by May Thingyan Hein on Monday, January 28, 2013 at 4:48am ·
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
အပိုင္း(၃)
က်ေနာ္လုပ္ခ်င္တဲ႕ အစိုးရ ဆရာ၀န္လည္း မလုပ္လိုက္ရပါဘူး။ က်ံဳဒိုးမွာ ေဆးခန္းေလး ဖြင္႔ေနရင္းနဲ႕႔ပဲ ၈၈ အေရးအခင္းၾကံဳၿပီး ေတာထဲေရာက္သြားတယ္လို႕ ေျပာရမွာပဲဗ်။
အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ႕ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကလည္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ပတ္သက္ၿပိီး ယူဂ်ီလႈပ္ရွားမႈေတြ ဘာေတြလည္း မရွိပါဘူး။ ျဖစ္ေနတဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကို သာမန္လူတေယာက္အေနနဲ႕ကိုယ္႕ဘ၀နဲ႕ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီးေတာ႕ မေက်နပ္စိတ္နဲ႕ လူငယ္သူပုန္စိတ္ေလး ရွိေနရံုေလာက္ပါပဲ။
ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္ က်ံဳဒိုးေရာက္တဲ႕အခါမွာေတာ႕ မြန္နဲ႕ကရင္အစပ္ေပါ႕၊ အဲဒီ ဟိုဘက္ကမ္းမွာ ကမ္းနီဆိုတဲ႕ ရြာရွိတယ္။ အဲဒီကမ္းနီဆိုတဲ႕ ရြာမွာ မၾကာေသးခင္ကမွ လြတ္လာတဲ႕ ႏိုင္ယကၡဆိုတဲ႕ လူရွိတယ္ သူက အဲဒီမွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္တယ္။ သူကလည္း ေက်ာင္းဆရာ၊ က်ေနာ္ကလည္း ဆရာ၀န္အေနနဲ႕ ေရာက္သြားေတာ႕လူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္ေတာ႕ ခင္ၾကတာေပါ႕။ ေတာ္လွန္ေရး စာေပေတြဘာေတြလည္း ဖတ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ႕ နယ္စပ္က အေျခအေနေတြ ဘာေတြကိုလည္း သိေနတယ္ေပါ႕။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္း သန္းေ႒းဦးကို ေခၚၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္က သူ႕ကို ကမ္းနီမွာ ေဆးခန္းဖြင္႔ေပးတယ္။
အဲဒီဘက္အျခမ္းေတြမွာ ေမွာင္ခိုစီးပြားေရး ရွိေနေပမဲ႕ ဆရာ၀န္ရွားပါးတယ္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္က႕ သူငယ္ခ်င္းကို ေဆးခန္းဖြင္႔ေပးတယ္ဆိုတာကလည္း ေဆးဆိုရင္လည္း က်ေနာ္က ေဆးဆိုင္မွာ အေၾကြးယူၿပီးေတာ႕ ဖြင္႔ၾကတာေပါ႕၊ က်ေနာ္ရယ္၊ က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းရယ္ ကိုယကၡရယ္ေပါ႕။ သူက ပန္းခ်ီေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းတယ္၊ ကဗ်ာလည္း ေကာင္းတယ္၊ က်ေနာ္႕ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ႏိုင္ငံေရး စကားနဲ႕ ေျပာရင္ လက္၀ဲဆန္တယ္ေပါ႕ဗ်ာ။
အဲလိုနဲ႕ ၈၈ တကယ္ျဖစ္တဲ႕အခါက်ေတာ႕ အဲဒီေခတ္က လူငယ္စိတ္နဲ႕ပဲ ငါတုိ႕ဘ၀ အနာဂတ္ကို အေျပာင္းအလဲ လုပ္ဖို႕ လမ္းတခု ပြင္႔လာၿပီလို႕ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ငါတုိ႕ မေက်နပ္ေနတဲ႕ ဒီစနစ္တခုကို ေဖာက္ထြက္ႏို္င္ဖို႕ အခြင္႔အလန္းရၿပီလို႕ အဲလို စိတ္ထဲမွာ ထင္လိုက္တယ္။
ဒီမိုကေရစီဆိုလို႕ရွိရင္လည္း အဲဒီတုန္းက ၾကားရတာေပါ႕ အဲဒီမတိုင္ခင္တုန္းကေတာ႕ ဘာမွ မသိပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အမ်ားျပည္သူပိုင္တဲ႕ ဟာ…ဆိုေတာ႕ ရင္ကိုသြားထိတယ္။ ေသခ်ာသိလွတယ္လို႕လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ အတိအက်ေသခ်ာတာက ငါတို႕ လိုက္ေမ်ာေနရတာကေန ေျပာင္းလဲဖို႕ ငါတို႕ အခြင္႔အေရး ရၿပီ ငါတို႕ အနာဂတ္ကို ငါတို႕ ဖန္တီးလို႕ရၿပီ ဆုိတာနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ လုပ္ၾကတာပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလည္း တခုထူးျခားတာက ၈၈မွာလည္း က်ေနာ္တုိ႕ ေနတဲ႕ က်ံဳဒိုးတို႕ ဘာတို႕မွာ ဘာမွ မျဖစ္ေသးဘူး၊ စီးပြားေရးနယ္လို ျဖစ္ေနေတာ႕သိပ္လည္း မျဖစ္ၾကပါဘူး။ က်ေနာ္ကလည္း ဆရာ၀န္ေပါက္စ လူငယ္အုပ္စုေတြနဲ႕လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီးရွိေတာ႕ က်ေနာ္႕ကို ဟာ…ဆရာ သူမ်ားေတြလည္း ခ်ကုန္ၾကၿပီ က်ေနာ္တုိ႕လည္း လုပ္မယ္ေလေပါ႕။ အဲဒီမွာ သူမ်ားလည္း လုပ္ရင္ ငါတို႕လည္း လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ႕ စိတ္နဲ႕ပဲ လုပ္ခဲ႕ၾကတာပါ။
က်ေနာ္တုိ႕ လူငယ္ေတြကလည္း လႈပ္စိလႈပ္စိေလးေတြျဖစ္ေနၾကေတာ႕ တပ္ရင္းမွဴး ဗမွဴးလွသန္းက ေခၚၿပီး ေဆြးေႏြးတယ္။ တကယ္ေတာ႕ ဗမွဴးလွသန္းက က်ေနာ္တို႕နဲ႕ ေဆြမ်ိဳးမကင္းဘူး။ သူက စခန္းထဲေခၚၿပီးေတာ႕ ဘယ္လိုလဲ ၊ဘာလဲေပါ႕ ၊ ဆႏၵျပဖို႕ အစီစဥ္ ရွိလားေပါ႕၊ က်ေနာ္ကလည္း ရွိတယ္ေပါ႕။ သူကလည္း မလုပ္ၾကဖို႕ နားခ်တာေပါ႕ ။ ဒီဘက္က ကရင္သူပုန္နဲ႕လည္း နီးတယ္ေပါ႕ ၿပီးေတာ႕ KUN ကလည္း ခဏခဏ၀င္ပစ္ေနတဲ႕ ေနရာေပါ႕။ ကမ္နီဆိုတာက မြန္ဘက္ျခမ္္းေပါ႕ ေခ်ာင္းေလးပဲ ျခားတာကိုး။
က်ေနာ္က ေျပာျပတယ္ က်ေနာ္႕စိတ္ က်ေနာ္႕သေဘာကေတာ႕ တတိုင္းျပည္လံုးျဖစ္ေနတာဆိုေတာ႕ လုပ္သင္႕တယ္လို႕ ထင္တယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္ကတိ တခုေတာ႕ ေပးမယ္လို႕ ဖ်က္ဆီးတဲ႕ ကိစၥကိုေတာ႕က်ေနာ္ မၾကိဳက္ဘူး။ လုပ္ျဖစ္လုိ႕ ရွိရင္လည္း စည္းကမ္းရွိရွိနဲ႕ပဲ လုပ္မယ္လို႕ လုပ္ျဖစ္ရင္လို႕ ေျပာခဲ႕တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ႕ သူပုန္ေတြနဲ႕ ဆက္စပ္ၿပီးေတာ႕လည္း မလုပ္ဘူးလို႕ သူ႕ကို ကတိေပးခဲ႕တယ္။ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္႕ကို တညနဲ႕ ျပန္လႊတ္လို္က္တယ္။
အဲဒီမွာ ၾသဂုတ္လ လလည္ပိုင္းေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ အဲဒီအခ်ိန္မွ သပိတ္စျဖစ္တယ္ က်ံဳဒိုးမွာ။ ျဖစ္ေတာ႕လည္းဗ်ာ မ်က္ႏွာပူစရာက က်ေနာ္ေနတဲ႕ အိမ္က ပါတီေကာင္စီအိမ္။ ေဆးခန္းကဖြင္႔ ညဆိုရင္ အဲဒီအိမ္မွာ ထမင္းစား။သပိတ္ျဖစ္ေတာ႕လည္း အဲဒီအိမ္ေရွ႕ကေန ဘယ္ေန႕ဘယ္ရက္မွာ ႏႈတ္ထြက္ၾကပါ ဘာညာ ေအာ္ရတာေပါ႕ဗ်ာ။ အဲဒီပါတီေကာင္စီကလည္း သေဘာေကာင္းပါတယ္ ဦးပြတဲ႕။ သူကလည္း က်ေနာ္႕ကို လာေျပာတယ္ က်ေနာ္ ေန႕လည္ကပဲ ႏႈတ္ထြက္စာ သြားတင္လိုက္ပါတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ အဲလိုမ်ိဳးေတြလည္း ျဖစ္လာတယ္။
က်ေနာ္က ေတာခိုမယ္ဆိုတဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕လည္း ေတာထဲေရာက္ခဲ႕တာ မဟုတ္ဘူး။အဲဒီတုန္းက ျမိဳ႕ေတြမွာ သပိတ္ေကာ္မတီေတြက အစစအရာရာအကုန္ေပါ႕ဗ်ာ၊ လုပ္ရတယ္။ လံုျခံဳေရးကစ ၊ အခြန္ကိစၥအဆံုးေပါ႕ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက ဆန္က ျပတ္သြားတယ္။ ဆန္ျပတ္သြားေတာ႕ က်ေနာ္က ေမာ္လျမိဳင္မွာ ဆန္တက္၀ယ္တယ္။
ဆန္တက္၀ယ္ရင္းနဲ႕ ကိုယကၡရဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႕ပဲ နယ္စပ္မွာ ေရာက္ေနတဲ႕ အဖြဲ႕ေတြနဲ႕ ေရွ႕ဆက္လွမ္းဖို႕ ကိစၥေတြကို ေဆြးေႏြးဖို႕အတြက္ လိုက္ပို႕ေပးမယ္ ဆိုတာနဲ႕က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း စိတ္၀င္စားတယ္ေပါ႕။ ေနာက္ စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုတာကလည္း နယ္စပ္မွာ တပ္ေတြက ရုတ္ေနၿပီ စစ္ကားေတြ သြားေနၿပီေပါ၊ အာဏာသိမ္းဖို႕ ျပင္ဆင္ေနၿပီဆိုတာ ျမင္ေနရတယ္။ အဲေတာ႕ အာဏာသိမ္းရင္ ဘာလုပ္မယ္ဆုိတာလည္း က်ေနာ္တို႕ မသိဘူး။
အဲေတာ႕ တခုခုေတာ႕ အၾကံဥာဏ္ယူမယ္ တိုင္ပင္မယ္ ေဆြးေႏြးမယ္ဆိုတဲ႕ စိတ္နဲ႕ ထြက္ခဲ႕တာ။
မွတ္မွတ္ရရ စက္တင္ဘာလ ၆ ရက္ေန႕ေပါ႕၊ ျမိဳ႕မွာ ဆန္ေတြဘာေတြ ၀ယ္ၿပီး ကားေတြနဲ႕တင္ပို႕ၿပီးေတာ႕မွ ထြက္တာ။ ထြက္တုန္းကေတာ႕ ၂ ရက္ ၃ ရက္ပဲၾကာမယ္ေပါ႕။ အဲဒီလို စက္တင္ဘာလ ၆ ရက္ေန႕ကတည္းက ထြက္လိုက္တာ ဘုရားသံုးဆူကို စက္တင္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႕မွပဲ ေရာက္ေတာ႕တယ္။
ဘာေၾကာင္႕အဲလို ၾကာလဲဆိုေတာ႕ လမ္းမွာ မြန္နဲ႕ ကရင္နဲ႕တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ၾကတယ္၊ က်ေနာ္က မြန္နဲ႕သြားတာဆိုေတာ႕ လမ္းမွာ တိုက္ပြဲေတြ ေရွာင္သြားရတယ္။ အဲလို သြားေနရင္းနဲ႕ပဲ လမ္းမွာပဲျမိဳ႕ေပၚမွာ အာဏာသိမ္းၿပီ ဆိုတဲ႕သတင္းၾကားရတယ္။ အဲလို အာဏာသိမ္းတာနဲ႕ တနသာၤရီဘက္က ေက်ာင္းသားေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ ေရာက္လာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕ သပိတ္စခန္းကလည္း ျဖိဳခြဲခံလုိက္ရၿပီ၊ အဲဒီက ေက်ာင္းသားေတြလည္း တက္လာၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း ျပန္လို႕မရေတာ႕ဘူး။
အဲဒီမွာ လက္ေတြ႕ၾကံဳတာက ဘာလဲဆိုေတာ႕ ေတာထဲမွာလည္း အကုန္လံုး စားစရာမရွိ၊ က်န္းမာေရး ေစာင္႕ေရွာက္မႈလည္း မရွိဆိုေတာ႕ အဲဒါေတြကို ေလွ်ာက္လုပ္ရင္းနဲ႕ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေတာထဲႏိုင္ငံေရးထဲ ေရာက္လာခဲ႕တာေပါ႕၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးဘက္ အရမ္းျပင္းထန္လို႕လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ႏို္င္ငံေရးကို အရမ္းယံုၾကည္လို႕ဆိုတာထက္ ဘ၀နဲ႕ယွဥ္သိတဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အသိေလးေပါ႕ေနာ္ အဲဒီကေနစျဖစ္ခဲ႕တာ။
ေတာထဲေရာက္တဲ႕အခါက်ေတာ႕ အားလံုးက သပိတ္စခန္းေတြ သပိတ္စခန္းေတြကေန အုပ္စုလိုက္ လာၾကတာ။ က်ေနာ္က တေယာက္တည္းပဲ။ က်ေနာ႕ သပိတ္စခန္းက ေကာင္ေလးေတြက ဟိုဘက္ ကရင္စခန္းေရာက္သြားတာကိုး။
ဟိုမွာ ေတာထဲေရာက္ၿပီးေတာ႕ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ၾကတာကိုး၊ က်ေနာ္က ဆရာ၀န္လည္းျဖစ္ေတာ႕ စီမံခန္႕ခြဲေရးအေတြ႕အၾကံဳလည္း အနည္းအက်ဥ္းရွိတယ္၊ အဂၤလိပ္စာေလးလည္း မေတာက္တေခါက္ေျပာတာေလးေတြ ရွိေတာ႕ နယ္စပ္ေရာက္ေတာ႕ နယ္ကေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ကိုးစားမႈ ရတာေပါ႕။ အဲေတာ႕ က်ေနာ္ေနာက္ၿပီး အျမဲတမ္းေျပာတာရွိတယ္ က်ေနာ္ဥကၠ႒ ျဖစ္လာတာ ေဆးကုၿပီးေတာ႕ျဖစ္လာတာလို႕ ေျပာတာေပါ႕။
ဟိုေရာက္ေတာ႕လည္း က်ေနာ္တို႕က စခန္းေလး ေထာင္တယ္၊ ေနာက္ က်န္းမာေရး ေစာင္႕ေရွာက္မႈ ကိစၥေတြ ေနာက္ၿပီးေတာ႕ စား၀တ္ေနေရးကိစၥေတြကို စီမံခန္႕ခြဲေပးရတာေပါ႕ဗ်ာ။
အဲဒီတုန္းက နယ္စပ္မွာ ေတာခိုတာက အမ်ားစုက နယ္ေတြကလိုျဖစ္တယ္၊ သူတုိ႕က ၇ြာလိုက္ထြက္လာၾကတာ၊ မုဒံုဆို မုဒံု၊ ေမာ္လျမိဳင္ဆို ေမာ္လျမိဳင္၊ သံျဖဴဇရပ္ဆိုရင္ သံျဖဴဇရပ္ အားလံုးက ၾကည္႔လိုက္လို႕ရွိရင္ ဥကၠ႒၊ ဒုဥကၠ႒အဲလိုေတြနဲ႕ ေနာက္လိုက္ေတြေပါ႕။ ေနာက္နယ္ေတြရဲ႕ သေဘာသဘာ၀က အုပ္စု အားျပိဳင္မႈ ေတြရွိၾကတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ႕ တေယာက္တည္းဆိုေတာ႕ ဘယ္အုပ္စုမွလဲ မရွိေတာ႕ၾကားထဲမွာ ထိန္းရင္း ညွိဳရင္းေပါ႕ဗ်ာ။ စခန္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိစၥေတြ ၀င္လုပ္ေပးရင္းနဲ႕ အခု သမၼတအၾကံေပးလုပ္ေနတဲ႕ ကိုေဇာ္ဦးေပါ႕၊ သူနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕က စခန္းတခုတည္းကိုး အဲဒီတုန္းက သူက ဥကၠ႒၊ က်ေနာ္က ဒု ဥကၠ႒ေပါ႕။
အဲဒီတုန္းက အဲလိုနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ေရာက္သြားၾကတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြက ထိုင္းနယ္စပ္ကို ေရာက္တာ ရွိတယ္။ တရုတ္နယ္စပ္ဘက္ ေရာက္သြားတာ ရွိတယ္။ ကခ်င္ဘက္ေရာက္သြားတာ ရွိတယ္။ ရွမ္းဘက္ေရာက္သြားတာရွိတယ္၊ ရခိုင္ဘက္ေရာက္သြားတာ ရွိတယ္၊ ဘဂၤါလားေဒ႕ရွ္ဘက္ေရာက္သြားတာ ရွိတယ္။ အဲေတာ႕ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေက်ာင္းသား စခန္းက စုစုေပါင္း စခန္း ၁၉ ခုေလာက္ရွိတယ္။ နယ္စပ္ စခန္းေလးေတြ လုပ္ေနၾကတာေပါ႕။
အဲဒီတုန္းကေတာ႕ နာမည္ၾကီးေတြလို႕ ေျပာရင္ေတာ႕ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ေပါ႕၊ သူက ၈၈ မတိုင္ခင္ကတည္းက ထြက္သြားလိုက္တာဆိုေတာ႕ ေက်ာင္းသားေတြက ေတာခို္တဲ႕အခါမွာ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္႕ ေနာက္ဆိုၿပီးေတာ႕ လိုက္တဲ႕ သူက မ်ားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ႕ ကိုေမာင္ေမာင္ေက်ာ္႕ေနာက္ဆိုၿပီး လိုက္လာၾကတာပဲ။
အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ေတြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က ဘာလဲဆိုေတာ႕ ကရင္မွာဆိုရင္လည္း သူ႕တပ္မ နယ္ေျမအသီးသီး ရွိတယ္။ မြန္ဘက္မွာဆိုရင္လည္း မြန္ေပါ႕ဗ်ာ၊ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တုိ႕က စဥ္းစားေနရတာက က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ ဘုရားသံုးဆူ ဆိုတာကလည္း မြန္နဲ႕ ကရင္နဲ႕ အၾကီးအက်ယ္ ခ်ထားတဲ႕ ေနရာေပါ႕။ က်ေနာ္တို႕ ေရာက္သြားေတာ႕လည္း လံုး၀ မီးေလာင္ျပင္၊ မိုင္းေတြလည္း ျပည္႔ေနတာပါ။ ရြာသားေတြလည္း မရွိဘူး။ လူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေသၾကတယ္။ဘယ္သူမွ မရွိေတာ႕ က်ေနာ္တို႕က အဲဒီမွာ ၀င္ၿပီးေတာ႕ရြာသားေတြ စိုက္ထားတဲ႕ ေရႊဖရံုသီးတုိ႕ ေက်ာက္ဖရံုသီးတုိ႕ကစၿပီး စားေသာက္ၾကတယ္။
အဲဒီလိုပဲ မြန္ဘက္ကိုလည္း ေက်ာင္းသား ေရာက္တယ္ ကရင္ဘက္ကိုလည္း ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္ၾကတယ္။
ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)
No comments:
Post a Comment