by May Thingyan Hein on Friday, February 1, 2013 at 5:50am ·
အပိုင္း(၄)
အဲဒီတုန္းက နယ္စပ္မွာ ေက်ာင္းသားစခန္းေလးေတြခ်ည္းပဲ ၁၉ ခုေလာက္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ အမွတ္မမွားရင္ေတာ႕ အဲလိုပဲ ေက်ာင္းသား စခန္းေတြေဆာက္ရင္း ေနရင္းနဲ႕ပဲ ၈၈ ႏို၀င္ဘာေလာက္မွာပဲ ပထမဆံုး ေက်ာင္းသားညီလာခံလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ေတာ႕ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အေျမာ္အျမင္ၾကီးမားမႈေပါ႕ အဲဒီတုန္းက တိုင္းရင္းသား တပ္ေပါင္းစု ဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ NDF( National Democratic Front) က ကမကထလုပ္ၿပီးတယ္။ သူတုိ႕က ဒီအတုိင္းေနလို႕ေတာ႕ မျဖစ္ဘူး ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ႕ျဖင္႔ စုစည္းၿပီး စံုေပးလိုက္မွ ရမယ္ဆိုၿပီး သူတုိ႕ကစဥ္းစားတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကလည္း သူတို႕ဟာ သူတို႕အဖြဲ႔အစည္း ဖြဲ႕ခ်င္တာေပါ႕ေလ၊ က်ေနာ္တို႕မွာလည္း သပိတ္အရွိန္က မကုန္ဘူး။ သပိတ္အရွိန္က မကုန္ဘူးဆိုတာက အစိုးရ ၃ ဆက္ကို ျဖဳတ္ခ်လာတာတို႕ဘာတုိ႕ေပါ႕ဗ်ာ။
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းသား အင္အားက ၂ ေသာင္းေလာက္ရွိတယ္။ ႏွစ္ေသာင္းဆိုတာက တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႕ အင္အားထက ္အမ်ားၾကီး သာတယ္။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကိုယ္႕အင္အားကလည္း မေသးလွတဲ႕ ဟာမ်ိဳးေပါ႕။ ေနာက္ ဗမာေတြလည္း ျဖစ္တယ္၊ အစိုး၇ကိုလည္း ျဖဳတ္ခ်လာၾကတာဆိုေတာ႕ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္က ၾကည္႔၇င္လည္း တမ်ိဳးေပါ႕။
အဲဒီမွာ သူတို႕အေမွ်ာ္အျမင္ရွိတာက က်ေနာ္တုိ႕ ေတြကို ခြဲျခားခြဲျခား မလုပ္လိုက္ဘဲနဲ႕ စုေပးဖို႕အတြက္ကိုသူတုိ႕က ၾကိဳးစားလိုက္တယ္။ ဒါကေတာ႕ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အေမွ်ာ္အျမင္ၾကီးမားမႈေပါ႕ ႏိုင္ငံေရး အကင္းပါးမႈလို႕ ေျပာရမွာပဲ။
အဲလိုစုစည္းေပးလိုက္တဲ႕အခါက်ေတာ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္(ေျမာက္ပိုင္းတြင္ အသတ္ခံရေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္-မဟုတ္ပါ) တို႕ ဥကၠ႒ ျဖစ္တဲ႕ ပထမဆံုးေက်ာင္းသားညီလာခံ ျဖစ္ေပၚလာခဲ႕တယ္။
အဲဒီတုန္းကလည္း ေက်ာင္းသား ညီလာခံမွာ ဗကသ ေတြ မကသ ေတြ ယကသေတြကလည္း အုပ္စုေတြနဲ႕ ေက်ာင္းသားညီလာခံမွာ ဘယ္သူ ဗိုလ္လုပ္မလဲေပါ႕ဗ်ာ။ အဲလိုေတြျဖစ္ၾကရင္းနဲ႕ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ၾကေတာ႕ ၾကားလူလို ျဖစ္ၿပီး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ဥကၠ႒ ျဖစ္သြားတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္က ABSDF ဗဟိုေကာ္မတီမွာ စပ္စပ္ စပ္စပ္ အရွိေသးဘူး။ က်ေနာ္က နယ္စပ္စခန္းမွာပဲ ေနတယ္။ အဲဒီမွာ ေယဘူယ်ေျပာလို႕ရွိရင္ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက နယ္စပ္ကိုလာမယ္ စစ္သင္တန္းတက္မယ္ ၿပီးရင္ လက္နက္ကိုင္ၿပီး အစိုးရကို ျပန္ခ်မယ္ဆိုတဲ႕ စိတ္ဓါတ္နဲ႕ လာခဲ႕ၾကေတာ႕ ေတာ္ရံုတန္ရံုက ပုဆိုး ၃ ထည္ အက်ီာၤ ၃ ထည္ အဲလိုမ်ိဳးနဲ႕ လာၾကတာမ်ိဳးပဲ မ်ားတယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႕ ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္မွ ေဆာင္းရာသီလည္း ေရာက္ေတာ႕ အေႏြးထည္တို႕ ဘာတုိ႕လည္း မရွိနဲ႕ ငွက္ဖ်ားေတြ ဘာေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ လူအုပ္ၾကီးကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ စားစရာနဲ႕ အေနအထိုင္ကလည္း ဆင္းရဲတယ္။
ႏိုင္ငံတကာက အေ၀းေရာက္ဗမာေတြ ကူတယ္၊ တိုင္းရင္းသားေတြကလည္း ကူတယ္ဆိုေပမဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စားေသာက္ရမႈ အေျခအေနေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ဆင္းရဲပါတယ္။ ေနာက္ လူအုပ္ၾကီးကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ခ်က္ေတာ႕လည္း မိုးျပဲဒယ္ၾကီးနဲ႕ ၁၀ အိုးေလာက္ခ်က္၊ ဟင္းကလည္း ပဲဟင္းေရက်ဲေပါ႕ဗ်ာ။ ဥပမာ သီေဘာပိုးစခန္းမွာဆိုရင္ မနက္ ၆နာရီကတည္းက တသုတ္ၿပီး တသုတ္ ထမင္းစားၾကတာ ေန႕လည္ ၁ ၂နာရီထိ မၿပီးဘူး။ ဒါမ်ိဳးေပါ႕ဗ်ာ။
ေနာက္ ဆန္ေတြသယ္လာတဲ႕ ဂုန္နီအိတ္ေတြကေတာ႕ က်ေနာ္တို႕က ေစာင္လုပ္ၿပီး အိပ္ေပါ႕။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဒီအတိုင္း အိပ္ၾကတယ္ဆိုေတာ႕ လူေတာ္ေတာ္မ်ားက တန္းညွိခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာ ခ်မ္းသာ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္ေတာ္ ဘယ္လို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ိဳးပဲ ထိုင္ခဲ႕ ထိုင္ခဲ႕ ျမိဳ႕ေပၚမွာ ေဆး ဘယ္ေလာက္ ခ်ခ် ဘယ္ေလာက္ပဲ သံုးႏိုင္သံုးႏိုင္ ဒီမွာေတာ႕ အားလံုးက ေျမၾကီးေပၚမွာပဲ ဂံုနီအိတ္တထည္ဆီ ရမွာပဲ။ ဆန္ ၄ လံုးခြဲကို စားပဲ။ ပဲဟင္းေရ ဒီေလာက္ပဲ။ ငရုတ္သီး တေတာင္႔ပဲ ဆိုၿပီး အဲလို တန္းညွိလိုက္သလိုပဲ။ အဲလိုဆိုေတာ႕ ဘ၀ကို သိသြားတယ္။
သိသြားတယ္ဆိုတာကလည္း တကယ္ကိုပဲ မရွိျခင္း တရားဆိုတာကို ၾကံဳလိုက္ရတာကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီ မသိျခင္းတရားနဲ႕ အခက္အခဲကို ဘာနဲ႕ ေက်ာ္ၾကသလဲဆိုေတာ႕ ႏိုင္ငံေရး အသိ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ဆိုတာကို စၿပီး စဥ္းစားျဖစ္ၾကတာပဲ။ ဒီအသိနဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ၾကမလဲဆိုတဲ႕ စိတ္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ABSDF ဆုိၿပီး ျဖစ္လာတယ္။
ABSDF စျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းေတာ႕လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္မယ္ ဘာညာ ဘာညာ ဆိုၿပီးေတာ႕ျဖစ္ၾကတယ္၊ ရန္ေတြျဖစ္ၾကတယ္ ဆိုေပမဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕မွာ အခက္အခဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ အဲဒီအခက္အခဲေတြကို ငါတို႕ ဘာလုပ္ၾကသလဲဆိုတဲ႕ အသိနဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ကို တည္ေဆာက္လာရင္းနဲ႕ပဲ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႕ၾကတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ ABSDF ဆုိတာက အဖြဲ႕အစည္းၾကီးကေန ေတာခိုလာတာ မဟုတ္ဘူး။ နယ္အသီးသီးက ေရာက္လာတဲ႕ သူေတြအားလံုးကို အဖြဲ႕အစည္းလုပ္ရတာ။ ေျပာရရင္ေတာ႕ ဗိုလ္မွ ဗိုလ္ေတြခ်ည္းပဲေလ ဥကၠ႒ ဆိုတဲ႕ေနရာကေလ်ာ႕တဲ႕သူက တေယာက္မွ မပါဘူး။ ေနာက္ နယ္သားေတြ မ်ားတယ္။ နယ္သားေတြက ရိုးတယ္။ စခန္းထဲမွာ တဲေဆာက္ စခန္းေဆာက္ အပင္စိုက္ ဆန္အိတ္သယ္ဆုိတဲ႕ အလုပ္ၾကမ္းေတြကို သူတို႕ အကုန္လုပ္တတ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႕က သူတို႕ဆီကေန ျပန္သင္ရတယ္။ သူတို႕က စရိုက္ၾကမ္းတယ္။
အဲဒီမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီးေတာ႕မွ ပြားတတ္တဲ႕ ျမိဳ႕သားေက်ာင္းသားနဲ႕ နယ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ၾကားက အထာမက်မႈေလးေတြရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႕ျမိဳ႕ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ေတာထဲေရာက္တာေတာင္မွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင္႔ဖို႕ ၾကိဳးစားေနၾကတာေလ။ေတာထဲ႕ လူေတြကေတာ႕ အခ်ိန္ရတာနဲ႕ ဖားရွာ ငါးရွာ သူတုိ႕က အဲလိုမ်ိဳး။ အဲလို ဖားရွာ ငါးရွာေတြကို ျမိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြကေန ၿပီးေတာ႕ စကားလံုးၾကီးေတြနဲ႕ အႏိုင္က်င္႔ၿပီးေတာ႕ မင္းက ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ေပါ႕ အဲလိုမ်ိဳးေတြကလည္း ရွိတယ္။
အဲဒါေတြကို က်ေနာ္တို႕က သင္တန္းေတြနဲ႕ျဖတ္သန္းလိုက္ရတယ္၊ သင္တန္းဆိုတာကေတာ႕စစ္သင္တန္းပဲေပါ႕ ဒါေပမဲ႕ လူေတြကို ပံုဆန္တူတူျဖစ္ေအာင္ တန္းညွိလိုက္ရတယ္။ တေျပးတည္းျဖစ္ေတာ႕ မင္းလည္း ဒီ၀တ္စံုပဲ မင္းလည္း ၀ါက်ည္ေတာက္ပဲ ရတယ္။ မင္းလည္း ဒီထမင္းလည္း စားရမယ္ ဆိုၿပီးေတာ႕ ပံုဆန္သြင္းလိုက္ရတယ္။
အဲဒီမွာက်ေနာ္က စစ္တပ္အေၾကာင္းကို ပိုၿပီး နားလည္သေဘာေပါက္သြားတယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ အမိန္႕ကို ဘာျဖစ္လုိ႕ ေၾကာက္ေနရသလဲ ဆိုတာကို က်ေနာ္က အဲဒီမွာမွ ပိုနားလည္သြားတာ။ သူ႕ဖိနပ္ထဲကို ၀င္စီးၾကည္႔လိုက္ရမွ သိတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။
စကားဆက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ ABSDF ပထမ ညီလာခံကေန စလိုက္တဲ႕ ျမိဳ႕သားေတြနဲ႕ နယ္သားေတြနဲ႕ အဲဒီလို မေျပလည္ မႈေတြနဲ႕ အုပ္စု အကြဲအျပဲေတြ ကိစၥေတြကို ABSDF က ေတာက္ေလွ်ာက္အေမြခံရတာေပါ႕။
က်ေနာ္တို႕ အေစာပိုင္း ကာလေတြက ၾကမ္းတယ္။ ေနာက္တခုက ဗဟိုေကာ္မတီလို႕ ဆိုတာက အားလံုးကို စုစည္းတဲ႕ ဆံုခ်က္ၾကားထဲမွာကိုပဲ၊ အုပ္စု အသီးသီးကို ဆက္စပ္ထားတဲ႕ ပံုဆန္မ်ိဳးထဲမွာပဲ က်ေနာ္တို႕ ဆီမွာ ရွိတဲ႕ စခန္းေတြဆိုတာက က်ေနာ္တုိ႕ အုပ္ခ်ဳပ္လို႕မရဘူး။ အစိုးရကေန ရပ္ကြက္ေတြထိ အုပ္ခ်ဳပ္လို႕ရသလို က်ေနာ္တို႕က အုပ္ခ်ဳပ္လို႕ မရဘူး။
ဘယ္လိုလဲ ဆိုေတာ႕ စခန္းေတြက သူ႕ဟာသူ ရွာစားတယ္၊ သူ႕မဟာမိတ္နဲ႕ သူ႕လုပ္ငန္း အစီစဥ္နဲ႕ သူရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ဗဟိုေကာ္မတီက ဘာလုပ္ရလဲဆိုေတာ႕ အစည္းေ၀းေခၚတာမ်ိဳးလုပ္ရတယ္၊ မဟာမိတ္ဆက္ဆံေရး လုပ္ရတယ္။ အဲဒီေလာက္ပဲ ရွိတယ္။
အဲေတာ႕ က်ေနာ္တို႕မွာ ေက်ာင္းသား စခန္းက ၁၉ ခုရွိတယ္၊ ABSDF က ပထမဆံုး ေက်ာင္းသားညီလာခံေခၚေတာ႕ စခန္းေတြက ကိုယ္စားလွယ္ေတြကိုေခၚတယ္။ ေခၚၿပီးေတာ႕မွ ဖြဲ႕လိုက္ၾကတာေပါ႕။ က်ေနာ္တို႕ ဘုရားသံုးဆူ စခန္းကလည္း ကိုယ္စားလွယ္ေတြ လႊတ္တယ္ေလ။
အဲဒီတုန္းက ဘုရားသံုးဆူ စခန္းက ဥကၠ႒က ကိုတင္စိုးေနာင္ေပါ႕။၈၈ မွာလုပ္ခဲ႕တဲ႕ ပထမဆံုး ညီလာခံမွာေတာ႕ ကိုတင္စိုးေနာင္တို႕ပဲ သြားတယ္ေလ။ သြားၿပီးေတာ႕သိပ္မၾကာဘူး ABSDF ဗဟိုက မတည္မျငိမ္ျဖစ္တယ္။
အဲဒီတုန္းက ဗကသက လာတဲ႕ ၀င္းမိုး၊ ေအာင္ႏိုင္၊ ကိုကိုဦးေပါ႕၊ ေအာင္ႏိုင္ဆိုတာ အခု VOA မွာ ဒါရိုက္တာ ျဖစ္ေနတဲ႕ ကိုသန္းလြင္ထြန္းေပါ႕။ သူတို႕ေတြနဲ႕ ဗဟိုေကာ္မတီထဲမွာ ရွိေနတဲ႕သူေတြနဲ႕ အဆင္မေျပ ျဖစ္ၾကတာ။
အဲတုန္းကလည္း ျဖစ္လာတဲ႕ ေနာက္ျပႆနာ တခုက ဘာလဲဆိုေတာ႕ ေတာထဲမွာပဲ ေနမယ္ဆိုတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြရယ္ ျမိဳ႕ေပၚႏိုင္ငံေရး လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ႕ အယူအဆေတြၾကားထဲမွာလည္း ပဋိပကၡေတြျဖစ္တာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာပဲ အေရးေပၚ ညီလာခံ ထပ္ေခၚရတယ္။ အဲလို အေရးေပၚ ညီလာခံေခၚေတာ႕ က်ေနာ္႕ကို ကိုတင္စိုးေနာင္က စခန္းကေန လွမ္းေခၚတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း က်ေနာ္က စခန္းထဲမွာ စီမံခန္႕ခြဲေရး ကိစၥေတြကို လုပ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လွမ္းေခၚတယ္၊ ေျပာခ်င္တာက ဘာလဲဆိုေတာ႕ အဲဒီတုန္းကလည္း ကိုယ္႔စခန္းကိုယ္ ကိုယ္တည္ေဆာက္ေနရတဲ႕ ခါက်ေတာ႕ အားလံုးက ကိုယ္႕အလွဴရွင္နဲ႕ကိုယ္၊ ကိုယ္႕စခန္း တိုးတက္ေရးပဲ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြလည္း ရွိတယ္။
က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ မဟာမိတ္ေတြကလည္း ကိုႏိုင္ေအာင္တုိ႕သြားဖို႕သင္႔တယ္လို႕ ေျပာလာတာလည္း ရွိတယ္။ ဗဟိုမွာ စီမံခန္႕ခြဲေရး ကိစၥေတြကို ပိုၿပိး အားေကာင္းေအာင္ လုပ္သင္႔တယ္ေပါ႕ ကိုယ္႕စခန္းကိစၥပဲ ကိုယ္လုပ္ေနလို႕မရဘူးလို႕ ေျပာလာတာေတြလည္း ရွိတယ္။အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္ သြားတယ္။
အဲဒီ ၁၉၈၉ အေရးေပၚ ညီလာခံမွာ ဗဟိုေကာ္မတီမွာ ဒုဥကၠ႒ အေနနဲ႕ တာ၀န္ေပးတယ္။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္၊ ဓါတ္ပံု- ေက်ာ္ဇင္မန္း(ျမစ္မခ)
No comments:
Post a Comment