕ ၾကားေတာ႕ က်ေနာ္က ေတာ္ေတာ္ကို ျပာေတာက္သြားတာ။
ဘာလို႕ လဲဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္သြားတယ္။ ျပာလည္း ျပာသြားတယ္။ေနာက္ မငယ္တို႕လည္း ပါတယ္ၾကားေတာ႕ ပိုဆိုးသြားတယ္။ မငယ္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕က Section တခုတည္း propagator မွာ တူတူပဲ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ။
မခ်ိဳနဲ႕က က်ေနာ္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးတယ္၊ သူက က်ေနာ္႕ကို အျမဲ မုန္႔ဖိုးေပးတယ္။ တကယ္ေတာ႕ သူတုိ႕နဲ႕က က်ေနာ္က ေမာင္ႏွမရင္းေတြလို ျဖစ္ေနတာဗ်။ က်ေနာ္က ေရခ်ိဳးရမွာ ပ်င္းတယ္။ ရာသီဥတုကလည္း ေအးေတာ႕ ေရမခ်ိဳးဘူး။ သူက က်ေနာ္ေရခ်ိဳးခ်င္ေအာင္ မုန္႕ဖိုးေပးတယ္။
ဟဲ႕ အမဆီက မုန္႕ဖိုးယူ ၿပီးရင္ေရခ်ိဳး ဆိုၿပီး က်ေနာ္ ေရခ်ိဳးေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ၿပီးေတာ႕ ဒယ္ပိုင္းေလးထဲမွာ ေရေႏြးတယ္ၿပီး ေရးခ်ိဳးဖို႕ ေရေႏြးေပးတယ္။
က်ေနာ္က အဲဒီလိုနဲ႕ သူ႕ဆီကေန မုန္႔ဖိုးယူ၊ ေရေႏြးလည္းယူၿပီး ေရးခ်ိဳးတယ္ေလ။ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲမွာလည္း သူတုိ႕က က်ေနာ္႕အမေတြလိုပဲ မွတ္တယ္။ ခံစားရတယ္။ ဟုိမွာ တကယ္႔အမလုိပဲ ျဖစ္ေနတာကို။သူတို႕ကလည္း က်ေနာ္႕ကို ေမာင္ငယ္တေယာက္လိုပဲ ဆက္ဆံခဲ႕ၾကတယ္။
အဲလိုေနေတာ႕ မခ်ိဳကို ဖမ္းၿပီဆိုေတာ႕ က်ေနာ္ ေရွာ႔္ရသြားတယ္။ စိတ္ထိခိုက္သြာတာဗ်။ ေနာက္ ...စစ္ေၾကာေရး စစ္တဲ႕အဖြဲ႕ထဲမွာ က်ေနာ္ပါတယ္။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပပါမည္။
မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေလးစားခင္မင္လ်က္ပါ။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
No comments:
Post a Comment